Ο Τζόναθαν Πάουελ ήταν o διευθυντής του γραφείου του Τόνι Μπλερ από το 1995 έως το 2007. Ήταν, επίσης, ο άνθρωπος πίσω από την ειρήνευση στη Βόρεια Ιρλανδία. Διακηρυγμένη θέση του είναι πως οι κυβερνήσεις πρέπει να μιλούν με τους τρομοκράτες. Αυτό υποστηρίζει στο τελευταίο του βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο “Μιλώντας με τους τρομοκράτες: πως να τελειώσουμε τις ένοπλες συγκρούσεις”. Με το βλέμμα στα όσα συμβαίνουν με τους τζιχαντιστές του ISIS* και το χαλιφάτο του τρόμου** που έχουν συστήσει σε Συρία και Ιράκ, παραθέτω μεταφρασμένο ένα δικό του κείμενο για το βιβλίο του (μπορείς να δεις το πρωτότυπο εδώ) με την προσδοκία διαλόγου πάνω στα όσα λέει…

                        Τζόναθαν Παούελ

Από το 1997 μέχρι το 2007 ήμουν ο επικεφαλής διαπραγματευτής της Βρετανίας για τη Βόρεια Ιρλανδία. Με βάση αυτήν την εμπειρία, όταν έφυγα από την Downing Street το 2007 πρότεινα δημοσίως να μιλήσουμε με τους Ταλιμπάν, τη Χαμάς ακόμη και με την Αλ Κάιντα. Ένας εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών είπε: “το να επιδιώξει η κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότητος αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία με μια τρομοκρατική οργάνωση όπως η Αλ Κάιντα, είναι αδιανόητο”. Τώρα, μόλις λίγα χρόνια μετά, οι χώρες του ΝΑΤΟ μιλάνε με τους Ταλιμπάν και οι ΗΠΑ όπως και το Ισραήλ έχουν μιλήσει με τη Χαμάς, έμμεσα έστω.

Δεν με πειράζει η υποκρισία των κυβερνήσεων επί του θέματος -καθώς αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής- με πειράζει όμως το ότι δεν φαίνεται να διδάσκονται από τις εμπειρίες του παρελθόντος, κάτι που έχει συχνά καταστροφικές συνέπειες. Με κάθε νέα τρομοκρατική ομάδα ξεκινάμε από το μηδέν, εν μέρει επειδή οι κυβερνήσεις αλλάζουν αρκετά συχνά ενώ οι ηγέτες των τρομοκρατικών ομάδων τείνουν να παραμένουν στη θέση τους πολύ περισσότερο.

Το αποτέλεσμα είναι, ότι όταν οι κυβερνήσεις αποφασίζουν τελικά την εμπλοκή με τους τρομοκράτες έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος. Ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους παραδέχεται ότι στο Ιράκ η αμερικανική κυβέρνηση καθυστέρησε πάρα πολύ να μιλήσει “μ’ εκείνους που είχαν βάψει με αίμα αμερικανών τα χέρια τους”. Στην περίπτωση των Ταλιμπάν, παρά το παρατεταμένο φλερτ, η ειρηνευτική διαδικασία με τις ΗΠΑ δεν έχει ακόμη αρχίσει παρότι οι νατοϊκές δυνάμεις θα αποχωρήσουν από το Αφγανιστάν μέσα στο 2014. Η διαδικασία της εμπλοκής μ’ αυτές τις ομάδες όπως και το να κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους παίρνει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν. Χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν στον έξω κόσμο και να κατανοήσουν ποιο αίτημα είναι ρεαλιστικό και ποιο όχι. Κι όταν τελικά αρχίζουμε την εμπλοκή έχουμε ήδη ξεχάσει αυτό που μας δίδαξε η τελευταία αντίστοιχη εμπειρία.

Συμπτωματικά, έχω περάσει τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια της ζωής μου μιλώντας με λογής-λογής τρομοκράτες. Δεν ήμουν πάντα υπέρ του διαλόγου. Οι εμπειρίες μου, ωστόσο, μ’ έκαναν ν’ αλλάξω άποψη και μ’ έπεισαν πως το να μιλάμε είναι σωστό πράγμα.

Η εμπειρία μου στη Βόρεια Ιρλανδία μ’ έπεισε ότι δεν υπάρχει άλυτη σύγκρουση -όσο αιματηρή, παμπάλαια ή δύσκολη κι αν είναι. Με προσοχή, υπομονή και πάνω απ’ όλα με πολιτική ηγεσία, οι συγκρούσεις μπορούν να επιλυθούν έστω κι αν έχουν επανειλημμένως αποτύχει οι προηγούμενες προσπάθειες για την επίτευξη ειρήνης. Δεν υπονοώ ότι υπάρχει “μοντέλο” Βόρειας Ιρλανδίας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως έχει παντού -αυτό θα ήταν γελοίο: κάθε σύγκρουση έχει διαφορετικές αιτίες και απαιτεί διαφορετικές λύσεις- αλλά θα ήταν εξίσου ανόητο να υποστηριχτεί ότι κανένα από τα μαθήματα που μάθαμε από τις διαπραγματεύσεις στη Βόρεια Ιρλανδία, από τις επιτυχίες μας και τις αποτυχίες μας, δεν μπορεί να εφαρμοστεί αλλού. Εάν οι άνθρωποι πρόκειται να κάνουν λάθη διαπραγματευόμενοι με τους τρομοκράτες, ας κάνουν τουλάχιστον τα δικά τους, νέα, λάθη και όχι επαναλαμβάνοντας αυτά που έχουν ήδη κάνει άλλοι.

*Σε συνέντευξή του στους Κυριακάτικους Τάιμς, ο Πάουελ υποστηρίζει ότι είναι επιβεβλημένο να υπάρξει διάλογος με μέλη του εκτός νόμου κόμματος Μπάαθ του Σαντάμ που βρίσκονται κοντά στον ISIS όπως και με καθαιρεθέντες αξιωματικούς του ιρακινού στρατού που επίσης τον υποστηρίζουν αντιδρώντας στην περιθωριοποίησή τους από τις μετα-σανταμικές κυβερνήσεις της Βαγδάτης και να τους αναγνωριστεί η ζημία που έχουν υποστεί. “Ο ISIS”, καταλήγει ο Πάουελ, “δεν είναι ένα μικρό κίνημα παιδιών της μεσαίας τάξης όπως η Μπάαντερ Μάινχοφ. Είναι ένα μεγάλο πολιτικό κίνημα όπως η ΕΤΑ ή ο IRA στο οποίο ενυπάρχει και το σκέλος της αδικίας”.

**αν θέλεις μπορείς να δεις τι είχα γράψει προσφάτως για τον ISIS εδώ στο   karchilaki.com 

* Η Μαρία Καρχιλάκη είναι δημοσιογράφος .