Άρης Μαραγκόπουλος

Εδώ και μερικές μέρες ένα αηδόνι έχει καταφθάσει στους πρόποδες του λόφου που μένω. Υπάρχει νερό πολύ εδώ, πυκνή βλάστηση, ό,τι πρέπει για να φτιάξει τη φωλιά του (τα θηλυκά έρχονται αργότερα, γεννάνε μες στον Μάιο). Με τρελαίνει κάθε μέρα, εκεί προς το ξημέρωμα, όσο ακόμα υπάρχει ησυχία. Φαντάζομαι δουλεύει πρωί πρωί για τη φωλιά του στο απέναντι δέντρο, οπότε στο τσακίρ κέφι αφήνεται σε κάμποσες τρίλλιες.

Η ανόθευτη, η σχεδόν αταβιστική χαρά που σου μεταδίδει αυτό το τραγούδι σβήνει μεμιάς όλες τις αβασάνιστες κοινοτοπίες που έχουν γραφεί γι’ αυτό το ταξιδιάρικο στρουθίο. Ακόμα κι η περίφημη, η μελαγχολική «Ωδή» που του αφιέρωσε ο Τζον Κιτς φαντάζει αχνή εμπρός σ’ αυτό το ηδονικό άκουσμα.

Κι ωστόσο, μόλις το τραγούδι του αηδονιού σταματήσει, αναρωτιέμαι κι εγώ με τα λόγια του ποιητή:

Was it a vision, or a waking dream?

Fled is that music:—do I wake or sleep?