* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης  

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Από το υπό έκδοση βιβλίο μου ” Κι άλλες ιστορίες για την αγάπη “.

Ένα τραπέζι με κατάλευκο τραπεζομάντιλο. Μια εικόνα του Χριστού στο κέντρο του κι ένα κερί αναμμένο. Δύο χρυσές βέρες. Ίσως, αν θυμάμαι καλά, πρέπει να ήμουν γύρω στα πέντε, ένα κρυστάλλινο ποτήρι με κόκκινο κρασί. Ιουλιανή ζέστη, αρχές του 60, απόγευμα κι όμως μακρυμάνικα πουκάμισα, γραβάτες, έξωμα φορέματα που έσφιγγαν διαμαρτυρόμενους γοφούς, παπούτσια που έτριζαν, διακριτικός ιδρώτας, αδιάκριτες οσμές. Α, και ευτυχία, ευτυχία διάχυτη παντού: στα χαμογελαστά πρόσωπα στην κουζίνα με τις προετοιμασίες των φαγητών, στον κήπο -αν υπήρχε-, στους διαδρόμους με το μωσαϊκό που εμείς τα παιδιά χρησιμοποιούσαμε σαν κρυψώνες, στην έκφραση του ζευγαριού που επρόκειτο να αρραβωνιαστεί. Προπάντων εκεί. Ευτυχία και αμηχανία. Ήταν ξάδελφός μου; Ξαδέλφη μου;

Δεν θυμάμαι. Θυμάμαι όμως το τυπικό της τελετής που το είχα δει αρκετές φορές. Άνθρωποι που δεν είχαν ιδωθεί ποτέ προηγουμένως και τώρα από μια συγκυρία που έστησαν άλλοι άνθρωποι, -στη γλώσσα τους λεγόταν “συνοικέσιο”-, έπρεπε όχι μόνο να είναι δίπλα – δίπλα και ν’ αγκαλιάζονται σαν αγαπημένοι αλλά -κυρίως- να νοιώθουν έτσι.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά τα ξαδέλφια μου έπαυαν να είναι κάτι σαν εμάς, εγκατέλειπαν εκείνη τη παιδικότητα που διασώζει πάντα η εφηβεία και γίνονταν “μεγάλοι”. Ακόμη και τα πρόσωπά τους άλλαζαν μαζί με τα κουρέματα ή τα ρούχα. Πλέον μας χώριζε κάτι λίγο λιγότερο από άβυσσο. Αρραβώνας σε μια συνοικία του Πειραιά σχεδόν εκατό χρόνια μετά τους “Παιδικούς Αρραβώνες” του Νικολάου Γύζη (στην πρώτη καλύτερη εκδοχή της Συλλογής Περδίου). Φωτογραφίες με τα μάγουλα κολλητά, αυτός και η “μνηστή” του, οι συμπέθεροι με λεπτούς τριγωνικούς κόμπους στις γραβάτες και τριμμένα μονόπετα σακάκια, ενώ τα άλλα κορίτσια, πλήθος κορίτσια να ποζάρουν με χαρά, με ζήλια, και με εκείνα τα κρυμμένα συναισθήματα που ποτέ κανείς δεν αποκρυπτογράφησε έκτοτε. Τη σκοτεινάγρα της ψυχής.

Μην ξεχάσω τη μουσική στο πικ-απ., Τζένη Βάνου; Γιάννης Βογιατζής; Πάνος Γαβαλάς; Τραγούδια πάντως δι’ οικογενείας που ξέρουν να καταναλώνουν ισόποσα το ντέρτι και την απόλαυση. Τέλος.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr