[Το άρθρο γράφτηκε πριν ένα χρόνο μετά από την επίθεση των isis της 13ης νοεμβρίου στη Γαλλία]

 Δεν γνώρισα καμία θρησκεία που να έχει στόχο της τον αφανισμό των άλλων. Ούτε και το Ισλάμ, όπως ίσως κάποιοι πιστεύουν.

Ο φανατισμός δημιουργεί τον τρομοκράτη. Ο οποιασδήποτε μορφής φανατισμός. Η διαφορά έγκειται στην απήχηση. Αν θέλεις να τρομάξεις ή να τρομοκρατήσεις έναν συνάδελφο, μια γειτονιά ή ένα πολιτικό σύστημα που ευθύνεται γιατί γεννήθηκες. Ή θες να πιστεύεις ότι ευθύνεται για την γέννησή σου. Εννοώ την μετεξέλιξή σου σε τρομοκράτη.

Οι τζιχαντιστές κοροϊδεύουν το γαλλικό σύστημα προστασίας του πολίτη βγάζοντάς τους τη γλώσσα. Ακύρωσαν την γαλλική προστασία που από τον Ιανουάριο του 2015 είχε προσλάβει στρατιώτες για να προστατεύουν μόνιμα τους κεντρικούς δρόμους του Παρισιού.

Εισέβαλλαν σε λαϊκές γειτονιές, όχι στους αριστοκράτες της Γαλλίας. Το θανατηφόρο μήνυμά τους είναι σαφές σε δεύτερη και τρίτη ανάγνωση: δεν θα σκοτώσουμε αυτούς που θα περιμένατε, αλλά τους απλούς πολίτες που ίσως και να μην παίρνουν πολιτική θέση στα γεγονότα της Συρίας.

Χτύπησαν στοχευμένα, μια μέρα πριν από την συνάντηση των G20 στην Τουρκία, όπου θα συζητηθεί και το προσφυγικό.

Αν ήθελαν να προκαλέσουν μεγαλύτερο κακό, θα το έκαναν. Αρκέστηκαν – προς το παρόν- σε 129 νεκρούς και 81 σοβαρά τραυματισμένους. Και στην πρόκληση απύθμενου φόβου.

Ένας μάλιστα από αυτούς, πέρασε νόμιμα ως πρόσφυγας από την Λέρο. Στα Δωδεκάνησα οι πρόσφυγες τυγχάνουν περιποιήσεως από τους νησιώτες. Το ‘ χω γράψει αρκετές φορές. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς συναντάς το νόημα της ζωής. Το χαμόγελο και την τρυφερότητα που σου στερούν στην πατρίδα σου οι πολέμοι, τον συναντάς στην Ελλάδα. Απλόχερα.

Κάποιοι θα υποστηρίξουν πως κακώς δεν πνίγουμε τους μετανάστες που ενδέχεται κάποιοι να είναι τζιχαντιστές. Κι εγώ θα σου πω πως το κακό αυτού του κόσμου γεννιέται από τους φανατισμένους. Δογματικούς, πορωμένους, φανατισμένους οπαδούς θρησκειών, ομάδων, κομμάτων, ιδεολογιών που αβασάνιστα γίνονται ιδεοληψίες.

Δεν μετανιώνω για τους πρόσφυγες που φρόντισε η χώρα μου. Θυμώνω με αυτούς που καλλιεργούν την αγέλη του φανατισμού.

Είναι όσοι σου χτυπούν πατρικά το χέρι στην πλάτη για να σου εμβολίσουν δεξιοτεχνικά στο μυαλό όποια παπαριά τους εξυπηρετεί.

Θέλουν να σου παρουσιάσουν ως εχθρό τον συνάδελφο; Τον γείτονα; Τον αλλόθρησκο; Τον αλλόδοξο; Τον αλλόφυλο; Την μάνα και τον πατέρα σου; Αν θέλουν και τους το επιτρέψεις, θα το πετύχουν. Γιατί σε δέχονται ως αγέλη μέσα στην αγέλη. Ως πρόβατο μέσα στο κοπάδι.

Σε κάνουν να νοιώθεις πως έχεις στόχο ζωής, πως έχει αξία η ζωή σου, πως είσαι κάτι σπουδαίο, αν κάνεις… ό,τι σου ζητήσουν και σου υποσχεθούν κάθε φορά.

Δεν ξέρω τελικά, αν πρέπει να θυμώσω μαζί τους ή να τους λυπηθώ. Εννοώ τα θύματα. Αλλά και τους θύτες.

Δεν γνωρίζω αν σώζεται κανείς από αυτή την απατεωνιά.

Γιατί η βλακεία είναι απειρότερη του σύμπαντος τελικά.

Και η γνώση προστατεύει από τους απατεώνες, που θέλουν την οπαδοποίηση που οδηγεί στον φανατισμό σου.

Αλλά τελικά, ποιοι καλλιεργούν το πνεύμα του οπαδισμού-φανατισμού; Οι Αμερικανοί; Οι Ευρωπαίοι; Οι Λιβανέζοι (που επίσης δέχτηκαν χθες επίθεση από τους ISIS;) Οι Σύριοι; Οι Ιρακινοί; Μήπως όσοι θέλουν να έχουν τους δικούς τους οπαδούς; Άρα, φαύλος κύκλος;

Συνεπώς…

Συνεπώς, αποφασίζουν τα συμφέροντα. Τα οικονομικά για τους λαούς, τα ευτελή και ποταπά για τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Θα αλλάξει ο κόσμος; Προφανώς όχι. Δεν υπήρξε ποτέ δίκαιος, ούτε έντιμος, ούτε ισορροπημένος, ούτε καν ανθρώπινος. Υποκριτικός, ναι. Μα στην ουσία αδιάφορος. Εκτός κι αν το πρόβλημα τού χτυπήσει την πόρτα.

Σαφώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά ποτέ δεν θα είναι απειρότερες της βαρβαρότητας.

Μέχρι που να βρει η ανθρωπότητα – και οι ηγέτες της – τρόπους που θα κάνουν τον πλανήτη ανθρωπινότερο, ας αλλάζουμε στο facebook τις φωτογραφίες μας με φόντο την γαλλική χρωματική τριπλέτα. Είναι εύκολο και καθησυχαστικό για την συνείδηση.

Μπήκαμε στην εποχή της επίσημης τρομοκρατίας. Ενός ιδιότυπου πολέμου.

Αν φοβάμαι; Φυσικά! Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Εκτός από το να αγαπώ την Φύση, τους ανθρώπους μου, τους τετράποδους συγκατοίκους μου, ό,τι μου ομορφαίνει την καθημερινότητα, για την τρομοκρατία δεν μπορώ να κάνω κάτι. Διότι αυτοί που θα μπορούσαν να κάνουν, δεν υιοθέτησαν αυτά που θέλω εγώ να έχω στη ζωή μου. Αγαπούν τις αγέλες των απαίδευτων μυαλών. Για το συμφέρον τους.

Και δεν συνειδητοποιούν – οι ανόητοι- πως ως και το Φως είναι δανεικό.

* Το εκάστοτε άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr