Lord Byron

…Τα βουνά βλέπουν τον Μαραθώνα-
Κι ο Μαραθώνας βλέπει την θάλασσα-
Και καθως μονάχος εκει συλλογιζόμουν
Ονειρεύτικα σαν λες κι η Ελλάδα να ήταν ακόμα εκεί
Γιατί, στου Πέρση τον τάφο καθώς στεκόμουν
Σκλάβο τον εαυτό μου δεν μπορούσα να τον φανταστώ.
Στην άκρη του βράχου που αγναντεύει την θαλασσογεννημένη Σαλαμίνα
καθόταν ένας βασιλιάς
Και πλοία, χιλιάδες πλοία, ήταν κάτω απλωμένα
Και έθνη ανθρώπων -όλα δικά του ήταν!
Τα μέτρησε την αυγή
Κι όταν ο ήλιος έγειρε, πού είναι; Πού είναι; και πού είσαι εσύ
πατρίδα μου; Στην άφωνη ακτή
Το ηρωικό τραγούδι είναι παράφωνο τώρα-
Τα ηρωικά στήθη δεν χτυπούν!
Κι η θεία λύρα σου
Γιατί πρέπει να ξεπέσει στα δικά μου τα χέρια;

………

Για τους Έλληνες το πρόσωπο κοκκινίζει – για τους Ελληνες ένα δάκρυ κυλά.
Μα πρέπει άραγε να κλάψουμε για τα ένδοξα περασμένα;
Πρέπει να κοκκινίσουμε απο ντροπή; – Οι πατεράδες μας έχυσαν αίμα.
Ω γή! Από το στήθος σου δώσε μας πίσω
Κάτι απο τους νεκρούς μας Σπαρτιάτες!
Απ’ τους τριακόσιους δώσε μας τρείς μονάχα
Να φτιάξουμε καινούριες Θερμοπύλες. Τι; Ακόμα σιωπή και όλα σιωπηλά;
Α! όχι. Των νεκρών οι φωνές
Ακούγονται σαν μακρινός χείμαρρος που πέφτει
και απαντούν, “Ας σηκωθεί ένα ζωντανό κεφάλι,
Έστω μονάχα ένα κι ερχόμαστε, ερχόμαστε!”

………

Στον βράχο του Σουλιού και στην ακτή της Πάργας,
έχει απομείνει το ίχνος μιας γενιάς
όπως αυτή που γέννησαν των Δωριαίων οι μάνες.
Κι ίσως εκεί να έχει σπαρθεί ο σπόρος
Που φέρει μέσα του το αίμα του Ηρακλέα. Μην εμπιστεύεσαι τους Φράγκους για λευτεριά-
Ο βασιλιάς τους πουλά και αγοράζει:
Στα ντόπια σπαθιά, στα ντόπια μπράτσα,
Φωλιάζει η μόνη ελπίδα.

……………………

Ελεύθερη και πρόχειρη μετάφραση δικιά μου

Μια μικρή σημείωση. Πολύ συχνά παραβλέπεται ή ελάχιστα αναφέρεται η τεράστια δύναμη που ο Ελληνικός Απελευθερωτικός αγώνας άσκισε πάνω στην Ευρώπη του 19ου αιώνα αλλά και μετά. Με την αναγνώρισή της το 1830, η Ελλάδα θα γίνει το πρώτο εθνικό κράτος της Ευρώπης μετά τους Ναπολεόντιους Πολέμους. Θ’ ακολουθήσουν το Βέλγιο το 1831, η Ελβετία το 1847, η Ιταλία το 1861, η Γερμανία το 1871 και οι νοτιο-δυτικοί γείτονές της αργότερα, ανάμεσα 1847 – 1923. Ακόμα και τώρα που μιλάμε οι ανακατατάξεις και διεργασίες δεν έχουν σταματήσει.

The Isles of Greece
Lord Byron

………….

“The mountains look on Marathon—
And Marathon looks on the sea;
And musing there an hour alone,
I dream’d that Greece might yet be free
For, standing on the Persians’ grave,
I could not deem myself a slave.A king sat on the rocky brow
Which looks on sea-born Salamis;
And ships, by thousands, lay below,
And men in nations;—all were his!
He counted them at break of day—
And when the sun set, where were they?And where are they? and where art thou,
My country? On thy voiceless shore
The heroic lay is tuneless now—
The heroic bosom beats no more!
And must thy lyre, so long divine,
Degenerate into hands like mine?’Tis something, in the dearth of fame,
Though link’d among a fetter’d race,
To feel at least a patriot’s shame,
Even as I sing, suffuse my face;
For what is left the poet here?
For Greeks a blush—for Greece a tear.Must we but weep o’er days more blest?
Must we but blush?—Our fathers bled.
Earth! render back from out thy breast
A remnant of our Spartan dead!
Of the three hundred grant but three,
To make a new Thermopylae.What, silent still, and silent all?
Ah! no; the voices of the dead
Sound like a distant torrent’s fall,
And answer, “Let one living head,
But one arise,—we come, we come!”

……………….

On Suli’s rock, and Parga’s shore,
Exists the remnant of a line
Such as the Doric mothers bore;
And there, perhaps, some seed is sown,
The Heracleidan blood might own.Trust not for freedom to the Franks—
They have a king who buys and sells:
In native swords and native ranks,
The only hope of courage dwells