Μια τόση δα κλωστή που έχει ο καθένας μας να τον κρατάει όρθιο, σήμερα ένιωσα πόσο απροειδοποίητα, πόσο εύκολα σπάει. Σήμερα το πρωί, έφυγε μέσα απ’ τα χέρια μας, εμένα και της Έφης Γιαννοπούλου, στο τρένο, στο ταξίδι μας για τα Τρίκαλα όπου θα μιλούσαμε – για τι άλλο; για τις βιβλιοθήκες και το βιβλίο την εποχή της κρίσης, ένας γλυκύτατος, αφανής για τους πολλούς αγωνιστής, ένας καρτερικός άνθρωπος της Αριστεράς, από εκείνους που ξέρουν να αφουγκράζονται τον άλλο, ο Σωτήρης Σιώκος. Μια τόση δα κλωστή, ένα τόσο δα φύσημα του αέρα και φεύγει ο άνθρωπος. Μένει η μνήμη: θα τον θυμόμαστε κάθε φορά που θα μιλάμε δημοσίως για το βιβλίο. Ας είναι αυτό η ελάχιστη παρηγοριά για τους δικούς του.