Δημήτρης Κατσούλας  

Επίσημα, 21 Ιουνίου αρχίζει το καλοκαίρι, το θερινό που λέμε ηλιοστάσιο.

Μπορεί οι ζέστες να ξεκίνησαν σχετικά νωρίς,αλλά εγώ σας μιλώ για την επίσημη πλανητική μας εισαγωγή στο τρελοκαλόκαιρο.

Έστειλα μηνύματα σε πολύ κόσμο-όμοιούς μου που τηρούν αυτά κατά γράμμα-και τους ευχήθηκα καλό καλοκαίρι, με δροσιές πολλές, καλά ξεμπερδέματα με το τέρας των Βρυξελλών.

Οι περισσότεροι μου απάντησαν. Ακόμη και άνθρωποι που δεν με απάντησαν ποτέ ή έστω για λίγο, αλλά έτυχε να έχω τα κινητά τους.

Μου έστειλαν ευχές (σε όλα υπόψη τα μηνύματα υπήρξε και η λέξη ”συμφωνία”).

Ακόμη και ο Ανέστης από το Πέραμα που ζει μονίμως όλες του τις εποχές, κάτω από τσιγκόφυλλα. Ήταν σχεδόν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκαν.

Περίμενα από κάποιους ακόμη, ω πολύ ”κοντινούς” μου… αλλά μάταια.

Με πήρε το παράπονο.

Στείλανε ευχές, όπως έμαθα, σε άλλους, ακόμα και σε άτομα που γνώρισαν από μένα, μα όχι και σε μένα.

Σε μένα ήρθαν μόνο οι δικαιολογίες τους: ”Άδειασε η μπαταρία του κινητού και…”

Πολύ παιδική δικαιολογία και δεν είμαι παιδί πλέον. Λυπάμαι, μα μα δεν μπορώ να τη δεχθώ, υποτιμά τη νοημοσύνη μου, με κάνει να αισθάνομαι γελοίος.

Σε ένα σπίτι με τέσσερα κινητά, ποτέ δεν αδειάζουν όλες μαζί οι μπαταρίες ταυτόχρονα. Και μπαταρία για άλλους είχες, σε μένα…άδειασε; Μήπως με ”έγραψες” κανονικά; Άς είναι, πάντα καλά νά’ σαι μόνο…

Από ότι κατάλαβα, η εκτίμηση δεν ήταν αμοιβαία τελικά. Και από την άλλη στάση, που μάλλον δεν την καταλαβαίνουν οι ίδιοι, βγαίνει το συμπέρασμα ότι τελικά εκτιμούν περισσότερο άτομα που γνώρισαν πρόσφατα κι όχι άτομα που πραγματικά τους νοιάζονται, χωρίς υστεροβουλίες.

Ναι, είναι καλά παιδιά, το ξέρω. Απλά έμαθαν κάποια πράγματα αλλοιώς και εκτιμούν με δικά τους κριτήρια. Δεκτόν.

Το δρόμο μου λοιπόν…

Δεν μπορώ να αισθάνομαι βάρος σε κανέναν και δυστυχώς αυτό το συναίσθημα μου βγάζουν, ότι τους βαραίνω και είναι κάτι που μισούσα πάντα από παιδί ακόμη.

Τους ανθρώπους που αγαπάω, δεν τους γίνομαι βάρος, αποχωρώ διακριτικά.

Γιατί μού έμαθε καλά η ζωή, πως ”με το ζόρι αγάπες δεν γίνονται, απλά φεύγεις! ”.

Τους αφιερώνω όμως ένα τραγούδι του Βασίλη Καρρά, το οποίο με μελαγχολεί ακόμη πιο πολύ, όταν ακούω το ρεφραίν ”σου το είπα με πονάει, όταν κάποιος δεν με εκτιμάει”…