Χρήστος Μαγγούτας

Είναι γνωστό το ανέκδοτο στο Ιντερνέτ. «Αϊ στην ευχή, δεν ξέρω ποιο είναι σωστό: Θα παράγω, θα παράξω, θα παραγάγω. Δεν παράγω τίποτα και γλιτώνω από τη γραμματική!»

Αλλά όχι από το πρόβλημα. Ο μόνος φορέας που παράγει χρήματα σε μια χώρα είναι ο ιδιωτικός. Οι δημόσιοι υπάλληλοι παράγουν υπηρεσίες, όχι χρήματα, και πρέπει να πληρωθούν γι’ αυτές.

Τα νοσοκομεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, τα σχολεία, η αστυνομία, ο στρατός παράγουν υπηρεσίες και πρέπει να πληρωθούν γι’ αυτές. Οι συνταξιούχοι δεν παράγουν τίποτα πια, και αφού τα χρήματα που είχαν διαθέσει για τη σύνταξή τους έγιναν φτερό στον άνεμο, πρέπει να πληρωθούν με νέους φόρους.

Τελικά ο μόνος που μπορεί να τους πληρώσει είναι ο ιδιωτικός τομέας. Θα πρέπει να βγάλει αρκετά χρήματα για την επιβίωσή του, αλλά και με τους φόρους του να πληρώσει τις παραπάνω κατηγορίες.

Δεν έχει σημασία αν έχεις το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα σου και βγάζεις θαυμάσιους επιστήμονες, όταν αυτοί τελειώνοντας τις σπουδές τους πάνε στη Γερμανία κλπ για να δουλέψουν. Τους ανάθρεψες, τους μεγάλωσες, τους σπούδασες για να τους πάρει δωρεάν μια άλλη χώρα. Δε θα σου το πει, αλλά της γλίτωσες 150,000 €.

Μπορεί ο σημερινός ιδιωτικός τομέας να καλύψει τα έξοδα για τα παραπάνω;

Απίστευτο είναι. Με ενάμισι εκατομμύριο ανέργους πού θα βρει τόσα χρήματα;

Κι αφού όλοι οι Ελληνες πρέπει να μοιραστούν το βάρος της κρίσης, πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι είναι σε ανεργία; Σε άλλες χώρες, όπου δεν υπάρχει η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων θα έπρεπε να είχαν τα ίδια ποσοστά ανεργίας, ήτοι κάπου 25% στις μέσες ηλικίες και 65% στους νέους. Αλλά όχι στην Ελλάδα, όπου ο δημόσιος υπάλληλος θεωρείται η ιερή αγελάδα των κομμάτων, η πιο σταθερή εκλογική πελατεία.

Ξέχασε για λίγο το χρέος και σκέψου αν ο τσακισμένος ιδιωτικός τομέας μπορεί να καλύψει τα παραπάνω έξοδα. Δε μπορεί. Συνέπεια: ο δανεισμός επί δανεισμού ήτοι όλο και πιο βαθιά στο χρέος, όλο και πιο μακριά από την ελπίδα.

Από το 2009 δανειστήκαμε από την Τρόικα 252 δις. Από αυτά τα 149 πήγαν στους δανειστές, 48 στις τράπεζες, 34.5 στον ιδιωτικό τομέα αλλά δε μας είπαν πού (κι Μπόμπολας με χρέος 3 δις χρέος ιδιωτικός τομέας είναι, όπως και ο Βγενόπουλος με 2 δις). Και 20 δις για «κρατικές λιετουργίες» (όπου μπορεί κάλλιστα να συμπεριλαμβάνονται και οι 2 Μερσεντές Βενιζέλου – Σαμαρά, 700,000 € εκάστη).

Στην παραγωγή τι πήγε; Στο καλύτερο κλίμα της Ευρώπης που θα μπορούσε να παράγει βιολογικά αγροτικά προϊόντα ανάρπαστα τι πήγε; Τίποτα.

Δε δίνω δεκάρα για τις διαπραγματεύσεις του Τσίπρα ή του Σαμαρά με την Ευρώπη. Όποιος και να πάει, η Ψωροκώσταινα του κλώτσου και του μπάτσου θα είναι, είτε φορέσει γραβάτα, είτε κασκόλ. «Στις αρένες του κόσμου τριγυρνάς, Ελλάδα, γύφτισσα μαϊμού, Ελλάδα χώρα του καημού» κατά τον Γκάτσο.

Απλά αναρωτιέμαι: αυτή η Ελλάδα με τους 1.5 εκατ. άνεργους και 1.5 εκατ. μετανάστες και με μια γη θησαυρό αλλά ακαλλιέργητο κατά 80%, που δεν παράγει σχεδόν τίποτα για να καλύψει τις εσωτερικές της ανάγκες και ανάλογα ποσά για να καλύψει τις εισαγωγές της, τι ελπίδα έχει;

Είναι εύκολο να αλλάξεις μια κυβέρνηση – μια μέρα χρειάζεται. Αλλά για να μετατρέψεις τη χώρα σου από ζητιάνα σε αυτοδύναμη οικονομικά χρειάζεται πολλή προσπάθεια και χρόνος. Ίσως 2-5 χρόνια για τις απλές δομές και πάνω από 5-10 χρόνια για μια σταθερή οικονομία.

Σ’ αυτό θα κριθεί η νέα κυβέρνηση όχι στις συνδιαλλαγές της με τους δανειστές, όπου όποιο όνομα και νά’χεις αυτοί θα σε βάλουν στον πάγκο του χασάπη για να πάρουν τα τοκογλυφικά λεφτά τους.