Τζίνα Δαβιλά

«Τους δράκους με τα χέρια να σκοτώσω».

Μπορώ;

Πέρασα τη μισή μου ζωή και ακόμα τους δράκους μου δεν τους έχω σκοτώσει. Κρίμα το όνομα!

Ο τροπαιοφόρος και δρακοκτόνος ο Αη Γιώργης μου πέρασε ξώφαλτσα φαίνεται το κοντάρι του από τα χέρια μου. Και αντί να σκοτώνω τα τέρατα, τα αφήνω να παρασιτολογούν κοντά μου.

Η δική μου ενηλικίωση ήρθε απότομα. Πριν από 21 χρόνια. Στις 21 Μαΐου.

Όταν πέθανε ο πατέρας μου.

Είπα τότε στον εαυτό μου: «τώρα οι δυο μας, εσύ κι εγώ».

Φόρεσα και τίμησα τα παντελόνια του πατέρα μου και για τους δυο μας.

Έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή. «Θα’ σαι αντράκι στις δουλειές σου. Όχι οδοντόκρεμες», μου’λεγε.

Αυτοδημιούργητος εκείνος, από τα 7 του στην πιάτσα για να κερδίσει το μεροκάματο, επιλέγοντας να μην σταματήσει το σχολείο αλλά να τελειώσει το νυχτερινό. Δύσκολα χρόνια. Στην μετεμφυλιακή Αθήνα… Τα πάντα επιτρέπονταν. Άγραφος νόμος. Όχι για εκείνον. Το ήθος χτίζεται όταν βλέπεις την βρωμιά, ζεις μέσα στα σκατά και επιβιώνεις χωρίς παραβατικότητες ή κωλοπαιδισμούς. Ενδόμυχα έψαχνα στη ζωή μου οι δικοί μου ήρωες να έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά: ήθος, αξίες, εντιμότητα, ειλικρίνεια, αγωνιστικότητα, θάρρος, αξιοπρέπεια. Και να είναι δημιουργήματα της πραγματικής ζωής, της πιάτσας, του δρόμου, του πεζοδρομίου. Όχι απαραίτητα των πανεπιστημιακών εδράνων ή των πολυτελών γραφείων. Δε μ’ενδιέφεραν οι πρίγκιπες, αλλά τα έντιμα αλάνια. Γυναίκες και άνδρες.

Έτσι… ήθελα, είχα ανάγκη πάντα κάπου ν’ακουμπήσω. Αλλά…

Κανείς δεν οφείλει γραμμάτια σε μένα.

Ο καθένας ορίζει τα γραμμάτιά του όπου αγαπάει. Αν μπορεί.

Πέρασαν 21 χρόνια. Δεν ξέρω αν κατάφερα να είμαι πάντα το αντράκι που μου’λεγε ο πατέρας μου, αλλά μπορώ με βεβαιότητα να ομολογήσω ότι δεν κατάφερα να σκοτώσω τους δράκους μου. Αυτούς που βγάζουν από καιρό σε καιρό πύρινες γλώσσες όποτε τους επιτρέπω και όποτε είμαι ευάλωτη. Η απόλυτη ανανδρεία δηλαδή. Στην δική μου αδυναμία, του άλλου η «δύναμη» δίνει show.

Δεν κατάφερα να τιμήσω το «δρακοκτόνος» του Αη Γιώργη μου.

Γαμώτο …

Κι έχει περάσει τουλάχιστον η μισή μου ζωή …

Όμως έμαθα να δίνω ψυχή, χρόνο, σκέψη σε ό,τι αγαπάω ή δημιουργώ με αγάπη.

Το iPorta.gr είναι ένα από αυτά τα δημιουργήματα. Τυχαίο, αλλά καθόλου τυχαίο.

Στις 21 Μαΐου 2016 λέμε να κάνουμε μια συνάντηση. Στο Faust – Bar – Theatre στο Μοναστηράκι. Όσοι θέλουμε να γνωριστούμε, οι άνθρωποι που μαζί δημιουργήσαμε αυτό που λέμε «η Πόρτα», το διαδικτυακό περιοδικό www.iporta.gr  Αναγνώστες, αρθρογράφοι, συνεργάτες, συμμαθητές, συμφοιτητές, άγνωστοι που θα θελήσουμε να σπάσουμε τον τοίχο της ιντερνετικής επικοινωνίας και να πιούμε παρέα ένα ποτήρι κρασί.

Και αυτή τη συνάντηση θα την αφιερώσω στον πατέρα μου, που πριν από 21 χρόνια με προσγείωσε στην σκληρή πλευρά της ζωής.

Πόσα παιχνίδια μας παίζει… 21 χρόνια μετά την ίδια ώρα που αποχαιρετούσε εκείνος αυτόν τον κόσμο, εμείς θα τα λέμε με αφορμή την Πόρτα. 

Για άλλους λιμάνι, για άλλους ταξίδι.

Για όλους μας όμως κάτι. Ό,τι έχει ανάγκη ο καθένας να βρει κάθε φορά για να το νοιώσει δικό του, κατάδικό του. Έτσι είναι η ζωή, ανοίγει αυθαίρετα τον δικό της δρόμο. 

Καλό μήνα!

Υγ: Η πρόσκληση είναι ανοιχτή για τις 21 Μαΐου 2016, στο Faust – Bar – Theatre στη συμβολή των οδών Καλαμιώτου 11 και Αθηναΐδος 12 στο Μοναστηράκι, πίσω από την Αγία Ειρήνη, μετά τις 7:30μμ. Και επειδή είμαστε ελεύθεροι από βαρίδια και “πρέπει” στη γραφή και στις αναρτήσεις μας, δεν έχουμε χρηματοδότες, πολιτικούς προστάτες ή χορηγούς δεν υποσχόμαστε κεράσματα και σαμπάνιες, αλλά καλή, καλή διάθεση. Πάρτε και τη δική σας κι ελάτε σ’έναν από τους ομορφότερους χώρους της Αθήνας για ένα “γεια χαρά”! 

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

  The article expresses the views of the author  

   iPorta.gr