Για άλλη μια φορά βρίσκομαι σ’ αυτόν τον μικρό παράδεισο ηρεμίας και θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να σας τον παρουσιάσω.

Πρόκειται για μια μικρή συστάδα μικρών νησιών στον Κορινθιακό Κόλπο. Τα πιο μεγάλα είναι ο Άη Γιάννης, το Πλανέμι και το Πρασούδι- όλα ακατοίκητα. Στο κέντρο τους δεσπόζει το γραφικό και άριστα προφυλαγμένο φυσικό λιμάνι των Τριζονίων, το μεγαλύτερο από όλα τα νησάκια (2,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα) και το μόνο που κατοικείται. Τα τελευταία χρόνια διαμορφώθηκε και μια μαρίνα σκαφών αναψυχής που παρουσιάζει αρκετή κίνηση, χρωματίζοντας το λιμανάκι, χωρίς να του αφαιρεί την απόλυτη ησυχία του.

Το νησάκι Τριζόνια βρίσκεται σε απόσταση περίπου 500 μέτρων από τις κοντινές ακτές της Φωκίδας (πιο κοντά στα χωριά Σπηλιά και Γλυφάδα). Η προέλευση της ονομασίας του παραπέμπει στο ομώνυμο συμπαθές έντομο, αλλά ίσως να προήλθε από παραφθορά της λέξης «τριονήσια», αφού με αυτό το όνομα περιέγραφαν οι ντόπιοι το σύμπλεγμα που περιλαμβάνει τα τρία μεγαλύτερα νησιά, αγνοώντας τα μικρότερα και τις λοιπές ξέρες.

Οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού στα νεότερα χρόνια ήταν πιθανόν οικογένειες από την Ηπειρο και την ορεινή Ρούμελη που έφτασαν εδώ κυνηγημένοι από τον Αλή Πασά, αν και υπάρχουν συγχρόνως πληροφορίες ότι εκείνα τα χρόνια ήταν λοιμοκαθαρτήριο.

Κύρια ασχολία των κατοίκων είναι το ψάρεμα και ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα το λιμάνι ήταν ασφαλές λιμάνι και υπήρχε φάρος.
Μέχρι τον Μεσοπόλεμο το λιμάνι των Τριζονιών το χρησιμοποιούσαν σαν σημείο στάσης των ατμόπλοιων που εκτελούσαν τη γραμμή Πειραιάς – Ιόνια νησιά καθώς βρίσκεται ακριβώς στη μέση της θαλασσινής διαδρομής Πειραιάς – Λευκάδα.

Τα Τριζόνια βγήκαν από την απομόνωση μετά την κατασκευή του παραλιακού δρόμου Ναύπακτου – Ιτέας που ολοκληρώθηκε το 1973.

Ελάχιστα μέτρα θάλασσας (7-8 λεπτά με το βαρκάκι της γραμμής) χωρίζουν τη γη της Φωκίδας από τα Τριζόνια. Εναν τόπο με έντονα τα χρώματα της ηρεμίας, χωρίς αυτοκίνητα, με φροντισμένα σπίτια, πεντακάθαρες ακτές και καταπράσινους κήπους, στολισμένον φυσικά με ελιές, αμυγδαλιές, αμπέλια, φραγκοσυκιές, δενδροκυπάρισσα, πυκνούς σχίνους, πουρνάρια και ευκαλύπτους.

Έναν τόπο που επιμένει να σου εμφανίζεται από το παρελθόν και να παραμένει περήφανα εκεί πίσω, αδιαφορώντας για την εξέλιξη.

Ο μοναδικός του οικισμός, με καμιά πενηνταριά σπίτια όλα και όλα, βρίσκεται κτισμένος στο στενότερο σημείο του νησιού, στον μυχό ενός ορμίσκου που βλέπει την απέναντι ακτή. Στη δυτική άκρη του λιμανιού σε μια βραχώδη έκταση, ξεχωρίζει η μεγάλη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου (κτισμένη από το1955) σε ένα σημείο ιδανικό, με καταπληκτική θέα και πλάτωμα για να μαζεύονται όλοι οι κάτοικοι στις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης.

Λίγα μέτρα από το λιμάνι και προς τα νότια διαγράφεται ένας δεύτερος βαθύς και καλογραμμένος κόλπος. Εδώ, όχι πριν πολλά χρόνια δημιουργήθηκε μια μεγάλη μαρίνα που χρησιμοποιείται σαν ενδιάμεσος σταθμός για σκάφη αναψυχής με κατεύθυνση από τον Σαρωνικό και το Αιγαίο προς τον Πατραϊκό Κόλπο και το Ιόνιο, και αντίστροφα.

Ο πληθυσμός του νησιού βαίνει συνεχώς μειούμενος. Το 1940 ήταν 335 κάτοικοι και στην απογραφή του 2001 είχαν μείνει 156. Σήμερα μαθαίνω ότι δεν υπερβαίνουν τους 100.

Τα Τριζόνια διαθέτουν τρεις παραλίες. Η μεγαλύτερη, με την κοκκινωπή αμμουδιά της, βρίσκεται στην θέση Πούντα, 2 χλμ. νοτιοανατολικά από το λιμάνι, ενώ οι δύο μικρότερες, τα Άσπρα Χαλίκια και οι Καψάλες, βρίσκονται στην νότια και δυτική πλευρά αντίστοιχα του νησιού.

Στο κουκλίστικο, υπήνεμο λιμανάκι δίπλα στα καΐκια, αραδιάζουν τα τραπεζάκια τους οι λιγοστές ψαροταβέρνες. Εκεί θα δει κανείς όλους τους παρόντες, κατοίκους και επισκέπτες, θα μάθει τα νέα τους και θα αποχωρήσει νωρίς, αφού δεν υπάρχουν άλλου είδους νυκτερινά μπάρ ή ντίσκο. Σε κάποια σπίτια μαζεύονται επίσης για φαγητό και κουβέντα με διάφορες αφορμές- η κυριότερη είναι η αναζήτηση παρέας τα καλοκαίρια.

Η νύχτα βρίσκει τον κόσμο να αγναντεύει από τα φαρδιά μπαλκόνια τη θάλασσα, το φεγγάρι- η Πανσέληνος του Σαββάτου ήταν φαντασμαγορική- κουβεντιάζοντας και ανακαλύπτοντας ξανά, πόσο σημαντική είναι η πραγματική ανθρώπινη επαφή.

Δήμητρα Παπαναστασοπούλου