Μανώλης Δημελλάς 

Εδώ που φτάσαμε μόνο μια λύση έμεινε για τη σωτηρία της πατρίδας, η ένωση και συνεργασία δυο ογκόλιθων του μεταπολιτευτικού μας γίγνεσθαι.

Παρακαλούνται οι Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου, να προσέλθουν στο γκισέ!

Να επιστρέψουν στα πρώτα θρανία, και χέρι-χέρι να ξαναβγούν μπροστά. Και ετούτη τη φορά να ανέβουν ψηλά, στο ίδιο λαμπερό μπαλκόνι και να μοιράσουν χάρτινες ελπίδες και πλαστικές σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις σέσουλες, έπειτα να υποσχεθούν πολιτισμένους ανθρωπόμορφους λαγούς με ολόφαρδα πετραχείλια για να μας ευλογήσουν. Επειγόντως και οι παλιές φαμίλιες των πολιτικών δεινόσαυρων να πάρουν θέση στο τραπέζι, το παιγνίδι “πέφτει η νύχτα στην… Ελλάδα” ήδη ξεκίνησε και τους περιμένει, ποιος θα είναι ο τυχερός που δείξει τον δολοφόνο;

Ακούς εκεί, μόλις έκλεισαν οι τράπεζες και ακόμη δε στέρεψαν οι βενζίνες! Ούτε άδειασαν τα ράφια των μπακάλικων.

Ντροπή!

Μόνο ένας περίεργος τρόμος έδιωξε κάθε παλιά και σκουριασμένη από την ακινησία ανησυχία μιας αόριστης πτώχευσης. Εμείς ρε ξυνέ είμαστε Ευρωπαίοι, φυλή αριστοκρατική, ευγενική, καμιά σχέση δεν έχουμε με άραβες και εκείνα τα σκούρα φύλα που ξύνουν τα ποδάρια τους και μυρίζει ο ιδρώτας τους μπαχάρια.

Και το αποδεικνύουμε σε κάθε βήμα μας, όποιος διαφωνεί να διαγράφεται από φίλος στο F.B. και πολύ αργά τη νύχτα, αφού φορτώσουμε με ξηρά τροφή και μεταλικά νερά το υπόγειο, επιτέλους να μετρηθούμε. Οι καλοί είμαστε εμείς! Και εσείς, οι άλλοι, είστε οι κουφάλες που θέλετε να βγάλετε τα μάτια της χώρας και να τα φάτε ωμά για πρωινό.

Ποιός θα περίμενε τέτοια κατάντια για τη χώρα, τέτοιο ρεζιλίκι και όχι γιατί ο πρωθυπουργός πρότεινε δημοψήφισμα, κάθε άλλο, αλλά για το σπόρο του φόβου, του τρόμου που μόλις πέσει στη γη μοιάζει με εκείνα τα τεράστια χιλιόχρονα πλατάνια.

Και εδώ να πω ότι απOLYMPUS DIGITAL CAMERAό το διάγγελμα της Κυριακής κρατώ μια κουβέντα του, και λέω ένα μπράβο στον Τσίπρα “μόνος φόβος, είναι ο φόβος μας”, το είπε το παληκάρι αλλά και ποιος ακούει.

Από το πρωί ζω στη χώρα της παραλυσίας.

Συναντώ εφτακακόμοιρους έξω από τράπεζες που σκίζουν τα ρούχα τους και ψάχνουν για λεφτά και στο τέλος καταριούνται τον Τσίπρα και τη παρέα του και λίγο παρακάτω άλλους Ετεοέλληνες που χρωστούν της Μιχαλούς και δεν τους φτάνει το 60αρι για να τη ξεπληρώσουν.

Όλοι μαζί κουνάμε δάχτυλα στον διπλανό μας, σαν έτοιμοι από καιρό να αρπαχτούμε για παλιά και ξεχασμένα χρέη.

Δεν θέλω να πείσω κανέναν. Ούτε για το Ναι, ούτε και για το Όχι, ο κάθε πολίτης έχει-έχουμε το δικαίωμα να σκεφτούμε με λογική, ωριμότητα και συνείδηση. Έπειτα με ανοιχτά τα μάτια (αυτό πάλι πως γίνεται;) να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Ας αφήσουμε τον γείτονα μας να κάνει το ίδιο και ας πάψουμε να τρομοκρατούμε τον κοσμάκη.

Και επειδή ποτέ δεν είναι αργά για πολιτικές κωλοτούμπες ας μην βιαζόμαστε, στις μαρκέτες οι προσφορές στα μακαρόνια δεν τελειώνουν και το Όχι μπορεί να γίνει Ναι χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι.