Δημήτρης Κατσούλας

Τη θυμάμαι κάθε χρονιά, εκεί γύρω στον Απρίλη, να σπέρνει κάτι σπόρους στον κήπο.
Προς τον Ιούνιο, άντε αρχές Ιουλίου άρχιζε το μάζεμα. Θεραπευτικά τα έλεγε τα βοτάνια αυτά. Ήταν εναντίον των βιομηχανικών αλοιφών.

Τα ξήραινε στον ήλιο, μετά τα έτριβε στην πέτρινη πλάκα με το λιθάρι κι αφού τα επεξεργαζόταν με λάδι κι άλλα υλικά που μόνο αυτή ήξερε και σε κανέναν δεν τα ξομολογιόταν, γέμιζε τα γυάλινα βαζάκια γράφοντας απέξω και την ονομασία ενός εκάστου.
Κι όμως, με αυτές τις αλοιφές που ποτέ δεν έπαιρνα στα σοβαρά ούτε κι εγώ ξέρω πόσα συνάχια και κρυώματα γλύτωσα.

Με άλοιβε στο στήθος και άρχιζα να ιδρώνω, να μου περνά ο πυρετός που με έψηνε όλη νύχτα και την άλλη μέρα περδίκι κι…εμπρός γραμμή για το σχολείο.

Όταν μπήκα στο νόημα, την παρακολουθούσα σε ποιο σημείο του σπιτιού τις έκρυβε με σκοπό να τις εξαφανίσω.

Την επόμενη βδομάδα ξανά εγώ άρχιζα το γκούχου-γκούχου. Έψαχνε η μάνα μου για τις αλοιφές…πού να τις βρει . Δυο φορές κατάφερα έτσι να την σκαπουλάρω. Την τρίτη βρέθηκαν καταχωνιασμένες σε μια παπουτσοθήκη. Έφαγα θυμάμαι της χρονιάς μου. Συν το ότι μου τις άλοιψε . Συν το ότι πήγα και στο σχολείο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί τις προάλλες είδα τη μάνα μου-μια μπουκιά άνθρωπος όλη κι όλη-να ψήνεται στον πυρετό, να βαράει τέρμα το θερμόμετρο, να πνίγεται στο βήχα και ΄γω να ανακαλώ στη μνήμη μου τις παλιές μου αλοιφές. Έγινα μάστορας πλέον στα κόλπα αυτά.
Η κοκώνα μου παριστάνει την άρρωστη για να γλιτώσει το σχολείο.

Αλλά ας όψονται τα παιδικά μου τραύματα. Τώρα δεν έχω καμιά όρεξη να ψάχνω παπουτσοθήκες, συρτάρια και μπαούλα. Λέω μόνο να καθίσω απένατι της, ν΄απλώσω τα χέρια μου και ν΄ακουμπήσει τα δικά της επάνω. Να την ταξιδέψω με κάτι παλιά παραμύθια θέλω σαν κι αυτά με τον Παπουτσωμένο γάτο, την Σταχτοπούτα, την Κοκκινοσκουφίτσα, τη Χιονάτη.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr