* Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο.

Είχε, που λέτε, γυρίσει από ταξίδι στην Αθήνα, ο προπάππος μου ο Μιχάλης ο Μυτιληναίος… τέλη Σεπτέμβρη ήταν… ήμουν δεν ήμουν 6 χρονών… και μου φερε τα πιο όμορφα παπουτσάκια που χα δει στη ζωή μου… ένα ζευγαράκι κόκκινα λουστρινένια με τακουνάκι και φιογκάκι με μια πέρλα καρφωμένη στον κόμπο.

– Να τα φοράς, μου λέει, πριγκηπέσσα μου… να τα φοράς

– Φοβάμαι μην τα γραντζουνίσω παππού.

– Τουλάχιστον κάθε Κυριακή κοριτσάκι μου. Να τα φοράς.

– Μα θα ζηλέψουν οι φίλες μου. Σούφρωσε το στόμα του, τα σπινθηροβόλα μάτια του γίναν μια γραμμή και χαμογέλασε ξύνοντας το κεφάλι του κάτω απ’την τραγιάσκα με το τσόχινο γείσο. Και γω το μικιό, του υποσχέθηκα πως θα τα φορέσω τα Χριστούγεννα, στις σκολιάρες μέρες. Τα ‘ κρυψα στην ντουλαπίτσα μου και κάθε πρωί πριν πάω στο σχολειό τα ξεσκόνιζα, τα χάϊδευα, τα θαύμαζα, είχαμε κάνει μια μυστική συμφωνία. Θα με περπατάγανε μέχρι τα πέρατα του κόσμου για να γιομίσει το μυαλό μου απ’τη σοφία των ταξιδιών… με τούτα και με κείνα ‘ηλθαν τα Χριστούγεννα…Τόση προσμονή, τόση αναμονή τόση λαχτάρα, επιτέλους… έβγαλα τα κόκκινα παπουτσάκια να τα φορέσω. Μάλιστα… τα ποδαράκια μου είχαν μεγαλώσει και δεν μου χώραγαν πια. Εξάλλου εκείνα τα Χριστούγεννα ο παππούς έφυγε για το ταξίδι χωρίς γυρισμό.

Σαράντα επτά χρόνια πάνε από τότε. Ποτέ, ΠΟΤΕ όμως, δεν θα συγχωρέσω στον εαυτό μου, πως στέρησα σε κείνο το κοριτσάκι τη χαρά του δώρου και στον παππού την απόλαυση της ικανοποίησης της προσφοράς. Εκείνα τα κόκκινα παπουτσάκια κλειδωμένα ακόμα στο ντουλαπάκι της ψυχής μου, κάθε Χριστούγεννα ακόμα με κυνηγούν. Πάντως είναι περίεργο… όταν τραβάς ζόρι αμέσως αναζητάς την οικογενειακή σου μυθολογία… και την κοπανάς να κρυφτείς στις παιδικές σου κρυψώνες … μήπως και βρεί καταφύγιο η ψυχούλα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr