Τζίνα Δαβιλά

Υπάρχει απόσταση μεταξύ αυστηρότητας και κατανόησης. Εννοώ πως εύκολα γινόμαστε αυστηροί με κείνον που δεν θέλουμε να κατανοήσουμε. Από τον μίζερο και γκρινιάρη μέχρι τον ελαφρύ στην συμπεριφορά και την ηθική.

Η αυστηρότητα συνήθως είναι αποτέλεσμα της εικόνας που είχαμε ως παιδιά, μαθητές, έφηβοι. Κάπως έτσι χτίζονται οι συμπεριφορές, σμιλεύονται οι χαρακτήρες. Το δυνατότερο dna είναι η εικόνα. Είναι ό,τι έχουμε λουστεί ως άνθρωποι εμείς. Και αν είσαι τυχερός και αξιολογήσεις το καλό ή το κακό, το λάθος και το σωστό, νωρίς, έχεις ανοίξει κάπως το μονοπάτι της δικής σου εξέλιξης ως ατόμου, ως μυαλού, ως χαρακτήρα. Το καθαρίζεις σπιθαμή-σπιθαμή για να ζήσεις την ζωή σου όπως όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε: χωρίς ενοχές, χωρίς πρέπει, χωρίς γκρίνιες, χωρίς φοβίες, χωρίς κακίες, χωρίς εγωπάθειες.

Κι όμως. Όσων η συμπεριφορά είναι εκνευριστική, αποπνικτική, μίζερη ή αποκρουστική, αν ασχοληθεί κάποιος μαζί τους, με συνέπεια και σοβαρότητα, θα μπορέσει να τους βοηθήσει να την μεταστρέψουν. Κάποιος φίλος εννοώ. Είτε έχει την ιδιότητα του επιστήθιου φίλου ή της μάνας ή του συντρόφου ή του παιδιού σου (συχνά οι νέοι είναι ωριμότεροι και σοφότεροι από τους μεγάλους) ή του ψυχολόγου. Γιατί ο ψυχολόγος είναι ουσιαστικά ο φίλος που δεν έχουμε (σε πρώτη φάση) και στη συνέχεια ο επιστήμονας που μας ανοίγει τον δρόμο για να ακολουθήσουμε την δική μας, προσωπική, διαδρομή για την δική μας εξέλιξη.

Είναι ευλογία ο καλός ψυχολόγος. Γιατί υπάρχουν και οι άλλοι που ξεπουλούν και την ψυχή τους στο διάβολο για να παραμένουν οι πελάτες τους εξαρτώμενοι ισόβια από αυτούς ( για λόγους οικονομικούς φυσικά). Οι σεβάσμιοι, λοιπόν, του είδους σου μαθαίνουν πώς να βάζεις τα δικά σου όρια και πώς να στέκεσαι στα πόδια σου, χωρίς μασκαριλίκια, υποκρισίες και εγωισμούς. Αν τους χρειαστείς και τους συναντήσεις, δώσε τους μια μεγάλη και ζεστή αγκαλιά. Είναι σπάνιοι. Γιατί σου λένε αμέσως: κόψε την σαπίλα και δημιούργησε όσο μπορείς αυτό που εσύ θέλεις. Αυτό είναι ζωή. Αυτή οφείλεις να είναι η ζωή σου.

Είναι Απόκριες και γύρω μας οι μασκαράδες κάνουν παρελάσεις, ξεφαντώνουν, χορεύουν, τραγουδούν και διασκεδάζουν. Είναι μια χαρούμενη γιορτή. Κυρίως, όμως, είναι η απόδειξη της καταπιεσμένης μας ζωής. Αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αλλά δεν το καταφέραμε γιατί εγκλωβιστήκαμε στα θέλω μιας κοινωνίας που έβαλε τα δικά της όρια, μέτρα αξιολόγησης, επιτυχίας, ανάγκης, αποδοχής. Πώς το είπε η Γαλατεία Καζαντζάκη; «Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω».

Απελευθέρωση είναι η λέξη κλειδί για την χαρούμενη ζωή. Όχι την χαζοχαρούμενη, αλλά την χαρούμενη. Την υγιή. Χωρίς «φυλακές», «κρατήματα», απωθημένα. Τα άτιμα τα απωθημένα. Βαρίδια ισοβίτη! Για να μην γίνει το σήμερα χειρότερο απ’το χθες, για να μην γίνει το αύριο χειρότερο από το σήμερα, μια βουτιά στην φωτιά του Βασιλιά Καρνάβαλου ο εγκλωβισμένος μας εαυτός θα σηματοδοτήσει την προσωπική μας απελευθέρωση. Κι αν δεν δεις τον Καρνάβαλο, βάλε φωτιά όπου και όπως σε βολεύει. Γιατί η ζωή δεν είναι Απόκριες που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο. Είναι μία, που μπορεί να γίνει «Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι. Όλη η ζωή μου του χαμού…» που λέει και η Καζαντζάκη στο ίδιο ποίημα.

Καλές «φωτιές». Κάπου-κάπου καίγοντας δημιουργείς οξυγόνο.