Η Αλεξάντρα Σβάρτσμπροντ είναι αρθρογράφος της Liberation

Οι φωτογραφίες που μας έρχονται από τη Συρία, όπου μια χημική επίθεση προκάλεσε τον θάνατο δεκάδων ανθρώπων, είναι αφόρητες. Αυτά τα παιδιά με τα μάτια ορθάνοιχτα από τη φρίκη μάς θυμίζουν ότι μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα από εδώ, ενώ εμείς γευόμαστε τις πρώτες ημέρες της άνοιξης, ένας ολόκληρος λαός σφαγιάζεται εν μέσω της γενικής σιωπής.

Και το χειρότερο δεν είναι αυτές οι φωτογραφίες. Το χειρότερο είναι ότι μοιάζουν με κάποιες άλλες φωτογραφίες που είχαν τραβηχτεί πριν από τέσσερα χρόνια, το 2013, όταν το συριακό καθεστώς είχε για πρώτη φορά χρησιμοποιήσει χημικά όπλα εναντίον του ίδιου του πληθυσμού του. Γιατί ό,τι και να λένε η Δαμασκός και η Μόσχα, οι μαρτυρίες που έχουν συγκεντρωθεί δείχνουν καθαρά την ευθύνη του Μπασάρ αλ-Ασαντ σε αυτό το νέο μακελειό.

Το ερώτημα που τίθεται κατόπιν αυτών είναι κρίσιμο: τι έκαναν οι Ρώσοι, που το 2013 εμφανίστηκαν ως εγγυητές της καταστροφής των χημικών όπλων που διέθετε το συριακό καθεστώς; Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έκαναν αυτό που έπρεπε. Από αμέλεια ή σκοπίμως; Η εγγύηση εκείνη είχε σταματήσει τους αμερικανικούς και γαλλικούς βομβαρδισμούς. Και χάρις σε αυτή την προστασία ο Ασαντ σκοτώνει από τότε τον λαό του ατιμώρητος, χωρίς κανείς ηγέτης του πλανήτη να μπορεί ή να θέλει να τον σταματήσει.

Εδώ και έξι χρόνια, συμφέροντα, δειλίες και αδυναμίες εμποδίζουν κάθε προοπτική τερματισμού αυτού του πολέμου, που έχει στοιχίσει ως τώρα τη ζωή σε πάνω από 400.000 ανθρώπους. Και το χειρότερο απ? όλα είναι ότι αυτές οι φωτογραφίες σίγουρα δεν θα είναι οι τελευταίες. Η διεθνής κοινότητα βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο. Ο Ασαντ έχει χάσει τα λογικά του και η Μόσχα αρνείται να τον εγκαταλείψει με το επιχείρημα ότι η τζιχαντιστική απειλή είναι ακόμη χειρότερη. Η Ευρώπη είναι παραλυμένη, καθώς η Γαλλία και η Γερμανία βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Και οι Αμερικανοί κυβερνώνται από έναν τρελό, για τον οποίο δεν ξέρουμε αν προτιμά να επέμβει ή να κρατήσει τις αποστάσεις του.

Το χειρότερο είναι αυτή η αδυναμία. Κι αυτή η ντροπή. Χωρίς τέλος.

(Πηγή: Liberation)