Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη

Περπατώ βιαστική, ένεκα που είμαι πάλι καθυστερημένη. Εγώ και τα ραντεβού…μαλωμένοι από χρόνια. Είναι το ζώδιο μάλλον. Έτσι όπως πάω αεράτη με τα τακούνια, λέω, τώρα θα την φάω μια σαβούρδα στη μέση της πλατείας και θα γελάνε οι πιτσιρικάδες (μπορεί να με δω και στο ytube στις θεαματικές τούμπες) και οι μαμάδες τους θα μου λένε «κυρία είστε καλά, χτυπήσατε;»ή ακόμα χειρότερα « κυρία, είσαι καλά, χτύπησες;» και γω θα σκέφτομαι μέσα στον πόνο μου (μα τί πόνος!) πως τώρα πια σε αποκαλούν «κυρία» και όχι «κοριτσάκι» ούτε «δεσποινίς» ούτε καν «κοπελιά»( αλλά ευτυχώς γιατί το κοπελιά το σιχαίνομαι) και αντί για το reunion θα καταλήξω στο ΚΑΤ να φωτογραφίζομαι με γύψους και πατερίτσες …Μόνο αυτό μου έλειπε! Κόβω λοιπόν ταχύτητα…Διότι ο φόβος φυλάει τα έρμα. Η έρμη εγώ!

Περπατώ πολύ πιο προσεκτικά και κοιτάζω κάτω, να βλέπουμε και που πατάμε για να μην βρεθούμε αλλού, ενόσω σκέφτομαι διάφορα …

Σκέφτομαι γιατί να αργώ πάντα; Σκέφτομαι να θυμηθώ μετά πού πάρκαρα, γιατί πολλές φορές περιφέρομαι στα διάφορα πάρκινγκ σαν τον τρελό του χωριού και ψάχνω ένα σμαρτ ανάμεσα σε δεκάδες ολόιδια που ζουν ανάμεσά μας! Σκέφτομαι πως μάλλον έχω ξεχάσει το κινητό στο αυτοκίνητο, όπως έχω ξεχάσει και να περπατάω πάνω σε τόσο ψηλά τακούνια, αλλά δεν πειράζει (για το κινητό λέω), γιατί είναι έτσι κι αλλιώς ημιθανές από μπαταρία και επίσης ποιός γυρίζει πίσω τώρα να το πάρει; Το κινητό παίρνει το ρεπό του μοιραίως και εγώ συνεχίζω την προσεκτική μου «πασαρέλα» στις όχι και τόσο σοφά επιλεγμένες πλάκες …Μα τί τα θέλουν τα καλντερίμια στο λεκανοπέδιο Αττικής, ποτέ μου δεν κατάλαβα! Έλεος! Κυκλοφορούν και τακουνοφόρες με αστάθεια!

Σκέφτομαι, μωρέ πώς είμασταν παλιά χωρίς κινητά; Παλιά λέμε, όταν πηγαίναμε σχολείο. Που χτυπούσε το τηλέφωνο, τότε, που δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσης και το καλώδιο αγοραζόταν με το μέτρο για να φτουράει…Και μιλούσαμε με τις ώωωωρες! Από το να λέμε τα αισθηματικά μας (τρομάρα μας), να κάνουμε πλάκες μέχρι να λύνουμε ασκήσεις, να δίνουμε τα SOS, να δίνουμε την αυριανή ύλη στους απόντες και η μαμά να φωνάζει από το ντούμπλεξ να το κλείσουμε επιτέλους!

Πώς συναντιόμασταν τότε; Πώς δεν χανόμασταν; Πώς κρατούσαμε τις στιγμές μας σε φιλμ, πώς μοιραζόμασταν τις μουσικές που μας άρεσαν; Πόσοι δίσκοι χάθηκαν στα πάρτυ; Πόσες εκδρομές δεν άφησαν χανγκ όβερ από την «εξωτική» μαυροδάφνη; Πόσοι μικροέρωτες δεν πηγαινοερχόντουσαν με «πονεμένα» ραβασάκια; Πόσα SMS να ήταν ένα νεύμα με νόημα; Σκέφτομαι πόσο χαίρομαι κάθε φορά που συναντώ παλιούς συμμαθητές για να τα (ξανά) θυμηθούμε όλα αυτά …ακόμα και όσα δεν έζησα προσωπικά. Τρελαίνομαι να ακούω ιστορίες!
Πιό κοντά στην πραγματικότητα τώρα, η σκέψη να σταματήσω να πάρω τσίχλες και χαρτομάντηλα αφήνει στην αναμονή το παρελθόν μου να λάμπει στο σκοτάδι σαν λαμπάκι κλειστής τηλεόρασης…

Σταματώ να σκέφτομαι και μπαίνω στο περιπτεράκι γίγας το οποίο δεν είναι παρά ένα μινιτοσοδούλι μάρκετ όπου μια γλυκιά κοπελίτσα με ρωτάει τί θα ήθελα και πάνω στον πάγκο μπροστά της είναι απλωμένα ένα εκατομμύριο τσιχλοκαραμελοκουφετάκια. Αλλά εμένα το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια λεξούλα με τρία γράμματα: «ΜΕΖ»! Σε μιά γνώριμη ταπεινή χαρτοσυσκευασία (λίγο αλλαγμένη βέβαια, αλλά με την «εσάνς» της εποχής απ΄ όπου μας έρχεται) με κείνο το πολύ γνώριμο παραλληλόγραμμο σχήμα. Λευκά κουφετάκια ιδανικά για μια βουτιά στο παρελθόν!

Και μου φάνηκε σημαδιακό το γεγονός πως ενώ ήμουν στον δρόμο για μια μάζωξη παλιών συμμαθητών, ένα « reunion» αν το θέλετε…να πέφτω πάνω σε ένα μικρό μοσχομυριστό κομματάκι του παρελθόντος που πρόκειται να συναντήσω σε λίγα λεπτά!

«Αυτές θέλω» της λέω. Αν είχα μουστάκια θα γέλαγαν από την χαρά τους! Και αντιγυρίζοντας το ευγενικό χαμόγελο της πωλήτριας δεν κρατιέμαι να μην μοιραστώ μαζί της τον «μινιτοσοδούλι» ενθουσιασμό μου με ένα μικρό αναστεναγμό και να της πω:
«Αχ! όταν είχαν βγει αυτά τα κουφετάκια εσείς δεν είχατε καν γεννηθεί».

Κι ενώ κανονικά έπρεπε να στεναχωρηθώ έγω αντιθέτως ήμουν ενθουσιασμένη!

Με τον μικρό μου θησαυρό στο χέρι φτάνω στο μπαράκι.

Αγκαλιές, φιλιά, μουσική της εποχής μας (ή και λίγο έως πολύ πιο παλιά…ο καλός μας ο ντι τζέι προφανώς είχε ένα θεματάκι με τον χωροχρόνο … Η γλυκιά διπλανή μου μου είπε ξεκαρδισμένη στα γέλια πως σε λίγο θα μας βάλει και Ελβις!Αγαπημένη Γιάννα! χιχιχι) , γέλια, ένα αναμνηστικό συγκινητικό μπρελόκ για να θυμόμαστε την ημέρα και την νέα χρονιά αλλά κυρίως για να θυμόμαστε την χρονιά της αποφοίτησης, αυτή που μας ένωσε για πάντα στον χρόνο! Μία νοστιμότατη βασιλόπιτα με σοκολάτα (ΤΕ-ΛΕΙ-Α), φωτογραφίες, βίντεο…Οι άλλοι δεν είχαν ξεχάσει βλέπετε να φορτίσουν τα κινητά τους, ούτε τα είχαν αφήσει στο συρταράκι του αυτοκινήτου τους!

Το δικό μου το «πηγαδάκι» ήταν στην άκρη της αίθουσας και αυτό εμένα πάντα μου αρέσει. Να κάθομαι σε σημείο που μου επιτρέπει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι συγκεκριμένοι χαρούμενοι άνθρωποι, ήταν τα «παιδιά». Δεν είναι πως δεν έχουμε ξαναβρεθεί. Δεν είναι πως δεν έχουμε ξεπεράσει το σοκ που παθαίνεις όταν βλέπεις την διπλανή σου μετά από 30 χρόνια ! Και τώρα είμαστε στο «και βάλε», έτσι; Αλλά η χαρά πια είναι σταθερής δυναμικότητας και δεδομένη… Γιατί κάθε φορά πιάνουμε κουβέντα και με κάποιον που δεν είχαμε μιλήσει την προηγούμενη. Ή και όχι.

Λέμε τα νέα μας. Επικεντρωνόμαστε όσο μπορούμε στα χαρούμενά μας. Δουλειά, οικογένεια, χόμπι, παιδιά, ταξίδια. Θυμόμαστε περιστατικά από το σχολείο. Επίσης κι εκεί επικεντρωνόμαστε στα χαρούμενα. Εκδρομές, πλάκες, καθηγητές, πάρτυ…και αφήνουμε απ’ έξω θέματα που μπορεί να μας πονάνε ή να μας βαραίνουν. Ετσι κι αλλιώς με τόση φασαρία και ουρλιάζοντας ο ένας στο αυτί του άλλου δύσκολα η συζήτηση έχει μεγάλη διάρκεια, πόσω μάλλον ανάλυση! Συνήθως η μισή συζήτηση αποτελείται από πολλά «τίιιιι;» και καταλήγει με μια ομαδική αγκαλιά για φωτογράφιση!

Παρεμπιπτόντως, εδώ θα ήθελα να καταγγείλω πως εγώ βγαίνω πάντα τόσο χάλια στις φωτογραφίες που σκέφτομαι πως ή είμαι όντως «τόσο χάλια» ή πρόκειται για συνομωσία των κινητών της ομάδας με απώτερο σκοπό να μην στεφτώ ποτέ των ποτών «βασίλισσα του reunion» …Πρόκειται για ένα καλά σχεδιασμένο σατανικό σχέδιο του οποίου έχω πέσει το μοναδικό θύμα γιατί όλοι οι άλλοι βγαίνουν κούκλοι και κούκλες τόσο που σκέφτομαι πως δεν πηγαίναμε σε κανονικό λύκειο αλλά στα Χτυποκάρδια του Μπεβερλι Χιλς 90210 και εγώ είχα βρεθεί στη σειρά από αστοχία του υπεύθυνου κάστινγκ, αλλά «τα’λεγα» και με κράτησε τελικά ο σκηνοθέτης !

Στο ΄να χέρι το ποτάκι στ’ άλλο χέρι το αναμνηστικό μπρελόκ (αφού ούτε καπνίζω, ούτε μπεγλέρι έχω). Με βρίσκουν τα μεσάνυχτα να αγκαλιάζω όλη την αίθουσα με μια ευρυγώνια ματιά με πολύ αγάπη και ευγνώμοσύνη για το κομμάτι της ζωής που μοιραστήκαμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Και αν το σκεφτείς ψυχρά, πως ήταν δηλαδή αυστηρά θέμα αλφαβητικής κατάταξης το «ηρωικό» τμήμα που σου χάρισε φίλους, ακόμα και κολλητούς που κάποιοι τυχεροί κράτησαν μέχρι και σήμερα, σαν γεγονός είναι καταπληκτικό!

Κάποιος ήρθε καθυστερημένος (υπήρχαν και άλλοι που ήρθαν πιο αργά από εμένα και μόλις συνειδητοποίησα πως το σημαντικό είναι να είσαι εκεί και όχι τί ώρα ακριβώς θα ‘ρθεις) …Με την παρέα στο τραπεζάκι μας θυμηθήκαμε μια ιστορία για κείνον που μόλις είχε «επανενταχτεί» στην μικρή μας κοινωνία . Το παράξενο όμως δεν ήταν αυτό. Το παράξενο ήταν πως την ίδια ιστορία την θυμόμασταν λίγο διαφορετικά ο καθένας μας. Ή θυμόταν ένα κομμάτι της ιστορίας που ο άλλος αγνοούσε έτσι ώστε να την αλληλοσυμπληρώσουμε! Και το πιο παράξενο –δηλαδή όχι και τόσο παράξενο, πιο πολύ αυτό που μου έκανε εμένα εντύπωση- ήταν πώς ο καθένας μας είχε να θυμηθεί και μια διαφορεική ιστορία για τον άλλον! Ή και καμία!!! Και όλα αυτά τα μπερδεμένα έβγαζαν τελικά νόημα!

Τόσες πολλές ιστορίες έχω ακούσει, που σκέφτομαι πως ο καθένας από εμάς είναι κάτι διαφορετικό για τον καθέναν από εμάς! Σας μπέρδεψα;

Είναι σα να λέμε, πως η εικόνα που είχα εγώ για μένα όταν ήμουν μαθήτρια, το ποιά ήμουν τότε, τί όνειρα είχα, το πως έβλεπα τον εαυτό μου, το πώς έβλεπα τους συμμαθητές μου, το πώς με έβλεπαν αυτοί, πως έβλεπα εγώ τους καθηγητές μου, πώς τους έβλεπαν οι άλλοι, ποιές ήταν οι αγωνίες μου, τα πιστεύω μου, ακόμα και το παρουσιαστικό μου, δεν είναι σήμερα παρά μια προβολή στα μάτια αυτού που μιλάω την συγκεκριμένη στιγμή! Ακόμα και το θρανίο που καθόμασταν είχε σημασία γιατί άλλαζε την οπτική γωνία οπότε και την αντίληψη του χώρου. Αν κάποιος π.χ. καθόταν κοντά στο παράθυρο μπορεί να είχε γίνει μάρτυρας ένος περιστατικού στο προαύλιο, που αυτός που καθόταν τοίχο να μην μπορουσε να δει ή και να το έβλεπε διαφορετικά. Και ας μην ξεχνάμε και το φίλτρο του χρόνου… κάτι σαν ένας μηχανισμός ασφαλείας. Το μυαλό μας γεμίζει τα κενά και όλο αυτό γίνεται χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε …Άλλες φορές το κάνει για να μην μας στεναχωρήσει και κάποιες άλλες για να κάνει χώρο ώστε να έρθει η επόμενη ανάμνηση και να μην το «ζαλίζουμε». Και αυτή η «αποκάλυψη» ίσως να είναι λυτρωτική και για όσους αγωνιούν για τον χρόνο που περνάει και τα νιάτα που φεύγουν μαζί με τα καλύτερα μας χρόνια …

Αυτό που γινόμαστε όσο μεγαλώνουμε είναι τα πολλά «εγώ» που μαζεύουμε με τα χρόνια, σε μία συσκευασία που δυστυχώς με τον καιρό «παλιώνει» και αυτό είναι το μόνο «ας πούμε» δυσάρεστο. Μόνο που «παλιώνουμε» όλοι μαζί και αυτό το …ευχάριστο! Η χαρά που έχουμε όταν μαζευόμαστε συμμαθητές είναι γιατί το «εγώ» των σχολικών μας χρόνων εδω έχει τον κύριο ρόλο! Τον πρωταγωνιστικό! Ειναι ένα έργο με όλο τον θίασο πρωταγωνιστές! Και η παράσταση παίζεται σε πολλάπλες σκηνές! Οι κριτικές είναι υπέροχες και το έργο πάντα επιτυχία!

Να σας κεράσω μία ΜΕΖ;

Υστερόγραφο: Τελικά θυμήθηκα και πού είχα παρκάρει…Επιτυχία!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr