Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της Πέμπτης στην Μ. Βρετανία, η αλήθεια είναι ξεκάθαρη: μπορεί εμείς να ανακαλύψαμε τη δημοκρατία, αλλά τώρα είναι άλλοι που την εφαρμόζουν – όσο δύσκολη και πολύπλοκη και αν είναι η εφαρμογή της.

Το συμπέρασμά τους είναι ότι στα μεγάλα θέματα δεν αποφασίζουν μερικές εκατοντάδες πολιτικών (συχνά ο πρωθυπουργός και μερικοί συνεργάτες του), αλλά ο ίδιος ο λαός. Και ο λαός πρέπει –έστω στην έμμεση δημοκρατία—να έχει δικαίωμα να αποφασίσει για κάτι που θα επηρεάσει τη ζωή των πολιτών για πολλές δεκαετίες.

Στην Ελλάδα ισχύει το αντίθετο: ο λαός ψηφίζει στις εκλογές και έπειτα φιμώνεται και αποφασίζουν οι πολιτικοί. Θα μιλήσουμε μόνο για τη Μεταπολίτευση μια και είναι γνωστή στους πιο πολλούς από μας.

Ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής έδωσε το μήνυμα: Εγώ μόνος μου αποφασίζω να μπει η Ελλάδα στην ΕΟΚ (τότε κρυβόταν το αμαρτωλό -Ο- που τώρα αποκαλύφθηκε με το Eurogroup). Ήταν άλλωστε της μόδας η είσοδος στην ΕΟΚ.

Ο διάδοχός του Ανδρέας Παπανδρέου ήταν θανάσιμα αντίθετος με αυτό γιατί «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο». Αλλά κερδίζοντας τις εκλογές είδε το φως το αληθινό, ήτοι μπορεί να μην είναι το ίδιο συνδικάτο και βεβαιώθηκε ότι δεν ήταν όταν κατάφθασαν οι πρώτες επιχορηγήσεις (κοινώς δάνεια). Λίγο νοιαζόταν για την ώρα που θα έπρεπε να αποπληρωθούν: τα παιδιά και εγγόνια του θα είχαν στοιβάξει αρκετά αργύρια. Άλλη μια ενός ανδρός απόφαση.

Ο Σημίτης ήταν ίσως ο χειρότερος. Λέγεται ότι ακόμα και τα στοιχεία της Στατιστικής παραποίησε για να μπει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη (ήτοι τη ζώνη γύρω από τον τράχηλο).

Αφήνουμε για λίγο τον Καραμανλή Τζούνιορ, αλλά θα ξαναγυρίσουμε.

Ο Γιώργος Παπανδρέου αποφάσισε μόνος του (ή με εντολή των Επικυρίαρχων) να καλέσει το ΔΝΤ, ενώ ήταν γνωστό ότι θα δέσμευε τη χώρα για δεκαετίες. Μην πείτε ότι ήταν λύση ανάγκης γιατί ήταν από αυτούς που για 25 χρόνια καθόριζαν τη μοίρα της χώρας με το κόμμα του πατέρα του.

Η νέα δεξιά (Ν.Δ.) δεν πήγε πίσω: οι του Σαμαρά υπόγραψαν το μνημόνιο τοις κείνων χρήμασι τρεφόμενοι.

Πιο ειλικρινής από όλους ήταν ο Τσίπρας: ο μόνος που έκανε δημοψήφισμα – και τελικά εφάρμοσε το αντίθετο από ό,τι ψήφισε ο λαός – το άκρον άωτον της πολιτικής αναισχυντίας.

Δεν ξεχάσαμε τον Κωστάκη Καραμανλή: από το 2009 είναι αυτοδικαίως βουλευτής ως πρώην πρωθυπουργός. Υποτίθεται ότι η λογική αυτού το νόμου – αν είναι αναγκαίο να υπάρχει λογική – είναι οι παλιοί πολιτικοί να συμβάλλουν με την εμπειρία τους στην πολιτική ζωή. Ακούσατε ποτέ τον Καραμανλή τον Μικρό να εκφράζει κάποια γνώμη εδώ και 7 χρόνια; Δηλαδή πληρώνουμε κάποιον για να μην κάνει τίποτα;

Όλα αυτά τα χρόνια τα κόμματα στην Ελλάδα είναι όμοια σα σταγόνες νερού: απόλυτη περιφρόνηση για τον «κυρίαρχο λαό». Όχι ότι ο λαός αν ψήφιζε σε δημοψήφισμα θα έπαιρνε σοφές αποφάσεις, αλλά τουλάχιστο δε θα μπορούσε να κατηγορήσει άλλους ότι κατέστρεψαν το μέλλον των παιδιών και των εγγονών του.

Θυμάμαι τα λόγια του Προέδρου της Δημοκρατίας της Ισλανδίας όταν οι πολιτικοί προσπάθησαν να χώσουν στα μουλωχτά τη χώρα στο ΔΝΤ. «Τις μεγάλες αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον της χώρας για δεκαετίες τις παίρνει ο λαός όχι μια χούφτα πολιτικοί». Και κάλεσε δημοψήφισμα και μάλιστα δυο φορές και βγήκε ο ίδιος στους δρόμους και πνίγηκε αυτοπροσώπως από τα ασφυξιογόνα των πολιτικών.

Ανακαλύψαμε τη δημοκρατία. Αλλά ανακαλύψαμε και την τραγωδία και την κωμωδία. Και τελικά φαίνεται ότι είμαστε πιο κατάλληλοι για αυτά παρά για τη δημοκρατία.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The articleexpresses the views of the author

iPorta.gr