Γιάννης Χουρδάς

Συναίσθημα σημαίνει επιβίωση. Είναι ένας μηχανισμός βραχείας αξιολόγησης, εξωτερικών ερεθισμάτων και εσωτερικών αντιδράσεων, με απώτερο σκοπό την ανάληψη μιας δράσης.

Σε συνεργασία (αν και όχι πάντα) με τις ανώτερες δομές του εγκεφάλου (λογική) το συναίσθημα επικοινωνεί, αποφασίζει και ισορροπεί. Καθορίζει τις σχέσεις μας, τη συμπεριφορά μας και τις σκέψεις μας και συντελεί στην ουσιαστική κατανόηση των εμπειριών μας.

Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως το «αντίδοτο» σ’ έναν τρόπο ζωής που προσπαθεί να διαχωρίσει το μυαλό από τη ψυχή και τη ψυχή από το σώμα.

Ναι, το συναίσθημα συνδέει, δεν διαχωρίζει και σίγουρα διευρύνει την αίσθηση του εαυτού μας. Ο τρόπος, όμως και ο βαθμός αξιοποίησής του, κατακτάται μέσα από την πορεία ανάπτυξης του καθενός από εμάς. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια ανεπίσημη εκπαίδευση έτσι ώστε να ενδυναμώσουμε αυτό που συνοπτικά ονομάζεται «συναισθηματική νοημοσύνη»’ την ικανότητα δηλαδή επίγνωσης, ενσυναίσθησης, ελέγχου των παρορμήσεων, αυτοενεργοποίησης και κοινωνικής προσαρμοστικότητας.

Στοιχεία, όλα αυτά μιας ευφυΐας με επίκεντρο όχι ένα «στείρο» αποτέλεσμα, αλλά μια δημιουργική, ολιστική διαδικασία προσωπικής αναγνώρισης.

Δεν είναι λίγες οι φορές και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που έχω την αίσθηση πως ξέχασα να νιώθω. Κινούμαι μηχανικά μέσα στην καθημερινότητα κρίνοντας, κρύβοντας και διακόπτοντας τα συναισθήματά μου πριν καν τα μελετήσω. Σχεδόν τα νιώθω ξένα μέσα σ’ ένα σώμα που σπάνια ακούω… το δικό μου.

Η ισορροπία μας θα ‘πρεπε να απορρέει από την «συγκέντρωση», στο «εδώ και τώρα». Το κλειδί διαχείρισης και ελέγχου του εαυτού μας βρίσκεται στην απάντηση που θα δοθεί στο ερώτημα «τι νοιώθω αυτή τη στιγμή;». Ας βρούμε το χρόνο και το κουράγιο να «κοιτάξουμε» μέσα μας, ώστε να προσανατολιστούμε και ανάμεσα στους άλλους.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.