Μανώλης Δημελλάς       

Έτσι με τα μπανιερά, σχεδόν γυμνοί, ούτε που ξεχώριζες από που κρατά η σκούφια του καθένα, άνθρωποι μακριά από σύμβολα και σημαίες. Χωρίς την ανάγκη να σφίγγουν στα χέρια τους διαβατήρια, ούτε να σέρνουν πορτοφόλια με ταυτότητες και να λογαριάζουν σελίδες-ελπίδες βιογραφικών.

Μόνο το κορμί κουβαλούσαν κι αυτό, που ίσως να το ήθελαν λιγάκι τσιτωμένο και σίγουρα πιο σκούρο, έψαχναν τρόπο να το κάμουν τάμα σ’όλα τα στοιχειά της φύσης κι έπειτα όλα μαζί τα πάγωναν μέσα σε ψηφιακές φωτογραφίες, αφού πια τα ενσταντανέ, έτσι δίχως φωτοφράκτη, είναι σιωπηλά κι αθόρυβα.

Μέσα του Σεπτέμβρη, η παραλία σε μια άκρη της Ελλάδας εξακολουθούσε να μαγεύει και να γεμίζει κόσμο, από τη μια ο αέρας κι ύστερα ένας σταθερός ελαφρύς κυματισμός, σκέπαζαν τις φωνές κι από μακριά, όσο κι αν προσπαθούσες, δεν μπορούσες να καταλάβεις τη γλώσσα που μιλούσε η κάθε συντροφιά.

Μια αλλιώτικη κι όμως τόσο καθάρια δημοκρατία, που πάλευε μοναχά για μια σκιά, μα κι αυτή να έλειπε πάλι δεν έδειχνε να πειράζει κανέναν.

Ομπρέλες, ξαπλώστρες και χρωματιστές πετσέτες, σύνολο μας κάνουν κοντά στις 50 ψυχές, βάλε ακόμη 8-9 ζευγαράκια κι από αυτά τα μισά ερωτοτροπούσαν ασύστολα χωμένα πίσω από τα βράχια, ενώ υπήρχαν και δυο-τρια μικρόσωμα σκυλιά, που λαγοκοιμόντουσαν κάπου τρυπωμένα και πότε-πότε έδιωχναν με νεύρα τις περαστικές μύγες, μα κι αυτές από τη πείνα τους όπου έβρισκαν ζωντανό δέρμα έπεφταν με τα μούτρα.

Οι άνθρωποι έβγαζαν τα ρούχα κι έτσι γυμνοί δίχως να το καταλαβαίνουν άφηναν πίσω όλο τον κόσμο τους, όπως μπαινόβγαιναν από τη θάλασσα έμοιαζαν όλο και περισσότερο με ένα στέρεο κι απόλυτο κομμάτι της αμμουδιάς, σα να ναι κοχύλια.

Μονότονο να το περιγράφεις κι όμως εδώ τα ρολόγια σταματούσαν, ο χρόνος έμενε κλειδωμένος στα σβηστά αυτοκίνητα, περίμενε με υπομονή στην τελευταία στροφή της ασφάλτου το μοιραίο κατέβασμα του ήλιου, κάπου εκεί πριν ξεκινήσει ο χωματόδρομος, αμίλητος έβραζε από θυμό, όμως ήξερε πως να ξανα-τσακώσει από τα αυτιά, τα μάτια και να δέσει χειροπόδαρα, ακόμη και στους πιο υποψιασμένους πελάτες του.

Ο Σεπτέμβρης είναι μεγάλος μάγος κι είναι τυχερός εκείνος που γεύεται την αρμύρα του, φτάνει να τον εμπιστευτεί, να πιστέψει στις στιγμές του, να αφεθεί στο δροσερό του χάδι, μα πάνω από όλα να θυμάται να ξεχνά και να πετά τις σκόνες και τον αχό, που αφήνουν τα ανθρώπινα καμώματα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr