Τζούλυ Γιαννοπούλου

Ζηλεύω τα κορίτσια πάνω σε βέσπες τα ανοιξιάτικα απογεύματα στην πόλη. Που τα μαλλιά τους ανεμίζουν και περνούν κορνάροντας από μπροστά σου, σα να αρπάζουν κομμάτι της ομορφιάς αυτού του κόσμου που τους αναλογεί.

Εντυπωσιάζομαι με τις βόλτες των ηλικιωμένων χέρι – χέρι. Με τις λιγοστές κουβέντες τους, τη τρυφερότητα των στιγμών σε ένα άγγιγμα, τη στιγμή που γέρνει το μπαμπακένιο κεφάλι σ’έναν ώμο.

Θαυμάζω τις γυναίκες με όμορφη, αψεγάδιαστη επιδερμίδα. Αυτές που μοιάζουν σα ξωτικά βγαλμένα από παραμύθι. Κι έχουν τη γλυκύτητα στο βλέμμα και τη χάρη στη κίνηση.
Αφουγκράζομαι τις μουσικές που ακούγονται από ανοιχτά παράθυρα το καλοκαίρι. Τη χαρά της ζωής που απορρέει από τους ήχους, αυτούς που κάνουν τους ανθρώπους να χορεύουν τις χαρές τους αντάμα με τις λύπες τους.

Συγκινούμαι με το βλέμμα ερωτευμένων ανθρώπων. Αυτό που υποδηλώνει πως δεν υπάρχει αύριο. Κι αν υπάρχει, δε νοιάζεται κανείς.

Χαμογελώ μπροστά σε ένα παιδικό πείσμα. Που θεωρεί τη ζωή προσωπική κατάκτηση κι έχει την ενέργεια να την διεκδικήσει μέχρι τελικής πτώσεως.

Ξεκαρδίζομαι με τις ατάκες που ξεφεύγουν από το πουθενά, σα βέλη στη φαρέτρα του σαρκασμού.

Μυρίζω το άρωμα των λουλουδιών που δεν έκοψε κανένα χέρι. Που τα σεβάστηκε, που τα άφησε να ζήσουν για να πλημμυρίζουν τη πλάση ομορφιά.

Απολαμβάνω τη ζέστη του ήλιου τις Κυριακές τα μεσημέρια. Τη ραστώνη, το ελαφροπάτημα του χρόνου, που προσπαθεί να το σκάσει από τα προαπαιτούμενα.

Γεύομαι τις καυτερές γεύσεις. Αυτές που ξυπνούν αισθήσεις απότομα, καταλυτικά. Που ενσταλάζουν πάθος μέσα σε στόματα.

Εκστασιάζομαι με ένα πετυχημένο προφιτερολ.

Αναπνέω το δροσερό αεράκι του φθινοπώρου και μουσκεύομαι τις σταγόνες της πρώτης βροχής.

Αδημονώ για τις συναντήσεις με φίλους. Να ανταλλάξουμε αύρες, να βιώσουμε εμπειρίες και να φτιάξουμε ιστορίες για το μέλλον.

Απογοητεύομαι από την απουσία αγάπης. Από την ανυπαρξία ανιδιοτέλειας, σεβασμού, καλοπροαίρεσης.

Κλαίω μπροστά στη φρίκη των δολοφονημένων όντων. Που δεν ήξεραν, δεν έφταιξαν, δεν πρόλαβαν.

Θυμώνω με την έπαρση των ανθρώπων. Που δεν κατεβάζουν τον πήχυ του εγωισμού τους ποτέ και για τίποτα.

Εξοργίζομαι με την παντός είδους κακοποίηση. Προς όλους κι όλα.

Αναπολώ τις στιγμές που η ευτυχία ήταν απόλυτη κι αδιαπραγμάτευτη.

Ονειρεύομαι τον κόσμο γεμάτο όνειρα που θα πραγματοποιούνται.

Αγαπώ τη μορφή του.

Λατρεύω τη ζωή.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr