Κοιτάς τα χέρια σου…Τα κοιτάς ξανά. Τα κοιτάς όσο πιο προσεχτικά γίνεται. Μα δεν βλέπεις ακόμα σημάδια. Τα γυρίζεις από όλες τις πλευρές. Τα ψάχνεις σπιθαμή προς σπιθαμή. Αυτό σου έμεινε να κάνεις;

Κι ο χρόνος; Ο χρόνος που πέρασε και τον έζησες; Ο χρόνος που σε έκανε να γελάσεις, μα και να κλάψεις; Ο χρόνος που πόνεσες, για να γνωρίσεις τον κόσμο; Ο χρόνος που ξόδεψες σε ατελείωτες βόλτες; Κι εκείνος ακόμα ο χρόνος που ξόδεψες, μα δεν κατάφερες να ξοδευτείς; Που ένιωσες ότι σπατάλησες, μα δεν ήταν σπαταλημένος. Ήταν ο δικός σου χρόνος. Και έχεις τον τρόπο να τον διαχειριστείς όπως εσύ ήθελες. Μοναδικά ή όχι, αυτό είναι μόνο δικό σου.

Εκείνος ο χρόνος που είναι;

Είναι νωρίς ακόμα να δεις τα σημάδια του. Είναι νωρίς ακόμα, όσο κι αν προσπαθείς.

Χρειάζεται να προσπαθείς;

Κι αν όχι τώρα, πότε;

Πότε θα καταλάβεις ότι ο χρόνος δεν είναι τα σημάδια στα χέρια σου. Είναι απλά ένα ανθρώπινο δημιούργημα. Όσο κι αν ψάχνεις να βρεις.

Πότε θα καταλάβεις ότι ο χρόνος είναι απλά στο μυαλό σου. Εκεί συσσωρεύονται όλα. Από εκεί ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν.

Μην ψάχνεις στο κορμί σου σημάδια να βρεις. Τα σημάδια είναι μέσα σου χαραγμένα. Άλλοτε βαθιά, άλλοτε πιο επιφανειακά. Υπάρχουν όμως. Σε κυβερνούν πολλές φορές και δεν το καταλαβαίνεις. Και είναι δικά σου. Είσαι εσύ. Όλα μπορούν να ξεχαστούν. Ίσως… Η ψυχή όμως, δεν ξεχνάει.
Το μυαλό;

Αναστασία Φωκά