Βαγγέλης Παυλίδης

Παραδοσιακά, για μας τους σκιτσογράφους (γελοιογράφους) Ιούλιος και Αύγουστος ήταν δύσκολοι μήνες. Δύσκολο να βρει κανείς θέμα να σχολιάσει, καθώς η χώρα μας και όχι μόνο μπαίνει σιγά σιγά στο πνεύμα των διακοπών και όλες οι πολιτικές και συναφείς δραστηριότητες πατούν φρένο μέχρι που σταματούν τελείως ή σχεδόν τελείως. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το ίδιο πνεύμα, η ίδια διάθεση, καταλαμβάνει κι εμάς τους σκιτσογράφους. Ναι, μας αρέσει να βάζουμε στο στόχαστρο τους πολιτικούς μα μας αρέσουν κι άλλα… η παραλία, το χταποδάκι, το ούζο… ανθρώποι γαρ κι εμείς. Όντας σ’ αυτό το πνεύμα και μπουχτισμένος απο αντιπαραθέσεις του τύπου “η τρομοκρατία είναι από την Αριστερά” (αν είναι δυνατόν), καταφεύγω και πάλι στην ποίηση της σαχλαμάρας, όπως ονομάτισε τα λίμερικ ο πατέρας τους Edward Lear.

===ooo===ooo===ooo===ooo===ooo===ooo===ooo===

Traditionally, July and August have been two very difficult months for editorial cartoonists, too hard to find something to comment on as the spirit of summer vacations makes its entrance and most of political activity grinds to a halt. But that’s not all. The same spirit, the same mood slowly prevails over us cartoonists as well. Yes, of course, we do like to aim and shoot at politicians but we do like other things as well… the beach, some grilled octopus and some cold ouzo… Being in that sort of mood and fed up with with the level of political argument and controversy- especially on the part of the conservative opposition- I once again seek refuge in some nonsense, an old limerick of mine.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr