Γιάννης Σιδέρης

H γνωστή φράση «όλα τα έχει η Μαριωρή» βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της στην πολιτική… μεγάλης χώρας που ασκεί η Ελλάδα, συνεισφέροντας χρήματα στις ειρηνευτικές αποστολές σε εκρηκτικές περιοχές της Ασίας και της Αφρικής. Ωστόσο με τις περιοχές αυτές, δεν υπάρχει καμία συνάφεια, και δεν διακυβεύεται κάποιο εθνικό συμφέρον.

Η χρεοκοπημένη Ελλάδα δαπανά εκατομμύρια ευρώ σε αμφιβόλου ωφελιμότητας αποστολές, αλλά το πλέον παράδοξο είναι ότι ουδείς συζητά τέτοια θέματα, ουδείς τα κρίνει, ενώ η αντιπολίτευση δεν ασκεί τον ελάχιστο κοινοβουλευτικό έλεγχο – δεν είναι δα και εθνικό μυστικό, στη «Διαύγεια» δημοσιεύονται – προκειμένου να επανεξετασθούν αυτές τις αποστολές. Πολύ περισσότερο που, σύμφωνα με πληροφορίες, οι ελληνικές πρεσβείες ανά τον κόσμο κυριολεκτικά υπολειτουργούν λόγω οικονομικής κρίσης, ακόμη και σε μεγάλες πρωτεύουσες όπου διακυβεύονται ζωτικά μας συμφέροντα.

Υπό αυτό το πρίσμα προκαλεί εύλογα ερωτηματικά η συνεχιζόμενη και μάλλον ακριβή συμμετοχή της Ελλάδας σε ειρηνευτικές αποστολές

Έτσι δαπανούμε π.χ. κοντά στα 7,5 εκατομμύρια(6.846.927 + 767. 602 ) δολάρια ΗΠΑ ως συνεισφορά της Ελλάδας στην ειρηνευτική αποστολή UMNISS των Ηνωμένων Εθνών, στο Νότιο Σουδάν (United Nations Mission in the Republic of South Sudan).

Στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία συνεισφέρουμε 3.500.766 εκ. δολάρια στην δύναμη του ΟΗΕ MINUSCA (UN Stabilization in the Central African Republic). Για το Κογκό τα χρήματα που δαπανούμε στην αντίστοιχη δύναμη MONUSCO είναι 5.100.051 εκ δολάρια.

Στο Μάλι παρέχουμε στην ανάλογη δύναμη MNUSMA 5.000.282 εκ δολάρια. Άλλο 1.491.318 εκ δολάρια είναι η συνεισφορά της Ελλάδας στην δύναμη του ΟΗΕ UNISFA στην περιοχή Αμπιέι του Σουδάν. (United Nations Interim Security Force for Abyei).

Παράλληλα δαπανήσαμε 1. 398.630 εκ δολάρια για την UNIFIL στον Λίβανο, ενώ στην Σαχάρα και το Κόσοβο μόνο από 220.000.

Σαφώς οι ειρηνευτικές επιχειρήσεις αποτελούν ένα από τα κύρια εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους τα Ηνωμένα Έθνη για τη διατήρηση τη διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας.
Ωστόσο η Ελλάδα έχει σταματήσει να συμμετέχει σε κάποιες εξ’ αυτών, ωστόσο συνεχίζει ωστόσο να πληρώνει, όπως ας πούμε στη Δυτική Σαχάρα, ενώ πολλές επιχειρήσεις κατά το ΓΕΕΘΑ θεωρούνται περατωμένες, όπως το Κογκό και ο Λίβανος.

Δεν επιδιδόμεθα σε στείρα κριτική. Τα εκατομμύρια που δίδονται κάθε χρόνο, για επίπεδο οικονομικών κράτους, δεν είναι απαγορευτικά. Για μία χρεοκοπημένη χώρα, είναι υπολογίσιμα.

Φυσικά μια χώρα δεν μπορεί να είναι απούσα σε ειρηνευτικές αποστολές, για λόγους ανθρωπιστικούς, καταστατικούς και γεωπολιτικούς. Ωστόσο η εντύπωση που υπάρχει σε διπλωματικούς κύκλους είναι ότι η ηγεσία του ΥΠΕΞ απλώς ακολουθεί την πεπατημένη, και δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλία να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της οικονομικής μας συμμετοχής. Το Κόσοβο π.χ. είναι εδώ, προεικάζονται αιματηρές καταστάσεις, λόγω της συμπεριφοράς της Αλβανίας, και αφορούν άμεσα την Ελλάδα. Το Σουδάν, το Μάλι ή το Κογκό, αφορούν τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία, οι οποίες επιβαρύνουν και την πτωχευμένη χώρα μας, ενώ ανέτως θα μπορούσαν άνετα να επωμισθούν τα κόστη των αποστολών.

Καλό είναι να μας χτυπούν συγκαταβατικά στην πλάτη, όπως ο Trump για την συνεισφορά μας στο ΝΑΤΟ, την οποία δεν σταματήσαμε να παρέχουμε παρότι χρεοκοπήσαμε, ενώ άλλες ισχυρές χώρες, όπως η Γερμανία δεν έχουν επιδείξει ανάλογη συνέπεια.

Ωστόσο, ίσως θα ήταν προτιμότερο να εξοικονομήσουμε κάποια ποσά από χώρες που αφορούν ζώνες επιρροής και συμφέροντα των ΗΠΑ ή τη Γαλλίας, προκειμένου να επικεντρώσουμε την παρέμβασή μας στα Βαλκάνια, όπου διακυβεύονται τα δικά μας συμφέροντα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr