Αναστασία Φωκά 

Και φτάνει μία στιγμή στη ζωή σου- μπορεί και δύο, ή και τρεις, δεν έχει σημασία- που δεν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις. Σαν να κουράστηκε τόσο πολύ το μέσα σου κι επιλέγεις να ξαποστάσει. Ή απλά έχεις μιλήσει τόσο πολύ τον προηγούμενο καιρό, που νιώθεις σαν να σου βγήκε η ψυχή.

Περίεργο συναίσθημα. Ώρες-ώρες σου προκαλεί ένα μούδιασμα σε όλο σου το κορμί. Περίεργο συναίσθημα. Ώρες-ώρες είναι τόσο έντονο που δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Περίεργο συναίσθημα. Ώρες-ώρες κλείνεις τα μάτια και δεν προσπαθείς για τίποτα. Το αφήνεις να διαπεράσει κάθε σου κύτταρο και απλώς σιωπάς.
Ανοίγεις το ψυγείο, βγάζεις το μπουκάλι με τη μαστίχα. Σερβίρεις στο αγαπημένο σου ποτήρι, χτυπάς λίγο το χέρι σου στον πάγκο της κουζίνας, στην προσπάθεια σου να θρυμματίσεις τον πάγο, αλλά και πάλι δεν βγάζεις άχνα. Συνεχίζεις να ετοιμάζεις το αγαπημένο σου ποτό.

Βγαίνεις όσο πιο αθόρυβα μπορείς στο μπαλκόνι. Φυσάει απόψε, αλλά δεν σε ενοχλεί η ψύχρα στο κορμί. Κάθεσαι στην θέση που κάθεσαι κάθε βράδυ, ανεβάζεις τα πόδια στην καρέκλα κι ας ξέρεις ότι σε λίγο θα μουδιάσουν και θα πονάνε. Πόνος χωρίς άχνα και πάλι.

Σηκώνεις το ποτήρι με τη μαστίχα ψηλά, κοιτάς το φεγγάρι και από μέσα σου βουβά σαν σε συνωμοσία βγάζεις μια άχνα: «στην υγειά σου»! χαμογελάς.

Σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό. Σκέψεις σκόρπιες, μπερδεμένες, αλλόκοτες, μα πάνω από όλα βουβές.

Περίεργη κατάσταση σκέφτεσαι, μα αμέσως γυρίζεις σελίδα. Δεν θέλεις να σε πάρει από κάτω. Όχι απόψε τουλάχιστον. Απόψε είναι αλλιώς…

Πριν μέρες πήρες ένα μήνυμα που σε καθήλωσε. Ώρες το διάβαζες και το ξανά διάβαζες μέχρι να το πιστέψεις. Κι όμως, ήταν αληθινό. Το πιο μεγάλο σου όνειρο έγινε πραγματικότητα. Και τότε η σιωπή λύθηκε και δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια. Ήθελες να το φωνάξεις σε όλο τον κόσμο. Να τους πιάσεις όλους και έναν-έναν ξεχωριστά και να τους αγκαλιάζεις. Και να σε αγκαλιάζουν κι αυτοί.
Η χαρά πλημμύρισε από παντού, όταν ένιωσες πως οι άνθρωποι δίπλα σου, χαίρονται με τη χαρά σου. Είναι ίσως, από τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Στη λύπη συνήθως βρίσκεις πολλούς, στη χαρά σου όμως, ξεχωρίζουν αυτοί που σε αγαπούν και νοιάζονται πραγματικά.

Κι ύστερα, γύρισες σπίτι, έβαλες πάλι να πιεις την αγαπημένη σου μαστίχα, κοίταξες τον ουρανό και χαμογέλασες στη σιωπή σου!

Αφιερωμένο στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr