* Ο Ηρακλής Χοροζίδης είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων και συγγραφέας

Από τη φύση μου είμαι άνθρωπος θετικός και αισιόδοξος, που θέλω να βλέπω τα πράγματα από την καλή τους πλευρά. Δεν μπορώ όμως να κάνω το μυαλό μου να μην σκέφτεται, ούτε να τυρβάζω περί άλλων. Κάνω λοιπόν (άθελά μου) μια σύγκριση της Ελλάδας πριν από 40 – 50 περίπου χρόνια, με τη σημερινή και δεν σας κρύβω ότι μου έρχεται να βάλω τα κλάματα ή να πάρω τα βουνά. Αυτές τις απλές σκέψεις μου, θα θελα να τις μοιραστώ μαζί σας, παραθέτοντάς σας κάποια παραδείγματα ανθρώπων του τότε, σε σχέση με αυτούς του σήμερα.

Στο κομμάτι της πολιτικής, οι άνθρωποι που ήταν επικεφαλείς κομμάτων τότε, ήταν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης, Λεωνίδας Κύρκος.

Σήμερα…

Στη Λογοτεχνία ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιάννης Ρίτσος.

Σήμερα…

Στο θέατρο τότε έπαιζαν ο Δημήτρης Χορν, η Λαμπέτη, ο Κατράκης. Σήμερα…

Στο τραγούδι ο Καζαντζίδης, ο Μπιθικώτσης, ο Πουλόπουλος, η Μαρινέλλα.

Σήμερα….

Μουσικοσυνθέτες ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Λοΐζος, ο Ξαρχάκος.

Σήμερα….

Στο ποδόσφαιρο ο Δομάζος, ο Κούδας, ο Δεληκάρης, ο Παπαϊωάννου.

Σήμερα….

Δυστυχώς αν ζούσαν οι Δαρβίνος και Μέντελ, που ασχολήθηκαν με την εξέλιξη των όντων στην ιστορία του κόσμου ο πρώτος και με την κληρονομικότητα από τους γονείς στα παιδιά ο δεύτερος, θα έσκιζαν εξαιτίας μας τουλάχιστον τα πτυχία τους (αν είχαν λέμε τώρα). Μπορεί και να είμαστε η μοναδική χώρα στον πλανήτη, που καθημερινά κάνει τεράστια άλματα όχι προς τα μπρος αλλά προς τα πίσω. Λογικά, με τέτοιους προγόνους, θα έπρεπε τώρα να είμαστε οι ηγέτες της ανθρωπότητας, αν εξελικτικά πηγαίναμε λίγο πιο μπροστά εμείς την σκέψη τους και τις δεξιότητές τους. Πώς εμείς καταφέραμε μέσα σε 40 χρόνια να τα κάνουμε όλα πουτ@ν@ που λένε και οι νέοι σήμερα, είναι απορίας άξιον (αλλά χρίζει και επιστημονικής μελέτης).

Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε μεταξύ μας με ειλικρίνεια, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι εμείς μόνοι μας τα κάναμε πουτ@ν@. Απλά ήρθαν μετά τα κοράκια της Ευρώπης και άρχισαν να τραβάνε τις σάρκες από τα κουφάρια μας. Έτσι είναι. “Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται”. Ας πάρουν όμως τα αεροδρόμια και τα λιμάνια και τη ΔΕΗ και ό,τι άλλο θέλουν. Εμείς πάλι θα σηκώσουμε κεφάλι ο κόσμος να χαλάσει. Πάλι θα γεννήσουν αυτά τα χώματα φωτισμένους ανθρώπους, όπως κάνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Θα σας αφήσω με δύο στίχους από τον Ελύτη και τον Ρίτσο.

Ελύτης: «Ήρθαν/ ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου/ το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους»

Ρίτσος: «Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,/ αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα».

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr