Μετά τις δυό φοβερές Τούρκικες επιθέσεις στις 28 και 29 Σεπτέμβρη 1522, που αποκρούστηκαν με την βία και πολλές απώλειες,η πόλη έχει φτάσει στα όρια της αντοχής της. Τις πρώτες μέρες του Δεκέμβρη αντιπροσωπία των ντόπιων με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Κλήμη επισκέπτονται τον Μέγα Μάγιστρο ντε Λιλ-Αντάμ. Ζητούν την παράδοση της πόλη γιατί γνωρίζουν πως σε αντίθετη περίπτωση είναι αυτοί που θα την πληρώσουν, αυτοί που θα πρέπει να ζήσουν πια με τον καταχτητή.

Στις 9 Δεκέμβρη ο Μ. Μάγιστρος συγκαλεί το συμβούλιο του Τάγματος για να εκτιμήσουν την κατάσταση. Η εικόνα που παρουσιάζεται είναι κατάμαυρη, δεν υπάρχουν πια πολεμοφόδια , τα τείχη είναι σε άθλια κατάσταση, δεν υπάρχει άνδρας που να μην είναι τραυματισμένος. Η συζήτηση καταλήγει σε μονόδρομο: για να σωθούν Τάγμα και λαός απο ανώφελη καταστροφή πρέπει να συνθηκολογίσουν.

Με το ξημέρωμα της 10 Δεκέμβρη 1522, λες και ξέραν τι είχε προηγηθεί την προηγούμενη μέρα, οι Τούρκοι σηκώνουν μια λευκή σημαία στο καμπαναριό της Παναγίας της Ελεημονήτρας*, απέναντι απο την Πύλη του Αγ. Αθανασίου, σημάδι πως θέλουν διαβουλεύσεις. Έτσι, σε απάντηση, μια άλλη λευκή σημαία σηκώνεται ψηλά στους μύλους της Πύλης Κοσκινού.

Αρχίζει τότε το πήγαιν’ έλα ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα. Ο Σουλτάνος ανακοινώνει τους πολύ απλούς όρους του: άμεση παράδοση και άδεια στους Ιππότες να φύγουν. Σε αντίθετη περίπτωση ισοπέδωση της Ρόδου και σφαγή. Οι διαπραγματεύσεις θα κρατήσουν αρκετές μέρες μα το νερό έχει πια μπεί στ’ αυλάκι χωρίς επιστροφή.

Βαγγέλης Παυλίδης

η ιστοσελίδα του