Δημήτρης Μπρούχος

«Ίσως φταίνε τα φεγγάρια…», όπως προφητικά είχε γράψει χρόνια πριν, ο φίλος, ο αδελφός, ο συνάδελφος εν όπλοις Τάσος Σαμαρτζής, που από τη νουμηνία μέχρι τη χάση τους στρατεύουν όλους τους ξεχασμένους ιππότες με …«τ’ άσπρα μαλλιά», τους αγίνωτους εκείνους καρπούς της πλάσης, τους ευεπήφορους στη γενναιότητα, με τις γρατζουνισμένες ψυχές και τις πολλές πληγές από τις καθημερινές δονκιχωτικές τους μάχες, σ’ έναν αόρατο πόλεμο με τον ίδιο πάντα ηττημένο: Τον εαυτό…

Ο Τάσος συνοδοιπόρος, ο Τάσος θλιμμένος τροβαδούρος, ο Τάσος γητευτής των λέξεων στη σύμπτυξή τους σε βαθιά νοήματα με τρυφερή απλότητα, ο Τάσος τολμηρός καταδύτης στα έγκατα του νου και της ψυχής αλλά και γερός αναδύτης ικανός να πιάνεται πάντα από μια αχτίδα φωτός, αποφεύγοντας περίτεχνα τις «ωχρές και πένθιμες λάμψεις» του συνειδότος, εδώ και χρόνια αποτραβήχτηκε, ντυμένος την πανοπλία του, καβάλα στο αργοκίνητο πια άλογό του μα με το χέρι σταθερά στο σπαθί του, που μέσα από το θηκάρι του ψιθύριζε ένδοξες ιστορίες…

Διεκδίκησε τη βαναυσότητα του έρωτα με πείσμα, την αυτομαστίγωση ως μια εναλλακτική ατραπό προς τη θέωση, σε αντιστοιχία με τον σκληρό δρόμο των μοναχών, με ΄δικές του προσευχές και μια ιδιότυπη ταπείνωση…

Καλέ μου φίλε κι αγαπημένε μου αδελφέ, πόσες νύχτες δεν μοιραστήκαμε το ίδιο ξεροκόμματο μοναξιάς, πόσες στιγμές δεν αναστήσαμε με το πιο αυθόρμητο γέλιο μας, πόσα τραύματα δεν ματώσαμε με το πηγαίο μας δάκρυ…

Ανεπανάληπτη η DONA  LUNA σου στη Τζιραίων, στέγασε πάντα υποψιασμένους θαμώνες, «ιππότες λευκούς, ερυθρούς και μέλανες», από τον βαθμό που η ζωή δίνει στον καθένα, με βάση τα βιώματα και τις εμπειρίες…

Η ποίηση… Οι στίχοι… Ο κοινός μας τόπος, το δικό μας… «διασκεπτήριο» και ο δικός μας ομφάλιος λώρος.

Μια ζωή με τη συνεπή σου στάση, δικαίωνες τον Ελύτη, που κραύγαζε:

«Καθαρός είμαι απ’ άκρη σ’ άκρη… Γιοί των ανθρώπων, να ζηλέψω τι;… Πάρετέ μου τα σπλάχνα! Τραγούδησα…».

Κι εσύ, τραγούδησες αδελφέ μου… Μοιράστηκες ως «άρτος» και μοίρασες την αγάπη και τα θεία σου δώρα, για να πείσεις τους ανθρώπους στην ομορφιά… Άγγιξες τους πολλούς, μίλησες στους μυημένους και ακούμπησες τους ψαγμένους. Αφοπλιστικά αληθινός, ανυπόκριτος, ανεπιτήδευτος κι έτοιμος πάντα να πληρώσεις τον βαρκάρη γι’ απέναντι…

Μου ’μειναν τα τραγούδια σου και οι στίχοι και οι φωνές που τα στόλισαν και τα αισθήματα που τα στόλισες…

Αυγουστιάτικος αποχαιρετισμός…

Ξεπέζεψες και αναχώρησες για τον προορισμό σου.

Καλό ταξίδι, ιππότα!

Ας είναι ανέφελη η μετάστασή σου στη Αιώνια Ανατολή!…

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ  Ι. ΜΠΡΟΥΧΟΣ