Βλέπω μπάλα; (μία είναι η μπάλα). Και βέβαια βλέπω μπάλα κι ας λένε διάφορα οι διάφοροι διανούμενοι φίλοι που θα προτιμούσαν, ας πούμε, το Pas de Deux της Λίμνης των Κύκνων. Κάθε πράγμα στον καιρό του, λέω εγώ, άσε που έπαιζα κι εγώ κάποτε μπάλα -τερματοφύλακας, 74kg αντί τα 112 που είμαι σήμερα. Εδώ που τα λέμε, τώρα που γράφω είναι αμέσως μετά τον αγώνα Αγγλία-Ουρουγουάη και περιμένοντας την Ελλάδα κόντρα στην Ιαπωνία, στις 01.00.

Τι με νοιάζει εμένα η Αγγία και η Ουρουγουάη; Μπορεί και τίποτα μπορέι και κάτι όμως. Πρώτα πρώτα ένα καλό παιχνίδι μου αρέσει, άσχετα ποιοι παίζουν. Το παιχνίδι για το παιχνίδι, αντί να παρακολουθώ το Σαμαράς – Βενιζέλος, ας πούμε. Ύστερα, η αλήθεια είναι πως αν δεν υποστηρίζεις κάποια απο τις δυο ομάδες κάτι λείπει απο την απόλαυση. Έπρεπε λοιπόν να υποστηρίξω κάποιον και αυτός δεν μπορούσε να είναι άλλος απο την Ουρουγουάη. Όχι βέβαια επειδή πάντα είμαι “υπερ αδυνάτου”, αφού η Ουρουγουάη δεν είναι αδύνατη. Αλλά, νά, γιατί δεν τους μπορώ τους ψηλομύτηδες βρε παιδιά, δεν μπορώ αυτούς που πιστεύουν πως το όποιο παρελθόν -το όνομά τους και μόνο- αρκεί για να τους σέβονται και να νικούν. Κι οι Αγγλοι είναι τέτοιοι ακόμα και στην πολιτική τους, όπου δεν μπορούν να πιστέψουν πως η “Αυτοκρατορία όπου ο ήλιος δεν δύει πότε” δεν υπάρχει πια. Και την φάγανε, που λέμε, απο την Ουρουγουάη και πάνε σπίτι τους τώρα.

Να δούμε τώρα την δικιά μας την ομάδα τι θα κάνει. Ευτυχώς οι παίχτες φαίνονται τουλάχιστον προσγειωμένοι, χωρίς μπούρδες του τύπου “Δια την δόξαν της πατρίδος, τον Λεωνίδα και τους τριακοσίους”! Ευτυχώς.

Περιμένοντας λοιπόν το παιχνίδι της Εθνικής να κι ένα σκίτσο ποδοσφαιρικό.

Βαγγέλης Παυλίδης