Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Και όχι, δεν θα ξανασχοληθώ με το επίμαχο φανάρι της μαγικής διασταύρωσης, ή μάλλον, το μαγικό φανάρι της επίμαχης διασταύρωσης μας που θα μπορούσε να μετονομαστεί με δόξα και τιμή και σε “Γιοφύρι της Αρτας” που ολημερίς το ρύθμιζαν, το βράδυ… κουδουνίστρα! Τώρα μάλλον λειτουργεί πάλι, αλλά όρκο δεν παίρνω…’Εχομεν κι άλλες δουλειές να κάμομεν από το να ασχολούμαστε με την ροή της ηλεκτροδότησης ενός μουρλού φαναριού-Αστέρως!

Τέλος πάντων…τώρα θέλω να ασχοληθώ με φυτά… Και συγκεκριμένα με ένα δόλιο φοινικάκι στο παρκάκι κάτω από το σπίτι μου. Βάλτε λυπητερή μουσική σαν αυτές που έβαζαν στις ελληνικές ταινίες, αφήστε το μπουζούκι να κλαχουρίζει από μιά γωνιά και να τραγουδάει το δράμα ένός φοίνικα.

Ήταν… ένα τοσοδούλι φοινικάκι, που ο δήμος τοποθέτησε στο κέντρο ενός ” χώρου πρασίνου”. Το έβαλε εκεί χρόοονια πριν και πάλεψε σκληρά (το φοινικάκι, όχι ο δήμος) να πετάξει φυλλαράκια και να ρίξει λίγο μπόι! Για να καταλάβετε, πριν 8 χρόνια μπορούσες να κρυφτείς πίσω του, αν φυσικά είχες τα ¨γκάτς¨ να παίζεις κρυφτό στο συγκεκριμένο μέρος (και δεν φοβόσουν μη σε φάει κανένα φίδι, μη πατήσεις τίποτις κοφτερό και σε τρέχουν για αντιτετανικούς, μη πατήσεις όλα τα σκυλο-γατο- κακάκια της γειτονιάς(μη σας πω τίποτις χειρότερο και φριάξετε). Σκέτο Survivor!

Το φοινικάκι κείνο λοιπόν, γλίτωσε από το κόκκινο σκαθάρι που ξεπάστρεψε όλους του ξενόφερτους φοίνικες της Αττικής, επέζησε της αντιποτιστικής εκστρατείας του δήμου (που πιθανά να ήθελε να διαπιστώσει πόσα φυτά επιζούν αν κάνεις 6 και 8 μήνες να τα ποτίσεις), και τελικά πήγε από άδοξο κλάδεμα!

Μα πού πήγε το καημενούλι σε μιά νύχτα;! Να γύρισε πίσω στην λάγνα Ανατολή; Πολύ πιθανό, εκτός κι αν το βράδυ στον δήμο μας κυκλοφορεί ο Χάρυ Πότερ με χαλασμένο ραβδάκι-κλαδευτήρι και κάνει πειράματα πάνω στα φυτά των μικρών ξεχασμένων πάρκων!

Διότι παρεκτός κι αν κάποιος κατοικοεδρεύει εις τας Εκάλας και έχει την Λάτση να του μαζεύει και τα φυλλαράκια που μπαίνουν στις σχάρες των σμαρτ (ξέρετε ποιές λέω, αυτές που εμένα μου έκλεψαν ένα πρωινό, άνευ λόγου και αιτίας. Μα τί να τις κάμουν δύο ασημί σχάρες μου λέτε;! Κάλά μή μου πείτε, έτσι κι αλλιώς πήρα άλλες), εκτός λοιπόν κι αν ζεί σε παράλληλο σύμπαν, στο δικό μου σύμπαν, το «πράσινο» είναι μιά σχεδόν απαγορευμένη λέξη!

Πεζοδρόμια χωρίς δεντράκια, πεύκα 100χρονα που κόπηκαν για να γίνει διαπλάτυνση δρόμων (λες και επρόκειτο να προσγειωθεί κανένα μπόινγκ στην Πάρνηθος, ήμαρτον!) Ευκάλυπτοι που έκρυβαν ταμπέλες και πήγαν καλιά τους αλλά δεν αντικαταστήθηκαν ποτέ με δυό νεραντζιές, με δύο δάφνες βρε αδερφέ, έτσι για το ονόρε! Μιά φαλάκρα αντιαισθητική που τη βάφτισαν ανάπτυξη! Με τις υγείες μας!

Και ξυπνάω ένα πρωί και βγαίνω για ένα περπάτημα, ωραία μέρα, λέω, τα πουλάκια κελαϊδάνε, ο ήλιος λάμπει ώσπου πέφτει το μάτι μου στο φοινικάκι του παρκακίου.
Παρκάκι βέβαια δεν το λες…΄Ενα κομμάτι γης που ο δήμος κάποτε λιγουρεύτηκε, το άφησε για τα πρώτα 8 χρόνια σαν το γήπεδο της Κάτω Ραχούλας(σκέτο χώμα δηλαδή) και μετά θυμήθηκε να το φυτέψει με ένα περίπτερο-τέρας, α, και μερικά φυτά…Θυμήθηκε μεν να το φυτέψει αλλά μετά ξεχνούσε να το ποτίζει… Λεπτομέρειες, θα μου πείτε, όλο γκρινιάζεις, δεν φτάνει που βλέπεις τόσο πράσινο! Σωστό κι αυτό…κι ας το χεις κατά κάποιον τρόπο πληρώνει ακριβά, αλλά…Υπάρχει και ένα “αλλά”…

Όταν ένα καλοκαίρι το ποτίζουμε, ένα το ποτίζουμε και δεν το ποτίζουμε, μιά, άιντε δυό φορές το χρόνο το καθαρίζουμε (Και αυτό θεωρείται μεγάλο γεγονός και επιτυχία τρελή!) , ευτυχώς έβρεχε κιόλας κατά καιρούς και τέλος πάντων τα φυτά γίνηκαν δεντράκια και θέριεψαν αλλά από κάτω τους ζούσαν (και ζουν) όλων των ειδών τα σκουπίδια που μπορείτε να φανταστείτε( και που ο αέρας έπαιρνε από το διπλανό περίπτερο-πολυκατάστημα- τέρας, που “στολίζει” την συγκεκριμένη παρκογωνία! Αριστούργημα μετ’ αποδοχών !).

Εντωμεταξύ μόλις τα καημένα τα φυτά παίρνουν τα πάνω τους και λες, για δες καλέ που επέζησαν και έγιναν φουντωτά και καμαρωτά…τσουπ σκάει συνεργείο στο ξεκούδουνο και κάνει το κλάδεμα της κουρούπας! Δεν μένει φύλλο λέμε! Και άιντε πάλι να ξαναμανά φουντώσουν τα καημένα! Μα τί έχουν πια μ΄αυτό το κλάδεμα όλοι;;; Τί έρωτας είναι αυτός;!
Σε κανονικές συνθήκες ένα τέτοιο φιλετάκι γης (στας Εκάλας για παράδειγμα, που τώρα θα πρέπει να έχουν λόξυγκα ετσι που τους μελετάω) θα έπρεπε να ήταν ένα μικρό αληθινό αριστούργημα!

Αλλά σε συνθήκες δημοτικής μας πραγματικότητας είναι ένα πολύ εύφορο μέρος (έτσι που είναι γεμάτο με σκυλοκακά) και γεμάτο πληροφορίες (με όλα τα φυλλάδια και τα χαρτιά που ίπτανται όταν φυσάει και χώνονται στις πρασινάδες), το οποίο το ψιλοκαθαρίζουν οι κάτοικοι (δηλαδή εγώ και ο σύζυγος) από το σακουλοσκουπιδομάνι, όποτε μπορούμε.

Βγήκε λοιπόν κάποιος με ένα κλαδευτήρι προψές (που δεν τονε είδα, γιατί αν τον πετύχαινα θα είχαμε φασαρίες) και έκανε το φοινικάκι σαν ανανά! Εναν ανανά ΝΑ! Το τσουρομάδησε και άφησε επιδεικτικά τα φοινικόκλαδα να κείτονται δώθε κείθε. Θέλω να πιστεύω πως κάποιος παίκτης ριάλιτι επιβίωσης θα περάσει να τα μαζέψει να κάνει σκεπή για το καλύβι του τώρα που θα αρχίσουν κι οι βροχές, αλλιώς κρίμα την πρασινάδα που πήγε άκλαφτη!
΄Ενα σωστό και δύο λάθος παιδιά…αλλά δεν κάνουμε δουλίτσα έτσι!

Και μη μου αρχίσει κανείς τα ¨ο δήμος κάνει ό,τι μπορεί, και είναι μεγάλος και δεν προλαβαίνει¨ γιατί θα αναγκαστώ και γω να πω ¨σκασίλα μου” και δεν το θέλω!

Αυτά και εις άλλα με υγεία!

Ευτυχείτε!

*βρήκα να πω τον πόνο μου, όχι πως αλλάζει τίποτα, αλλά αφού μπορώ!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr