* Η Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά εκπαιδευτικός, συγγραφέας, κριτικός

Ποντία γη!

Σαν νούφαρο η μνήμη σου ανεβαίνει και λαμπρύνει την ύπαρξή μας!

Με τόσο αίμα πόνο και δάκρυα ζούμε για να σε θυμόμαστε δοξασμένε Πόντε, αλησμόνητη πατρίδα, αρματωμένη με τις ψυχές εκείνων που έμειναν εκεί γιατί ατιμάστηκαν, ταπεινώθηκαν, αφανίστηκαν.

Οδύνη και φρίκη μου φέρνει η ιστορία, στις σελίδες που γράφτηκε η αλήθεια χάριν συνυπάρξεως των δύο λαών.

Ποντία γη! Γονυπετής απιθώνω τα χέρια σε τούτο το προσκυνηματικό ταξίδι, απιθώνω τα χέρια και σκύβω πάνω σου αργά, για να αφουγκραστώ τις ανάσες των μαρτύρων, να φανταστώ την εικόνα των πολλαπλών ταπεινώσεων μέχρι το Γολγοθά!

Σας φωνάζω, φωνάζω δυνατά μα δε γροικώ φωνή καμιά! Σωπαίνω, ν’ ακούσω το δοξάρι της λύρας ! Σα να πέτρωσαν όλα σε τούτον τον τόπο αφού οι διωγμοί, οι σφαγές, από ατάκτους, από ορδές εχθρικές τον άδειασαν, τον ρήμαξαν!

Ποντία γη! Δεν σε κατάκτησε η Ανατολή, ούτε η Δύση, μονάχα εμείς, οι Πόντιοι όπου γης, γιατί σε κρατήσαμε στην καρδιά μας κι εκεί ανθίζεις μέσα απ’ τον πνιγμένο θρήνο!