Χρήστος Μαγγούτας

Εξαρτάται γιατί είναι πολύ σχετικό το θέμα. Αν βάλουμε την Αθήνα και την Ακρόπολη ως κέντρο του κόσμου (που η ανθρωπότητα το πιστεύει, αλλά όχι εμείς και σκύβουμε να μας τσαλαπατήσουν):

Ακρόπολη προς Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο, Βερολίνο: σχεδόν μηδενική η απόσταση.

Αθήνα προς Μέση Ανατολή: απόσταση τουλάχιστο πέντε αιώνες.

Το είδα τις μέρες αυτές στη πράξη. Μια κοπέλα σαν τα κρύα νερά συνελήφθη στην Αραβία γιατί φορούσε ρούχα που σε δυτική χώρα θα τα χαρακτήριζαν σοβαρά και σεμνά. Στη χώρα που βρίσκεται πέντε αιώνες ανατολικά της Εδέμ, συνελήφθηκε γιατί άφηνε να φαίνεται και ένα τμήμα της κνήμης και όχι μόνο τα μάτια της. Και κραυγαλέα ήταν η φωνή των αντρών «να εκτελεστεί για την πρόστυχη ενδυμασία της».

Έχουμε καταλάβει πόσο χάος μας χωρίζει από τον κόσμο αυτό. Στον Καναδά σαν παράδειγμα μια γυναίκα μπορεί να φορέσει ότι θέλει, από μπούργκα μέχρι να κυκλοφορεί γυμνόστηθη. Κανένας δε θα της δώσει σημασία. Θα πάει σε όποιο κατάστημα θέλει να ψωνίζει, θα κάνει βόλτα στο πάρκο. Απλά θα πρέπει να δείξει το πρόσωπό της όπου απαιτείται ταυτοπροσωπία, για την ώρα μόνο στα αεροδρόμια ή σε κάποιο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Και στην Ελλάδα ο νόμος είναι τέτοιος που η γυναίκα είναι ουσιαστικά ελεύθερη.

Δεν ξέρω αν αυτή η διαφορά ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή (οι τόποι σε ευρεία έννοια) οφείλεται στη θρησκεία. Και στο Χριστιανισμό αμέσως μόλις επιβλήθηκε οι μοναχές δε διέφεραν σχεδόν σε τίποτα από τις σημερινές Αραπίνες στο ντύσιμο. Οι πατέρες της εκκλησίας είχαν καθορίσει με κάθε λεπτομέρεια τι θα φορά μια γυναίκα, ως σκεύος ηδονής και βδέλυγμα (καλά μανάδες δε είχαν για να δείξουν λίγο σεβασμό σ’ αυτές που τους έφεραν στον κόσμο;) Και κατά την ιερή Εξέταση τις «μάγισσες», που συνήθως ήταν έξυπνες και ελεύθερες γυναίκες, τις οδηγούσαν στην πυρά με μόνο προαπαιτούμενο την πρόταση ενός παπά. Τελικά ο Χριστιανισμός μπόρεσε να ξεφύγει από το ιερατείο που έκανε πάντοτε τα αντίθετα από όσα είχε διδάξει ο ιδρυτής του: «Πόλεμος ημίν. Μίσει τον πλησίον σου, φόνευσε τους εχθρούς ημών». Ο μουσουλμανικός κόσμος βρίσκεται τώρα τόσο μακριά από την σημερινή εποχή. Κι αυτό φαίνεται στη στάση του απέναντι στις γυναίκες. Ο άντρας έχει δικαίωμα να τις δέρνει, να κάνει έρωτα μαζί τους, ακόμα και αν δε θέλουν, ακόμα και αν έχουν περίοδο, συμπλήρωσε ένας σοφός τους πριν μερικούς μήνες. Κι αυτό γιατί ο Αλλάχ «τις αγαπάει με το να δίνει στον άντρα το δικαίωμα να τις συμμορφώνει». Υπάρχει ολόκληρη διαδικασία πώς να δέρνει ο άντρας τη γυναίκα του, που αποτελεί κάτι σαν τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας: να αποφεύγει να τη χτυπά στο κεφάλι για να μη φαίνονται τα σημάδια, να μην της σπάει κόκαλα, να μη χρησιμοποιεί σκληρά αντικείμενα, τα μαστίγια επιτρέπονται. (Εδώ πάλι το καρφί μας: κι απόστολος Παύλος παρόμοια έλεγε. Ο άντρας είναι η κεφαλή της γυναίκας οφείλει να τον υπακούσει τυφλά όπως αυτός το Θεό).

Τώρα η Ελλάδα έχει ένα Κώδικα Ποινικού Δικαίου που συμβαδίζει με τις αρχές του ανθρωπισμού και τις ιδεολογικές κατακτήσεις της ισότητας (Άρθρο 336 ΚΠΝ) «Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου εξαναγκάζει άλλον σε συνουσία ή σε άλλη ασελγή πράξη ή σε ανοχή τιμωρείται με κάθειρξη».

Σαφέστατος: δε μπορείς να έχεις σεξ ούτε με τη γυναίκα σου, εύτε ακόμη και με μια πόρνη αν πει «Όχι», αλλιώς τιμωρείσαι με κάθειρξη, ήτοι με πέντε έως δεκαπέντε χρόνια στη φυλακή.
Οι ερχόμενοι στον Καναδά από τις χώρες αυτές παραξενεύονται: «δηλαδή δεν μπορώ να δέρνω τη γυναίκα μου; Τι σόι χώρα είναι ετούτη; Στην πατρίδα μας τις δέρνουμε 2-3 φορές τη βδομάδα». Δεν έπεισε το δικαστήριο ο ως άνω και του φόρεσαν δαχτυλίδι που έσκουζε αν πλησίαζε στα 2000 μέτρα από το σπίτι της γυναίκας τους, η οποία με προτροπή μου τον κατήγγειλε στην αστυνομία. Το θέμα είναι ευαίσθητο και τονίζεται ακόμα και σε γελοιογραφίες όπως στην Τορόντο Σταρ: Τηλεφωνεί ο σύζυγος από το γραφείο στη γυναίκα του: «Αγάπη μου οι δικηγόροι μας συμφώνησαν ότι μπορούμε να κάνουμε έρωτα απόψε».

Ακραίο αλλά σοβαρό. Και στην Ελλάδα δεν ήμασταν μακριά από τα εγκλήματα τιμής. Μόλις το 1995 στον Πύργο μια μητέρα φαρμάκωσε την κόρη της γιατί είχε φίλο. Αλλά ο κόσμος κινείται ταχύτατα. Σε μισό αιώνα η γυναίκα είχε στην Ελλάδα τις μεγαλύτερες κατακτήσεις της: να ψηφίζει, να διαθέτει στο σώμα της όπως θέλει και όταν θέλει και να μην είναι σκλάβα του άντρα. Και όλα αυτά το νομοθετήματα συντάχτηκαν και ψηφίστηκαν από άντρες, που κατάλαβαν, όπως κατάλαβα κι εγώ όταν από κάποιο χωριό βρέθηκα στη Νομική Αθήνας: υπάρχουν γυναίκες που αξίζουν πιο πολύ από μένα και είναι κρίμα μια κοινωνία να μην ωφελείται από τέτοια μυαλά και ουσιαστικά από όλες τις ικανότητες, γυναικείες και αντρικές.
Κι αυτό πρέπει να διδάσκουμε όχι μόνο πώς η κόρη μας θα αντιδράει σε ενδεχόμενη επίθεσή βιαστή, αλλά κυρίως από τα αγόρια μας: «Ναι» σημαίνει Ναι και «Όχι» σημαίνει «Όχι, δε θέλω.

Και να το σεβαστούν.