Λογάριαζα για σήμερα να γράψω κάτι για την Εργατική Πρωτομαγιά, όπως θα ήταν σωστό και πρέπον σε μια χώρα που μετρά εκατομμύρια ανέργων. Μα έτυχε χθές να πάω στα Προφήλια και να αντικρύσω για πρώτη φορά την τεράστια καταστροφή απο την προπέρσινη πυρκαϊά.

Είχα αποφύγει μέχρι τώρα να πάω προς τα κεί -κάτι σαν την στρουθοκάμηλο, μα δεν αντέχω την θέα και τις σκέψεις του πώς και γιατί.

Η φύση το παλεύει. Το έδαφος έχει αρχίσει να παρασινίζει, μα τα χιλιάδες κατάμαυρα παλούκια που κάποτε ήταν δέντρα είναι εκεί να μας θυμίζουν την ανευθυνότητα μας -είτε απο απροσεξία ή απο πρόθεση, δεν ξέρω ποιό είναι το χειρότερο.

‘Ετσι, έβαλα καταμέρος την κόκκινη γροθιά κι είπα να κρεμάσω λίγα λουλούδια της άνοιξης πάνω στην μαυρίλα.

Καλή Πρωτομαγιά σε όλους!

For today I was intending to write something about the International Workers Day, the 1st May.

It would be appropriate, especially in this country where unemployment runs into the millions. It so happened though that yesterday I went to Prophilia where I had the chance to see the immense catastrophe caused by the forest fire of the year before. Up until now I had avoided going through those parts -something like an ostrich I guess, but I cannot stand the sight and all the thoughts and questions as to how and why.

Nature has not given up. The ground is already turning green, but the thousands of blackened logs and stumps that used to be trees are there to remind us of our irresponsibility -whether by neglect or purpose, I don’t know which is worse.

And so, I set aside the red fist and thought I should hang some spring flowers on the blackness.

Have a nice May Day!

Βαγγέλης Παυλίδης