* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης  

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Βγήκα πολύ νωρίς στον κήπο των ονείρων μου από εκείνη τη χαραμάδα που χωρίζει τον έναν κόσμο από τον άλλο, εκείνον του ύπνου και αυτόν που όσοι δεν ονειρεύονται, ονομάζουν πραγματικότητα. Εκεί βγήκα χαράματα, αυγή του χρόνου, στον κήπο με τους έρωτες.

Περπάτησα ξυπόλητος για να μην ξυπνήσω εκείνα τα όνειρα που κοιμούνταν ακόμη και να μην ενοχλήσω τις μέλισσες που βοσκούσαν πρώιμη γύρη.

Μοσχοβολούσαν όλα τα λουλούδια ανεξαιρέτως σαν έρωτες και οι έρωτες σαν λουλούδια. Το άρωμα τους έλαμπε σαν φωτιά από μετεωρίτες αμέθυστων. Μέθυσα, ζαλίστηκα, έκοψα όσους περισσότερους έρωτες μπορούσα ως το βράδυ. Μάτωσαν τα χέρια μου από τα αγκάθια τους, χάϊδευα τους μίσχους, η φωτιά των ονομάτων τους πυρπόλησε τα μάτια μου, δεν έβλεπα από ευτυχία. Δεν ήθελα καν να βλέπω μόνο να νιώθω πως οι λέξεις έγιναν ένα με τα πράγματα.

Γέμισα τότε με έρωτες την αγκαλιά μου, γέμισα όλα τα βάζα, έριξα έρωτες στο περβάζι του παραθύρου σου και τα λουλούδια σταμάτησαν να ευωδιάζουν από ντροπή και ζήλια. Έπειτα έστρωσα με έρωτες τον δρόμο ως το σπίτι, τους άπλωσα απάνω στο κρεβάτι, τους έκρυψα κάτω από τα σεντόνια και τα μαξιλάρια, έρωτες παντού από πάντα, φίλησα τα πέταλα τους όλος προσμονή μήπως και σε μυρίσω, όμως κοιμήθηκα μόνος …

ΥΓ. Στη πρώτη φωτογραφία η Μονή Παντελεήμονος και στη δεύτερη ο κήπος με την Φιάλη στην Διονυσίου.

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr