Ελπίδα Νούσα

Συνήθως καλωσορίζουμε με πανηγυρισμούς την είσοδό μας στο νέο έτος.

Οι πανηγυρισμοί δίνουν μια ψευδαίσθηση ευφορίας.

Όμως μετά τις φανφάρες και τις τυμπανοκρουσίες κάτι άλλο στροβιλίζει και τυραννά το μυαλό και τη σκέψη μου…

Eρωτηματικά, βροντόφωνα “γιατί”, και χαμηλόφωνα υπερασπιστικά “διότι”, μνήμες με 365 μπαλαρίνες να λικνίζονται στο θέατρο του μυαλού κι ο χρόνος πρωταγωνιστής κι ας έφυγε…

Και να κυλάει όλο εκείνο το παρελθόν, να ελίσσεται μέσα απ’ τις μέρες, τις ώρες, τις στιγμές για να συναντήσει το παρόν, φέρνοντας μαζί του ό,τι άντεξε στον καιρό.

Και τότε ανοίγει η αυλαία της ψυχής με κείνον, το νέο, να σου χαρίζεται γενναιόδωρα, παιχνιδιάρης και πεισματάρικα αισιόδοξος…τολμηρός, χαμογελαστός, καινοτόμος!

Και ξάφνου γίνεσαι συ ο πρωταγωνιστής!

Ανυπόμονος να ζήσεις το ρόλο, ενθουσιώδης, ανυπόφορος συχνά, μα και απολαυστικός, κουραστικός με την τελειομανία σου μα και αξιολάτρευτος με αυτή τη βαθιά πίστη σε έναν αγώνα αέναο να κρατηθείς στη σκηνή, να πολεμήσεις κάθε λογής σκιές…

Ξέρω πως πολλοί γελάτε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές…

Κάθε χρόνο σκέφτεστε, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου…

Άλλες οι προσδοκίες κι αλλού βρισκόμαστε τελικά…

Και κει είναι που κάνει επεισοδιακή εμφάνιση σαν σταρ σε φιλμ νουάρ, η απογοήτευση…

Χαμηλός φωτισμός κι η ηρωίδα κυνική…

Δραματικές φωτοσκιάσεις, πνιχτή φωνή κι ένα γκρο πλαν στο θολό της πρόσωπο, που αναδεικνύει τις λεπτομέρειες της κατήφειας και περισυλλογής…

Κανένα ίχνος ευθυμίας πίσω απ’ τη ρυτίδα ανάμεσα στα συνοφρυωμένα φρύδια…

Σε ύφος κουλ τζαζ, μια τρομπέτα ακούγεται απόκοσμα σε μια μελαγχολική σύνθεση του Τσετ Μπέικερ…

Κι ύστερα ένα κενό, μια μεγάλη παύση…

Ε λοιπόν, όχι! Δεν θα τους γίνει το χατίρι!

Οπλίζομαι με πείσμα, ελπίδα κι αισιοδοξία, …αφοσίωση και προσήλωση στην επίτευξη του στόχου μου γι’ αυτή τη χρονιά, την ΕΥΤΥΧΙΑ!

Ξεπερνώ (τουλάχιστον το παλεύω) κάθε δειλία και φόβο!

Επενδύω σε μένα….και κυρίως στην αλλαγή του τρόπου σκέψης μου!

Όλα μπορούν ν’ αλλάξουν προς το καλύτερο, όταν η καρδιά βαθιά το επιθυμεί!

Ποιος μου επιβάλλει να μείνω κομπάρσος στην πιο μεγάλη παράσταση, τη ζωή «ΜΟΥ»;

Τολμώ!

Εγώ θα είμαι ο πρωταγωνιστής γιατί σ’ αυτό το έργο δεν είναι οι συνθήκες που καθορίζουν το φινάλε, αλλά οι αποφάσεις του σκηνοθέτη…

Επιλέγω λοιπόν, η σκηνοθετική ευθύνη κι επιμέλεια, να’ ναι δική μου αυτή τη φορά…

Με ηρεμία, σκέψη, στοχασμό, πρωτοβουλία, ισόρροπη διάθεση ανάμεσα σε λογική κι ευαισθησία…

Εκεί κρύβεται το μυστικό μιας  πετυχημένης παράστασης…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr