Κώστας Σκανδαλίδης 

Η ζωή είναι δύσκολη. Κι όταν δεν ξέρεις να πιάνεις τα κέρατά της για να μη σε κουτουλά, τα πράματα γίνονται τότε ακόμα πιο δύσκολα. Κι όταν όλα αυτά τα σκεπάζει και το πυκνό σκοτάδι της μυστικοπάθειας και της εσωστρέφειας, τότε γίνονται τραγωδία.

Σαν έχεις όμως υπομονή και ξέρεις πώς να πιάνεις τα κέρατα του ταύρου και να εμπιστεύεσαι τα σώψυχά σου στην οικογένειά σου, σε καλούς γατρούς, σε καλούς συγγενείς, τότε είσαι πολύ πιο κοντά στη ζωή παρά στον θάνατο. Γιατί, μη ξεγελιέστε ο θάνατος δεν είναι κάτι άλλο από τη ζωή. Είναι ένα κομμάτι της ζωής. Και πρέπει να μάθεις τους τρόπους να τον αποδιώχνεις.

Έμαθα είναι αλήθεια, να τον αποδιώχνω. Ίσως να…εγκατέλειψε εκείνος τις προσπάθειές του. Γιατί μη θαρρείτε. Κι αυτός έχει ένα έργο να επιτελέσει. Να κρατήσει την ισορροπία στο ζωικό και το φυτικό βασίλειο. Έτσι λοιπόν, σ’ αυτή την αέναη διαπάλη της ισορροπίας θέλει δύναμη για να κερδίζεις το ζωτικό σου χώρο. Τίποτα δεν είναι και δεν γίνεται τυχαίο. Κι αν σας τα λέω όλα τούτα, δεν το κάνω για να σας πω την ιστορία μου. Άλλωστε ο καθένας έχει ή πρόκειται να αποκτήσει τη δική του ιστορία. Οπότε τι σε νοιάζει εσένα από την προσωπική μου ιστορία. Αν το κάνω, γίνεται για ένα και μόνο λόγο. Γιατί η δική μου ιστορία μπορεί να βοηθήσει εσένα και να δυναμώσει τη δική σου διαπάλη με τον θάνατο. Κι απ’ έκει, όποιος είναι ο πιο δυνατός, είναι και ο νικητής.

Έτσι λοιπόν, πριν πολλά χρόνια πέρασα φυματίωση στα 37 μου χρόνια, γιατί είχα το συνήθειο να πίνω και να τρώω από το όποιο ποτήρι και πιάτο. Τα νιάτα, βλέπεις, που τίποτα δεν λογαριάζουν. Πάλεψα. Βρέθηκα έξω από την Τράπεζα για έξι ολόκληρους μήνες παλεύοντας το θηρίο του αερόβιου και οξυάντοχου βακίλου. Τα κατάφερα θαυμάσια. Στα 54 ήρθε ένα άλλο θηρίο, μη θαρρείτε, πολύ πιο δυνατό κι ανυπόφορο και δυσβάσταχτο. Η κατάθλιψη. Την πάλεψα χρόνια πέντε ολόκληρα, με την υπομονή του Ιώβ και τη λογική, διαβάζοντας και μελετώντας το τι είναι τούτο που με βρήκε και πώς θα το καταφέρω πάλι ετούτο εδώ το καινούργιο και διαφορετικό. Τα κατάφερα θαυμάσια. Το ξεμονάχιασα και το απόδιωξα από το κρεβάτι και τη σκέψη μου. Ύστερα, και πριν ακόμα συνέλθω, μεσούντος του προβλήματος, ήρθε η στεφανιαία νόσος με το καρδιακό έμφραγμα και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Η αλήθεια είναι πως αυτό μου φάνηκε πιο εύκολο. Ίσως είχα μάθει να παλεύω, ίσως η υπομονή μου…Δεν λέω η παλικαριά μου, γιατί παλικαράς η αλήθεια με την έννοια του μπρατσαρά δεν υπήρξα ποτέ μου. Ίσως λοιπόν η δύναμη να βρίσκεται στη βούληση. Σ’ αυτό που λέμε να μπορέσει το μυαλό να κάνει κλικ και να το πάρει αλλιώς. Να μη σε πάρει βρε αδερφέ από κάτω. Να πεις δηλαδή έτσι απλά: το χειρότερο που μπορώ να πάθω, είναι να μάθω να ζω με το πρόβλημά μου! Γιατί αλλιώς γίνεσαι ένας απλός Χαράλαμπος που όλοι του φωνάζουν «κλάφτα Χαράλαμπε»! Όχι, ειλικρινά, ούτε η καρδιά με λύγισε. Συνέχισα να ζω τους έντονους ρυθμούς που είχα μάθει. Να είμαι συνεχώς απασχο-λημένος. Και εννοώ τα μυαλό. Δεν το αφήνω να πάρει ανάσα. Αυτό είναι μια αλήθεια και με βοηθούσε πάντα στη δίψα για ζωή.

Και να σου μετά μια παραμονή Χριστουγέννων πριν ενάμισι χρόνο η κατάθλιψη ξανά, αυτή τη φορά είναι αλήθεια σε ηπιότερη μορφή. Την παλεύω όλο αυτό τον καιρό, γιατί ξέρω τη λογική που μπορείς, στο βαθμό που το μπορείς να την τιθασεύεις και να την κουμαντάρεις. Μέσα σε όλα τούτα, πριν ενάμισι χρόνο και κάτι πε-ρισσότερο ήρθε κι ένας προστάτης, που τον «ξεπάστρεψα» και ηρέμησα. Εδώ κι ένα χρόνο όμως, περίπου, φαίνεται, πως το θηρίο το καινούργιο που ήρθε, ξέρετε εκείνο που έχει ως αποστολή να κρατά την αριθμητική ισορροπία των ζωντανών του πλανήτη, ήρθε πιο απειλητικό και με άλλη μορφή. Εκείνη του καρκίνου στον θυρεοειδή. Αναγκασθήκαμε να τον αφαιρέσουμε ολόκληρο τον αδένα και να κάνουμε λήψη ραδιενεργού ιωδίου. Τώρα είμαστε σ’ αυτή τη φάση. Της απομόνωσης λόγω…εκπομπών ραδιενέργειας! Ούτε το Τσερνομπίλ να ήμουνα. Είναι στιγμές που σκέφτομαι. Λες ρε να φέγγεις τις νύχτες σαν πυγολαμπίδα;

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Δεν λύγισα ούτε τώρα. Ξέρω πως και πάλι θα βγω νικητής. Γιατί υπάρχουν κι άλλα μυστικά.

Ένα από αυτά είναι να εμπιστευτείς καλούς γιατρούς. Σ’ αυτή τη δοκιμασία, ευγνωμονώ την άξια επιστήμονα, ενδοκρινολόγο Μαριέττα Χριστοφοράκη, που έκανε τη γνωμάτευσή της, εντελώς προληπτικά και προφανώς επιστημονικής εμπειρίας, αφού εγώ πήγα στο ιατρείο της για άλλους λόγους (παρακολούθηση του σακχάρου). Την ευχαριστώ εκ βαθέων. Ύστερα εμπιστεύτηκα, εδώ στη Ρόδο ως χειρούργο, έναν άλλο αθόρυβο, σεμνό και ταλαντούχο γιατρό στο Νοσοκομείο μας, τον Μανώλη Καράλα. Πήρε απ’ όλες τις εμπλεκόμενες ειδικότητες στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού για τον καθαρισμό σε μια τόσο λεπτεπίλεπτη χειρουργική επέμβαση που έκανε χίλια μπράβο. Δεν άφησε ούτε καν υπόλειμμα θυρεοειδικού ιστού, όπως διαπιστώθηκε στην καθήλωση που μου έγινε πριν την λήψη του ραδιενεργού ιωδίου. Μανώλη, σε ευχαριστώ και εσένα εκ βαθέων.

Ένα δεύτερο μεγάλο μυστικό, που έχει να κάνει καθαρά με τη ψυχολογία του ασθενούς, είναι το οικογενειακό σου περιβάλλον. Η γυναίκα σου και τα παιδιά σου. Και αισθάνομαι η αλήθεια τόσο δυνατός που τους έχω πάντα στο πλάι μου. Είναι αλήθεια πως μάλλον αυτοί είναι που δεν επιτρέπουν στον «λεγάμενο» να με πλησιάσει. Τους ευγνωμονώ νύχτα και μέρα.

Θέλω να απευθύνω αυτό σημείωμα σε όλους όσους το έχουν ανάγκη, έτσι ώστε να αντλούν τη δύναμη που πρέπει και που τους αξίζει για να κρατιούνται ζωντανοί. Γιατί η ζωή είναι όμορφη. Αρκεί να μπορείς να τραβάς τις κουρτίνες της που καμιά φορά σου κρύβουν το φως και τις ομορφιές της ζωής, που εσύ τις έχεις τόση ανάγκη.

Και προπαντός, μην αφήνετε τίποτε μέσα σας. Να το βγάζετε όσο πιο σύντομα έξω για να μη σας δηλητηριάζει τα σωθικά. Τα πρόσωπα στα οποία ανατρέχουμε για την εξωτερίκευση, είπαμε πως είναι, η γυναίκα μας, τα παιδιά μας κι ο καλός γιατρός.

Κι ακόμα κάτι άλλο. Σ’ όποια ηλικία κι αν είστε, μην μαραζώνετε, αφήνοντας τον εαυτό σας χωρίς δραστηριότητα. Κάνει καλό. Όπου «τη βρίσκει» ο καθένας σας. Εμένα η καταφυγή μου είναι το γράψιμο. Από ’κει γαντζώνομαι κάθε φορά. Εκεί προστρέχω. Όπου μπορείτε, λοιπόν.

Όχι στην εσωστρέφεια. Είναι και αυτό ένα φαινόμενο ελληνικό.

Ρόδος 28.5.2016