Ξεκίνησε την καριέρα της το 1990, την περίοδο που η Ελλάδα μεσουρανούσε ως οικονομικός παράδεισος, ήταν εκφραστής του εγχώριου life style υιοθετώντας άκριτα ό,τι παγκόσμιο γυάλιζε, οι σειρές στην τηλεόραση έρχονταν με απίθανη ευκολία και συχνά χωρίς ποιότητα. Εν τούτοις η Ρένια Λουϊζίδου επέλεγε πάντα ό,τι ποιοτικότερο παρακολουθούσαμε. Από τους “Απαράδεκτους” της Δήμητρας Παπαδοπούλου μέχρι την Μιρέλα Παπαοικονόμου και τον Χάρη Ρώμα και σπουδαίες θεατρικές επιλογές. Προσγειωμένη, ξεκάθαρη και συγκροτημένη μιλά στην “Πόρτα”, με την σοφία των 48 χρόνων της, με αφορμή την καλοκαιρινή θεατρική περιοδεία με τον Γρηγόρη Βαλτινό, την Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, τον Κλέωνα Γρηγοριάδη. Αν έπρεπε να δώσω έναν τίτλο προ και μετά συνέντευξης, θα ήταν ο ίδιος: “ένας μάγκας με φουστάνι”. 

Αν γυρνούσατε πίσω το χρόνο, σε ποια εποχή θα θέλατε να είχατε γεννηθεί;

Νομίζω στην αναγέννηση, την πιο ενδιαφέρουσα, δημιουργική και καινοτόμο περίοδο του ανθρώπινου πνεύματος.

Πώς ήταν η Ρένια παιδί;

Ένιωθα ντροπαλό και συνεσταλμένο αλλά είχα ένα τρόπο πάντα να το κρύβω, να το καμουφλάρω. Αυτό κάνω ακόμα, αυτά τα στοιχεία σπάνια αλλάζουν, είναι αυτό που λέμε χαρακτήρας.

Πώς πρόεκυψε το Ρένια; Θα επιστρέφατε στο Αργυρώ που έχει και κάποιο συμβολισμό;

Στα χρόνια της γιαγιάς μου συχνά το Αργυρώ γινότανε και Αργυρένια. Στα δικά μου παιδικά χρόνια τωρα, ήταν μόδα τα χαιδευτικά των ονομάτων, όλα τα ονόματα τα κόβανε, οπότε κάπως έτσι έμεινα σκέτη Ρένια. Δε βρίσκω λόγο να αλλάξω το όνομα μου, για τη ζωή μου θα μου φαινόταν παράξενο ,αν και λόγω δουλειάς έχω οικειοποιηθεί κατά καιρούς διάφορα ονόματα. Ακόμα γυρίζω στο όνομα Χαρά και μου φαίνεται και πολύ φυσιολογικό.

Τι σας έλειπε ως παιδί;

Δόξα τω Θεώ τίποτα πολύ βασικό, μεγάλωσα σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Ίσως λίγη ανεμελιά, είχα την τάση να παίρνω καπως βαριά τα πράγματα.

Υπάρχει συνταγή ευτυχίας για τους ενήλικες;

Ασφαλώς και όχι και μάλλον αυτό είναι που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα. Αυτά τα μονίμως αβέβαια βήματα που κάνουμε μας ”εξοντώνουν” με την αβεβαιότητά τους αλλά ταυτόχρονα κρατάνε το μυαλό και την καρδιά μας σε εγρήγορση, γινόμαστε πιο δημιουργικοί.

Υπάρχει συνταγή ευτυχίας για τα παιδιά;

Μόνο η απόλυτη και ανιδιοτελής αγάπη. ‘Οταν υπάρχει αυτό, τα παιδιά δεν χρειάζονται τίποτα άλλο.

Αποτυχία είναι…

Ένα νομοτελειακά αναπόφευκτο σημείο στη ζωή του καθενός για το οποίο κανείς ποτέ δεν είναι αρκετά προετοιμασμένος.

Επιτυχία είναι…

Η ευτυχής συγκυρία όπου οι ικανότητες σου, οι επιλογές σου και η θεά τύχη συνεργάζονται στιγμιαία υπέρ σου.

Συγχωρούμε όταν…

Όταν έχουμε βρει μια στοιχειώδη ισορροπία μέσα μας. Τότε μπορούμε να γίνουμε γενναιόδωροι με τους άλλους.

Γυρνάμε την πλάτη σε…

Στην αδικία, στην απληστία, στην αχαριστία, ατελείωτος θα μπορούσε να είναι ο κατάλογος. έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε.

Το επικινδυνότερο στοιχείο της εποχής είναι…

Η ανοσία που έχουμε αποκτήσει στη φρίκη και τη βιαιότητα.

Τι θαυμάζετε γύρω σας;

Τους ανθρώπους που μαζί με την επιβίωση παλεύουν και για την αξιοπρέπεια τους.

Τι απεχθάνεστε;

Το να βγάζει κανείς την ουρά του έξω στα δύσκολα. Και πολλά άλλα υποθέτω, αλλά αυτό μου ήρθε πρώτο στο μυαλό.

Τι σας θυμώνει;

Το ότι στη ζωή δεν αποδίδεται πάντα δικαιοσύνη.

Πότε η ζωή κάποιου χαραμίζεται;

Όταν μεγαλώνει χωρίς να μπορεί να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και τους γύρω του.

Τι λείπει σήμερα από την Παγκόσμια και Ελληνική Θεατρική Σκηνή;

Για τη παγκόσμια σκηνή δύσκολα να εκφέρω γνώμη, δεν έχω τόσο σφαιρική εικόνα και γνώσεις, Το ελληνικό θέατρο τωρα, είναι σε πολύ καλό επίπεδο, υπάρχει τεράστια γκάμα ποσοτικά αλλά και ποιοτικά και εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό, δεν χρειάζεται να γκρινιάζουμε πάντα. Αν πρέπει πάντως να επισημάνουμε κάτι, θα έλεγα ότι παγκοσμίως έχουμε ΄φρακάρει΄ στην παραγωγή σύγχρονου έργου συγγραφικά.

Υπάρχουν επαγγελματικά απωθημένα;

Απωθημένα θέλω να πιστεύω πως όχι. επιθυμίες και όνειρα, ναι. Έχουν να κάνουν κυρίως με συνεργασίες και όχι με ρόλους ή έργα.

Από το «αστροπελέκι» των Απαράδεκτων μέχρι το «Δείπνο με φίλους» του Βαλτινού. Υπάρχει κάποια περίοδος που θα θέλατε να διαγράψετε;

Όχι, είμαι αρκετά μεγάλο παιδί για να ξέρω πια ότι παίρνεις τα καλά και τα κακά μαζί, είναι μέρος όλα μιας συγκεκριμένης αλληλουχίας. Το καρπούζι το παίρνεις μαζί με τα κουκούτσια, τι να κάνουμε. Εκτός αν θέλετε να συμφωνήσουμε όλοι μαζί να διαγράψουμε τα χρόνια της κρίσης, μέσα είμαι.

Τι θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας και δεν μας το είπατε;

Ξέρω ότι ο κόσμος στις συνεντεύξεις θέλει να διαβάσει και πράγματα πιο προσωπικά-κι εγώ σαν αναγνώστης έτσι λειτουργώ- αλλά, πιστέψτε με, όταν είσαι αυτός που δίνει τη συνέντευξη, η αμηχανία του να μοιραστείς κάτι δικό σου και να εκτεθείς δημόσια είναι πολύ μεγάλη. Τουλάχιστον για το δικό μου χαρακτήρα αυτό ισχύει. Ας αρκεστούμε λοιπόν σε αυτά που προηγήθηκαν, δεν είναι και λίγα.

* Σημαντική πληροφορία: η παράσταση “Δείπνο με φίλους” θα δοθεί απόψε 2 Αυγούστου στο Θέατρο “Μελίνα Μερκούρη” Ρόδου στις 9:30μμ. Χορηγός επικοινωνίας: η Πόρτα – www.iporta.gr

Τζίνα Δαβιλά