Γιάννης Σιδέρης

Εννιά μήνες φαγούρα στη σχέση του ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι για την ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς (για την οικονομία της συζήτησης ο όρος).

Το ΠΑΣΟΚ εξήλθε ηττημένο, μαζεύοντας τα ράκη του, από τη διαδικασία υπαγωγής στο μνημόνιο, αλλά έστω και έτσι απαξιωμένο (επειδή το προστάτεψε η ιστορία του και η πίστη στενής μερίδας του λαού του), άντεξε και παρέμεινε στη Βουλή. Έκτοτε, γιατρεύοντας τις πληγές του, βρίσκεται σε μια διαδικασία αργόσυρτης ανόδου, ιδιαίτερα μετά την καταφανή αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, και μπορεί πλέον να επικαλείται το μέτρο της σύγκρισης της δικής του, με την παρούσα Συριζαίικη κυβερνησιμότητα.

Το Ποτάμι εισήλθε εντυπωσιακά στην πολιτική ζωή. Συνοδευόταν από την λάμψη των προβολέων του τηλεαστέρα αρχηγού. Ήλκυσε γύρω του πολύ αξιόλογα στελέχη, από αυτά που δεν επωάζονται στα κομματικά γραφεία, αλλά εκκολάπτονται και διακρίνονται στους χώρους της επιστήμης και της εργασίας.

Στον κορεσμένο από ιδεοληψία χώρο της πολιτικής, παρουσιάστηκε ως το κόμμα της κοινής λογικής, που αναζητούσε συμβατικές και συμβιβαστικές λύσεις στα προβλήματα. Φευ, η πολιτική απειρία του αρχηγού του, αλλά και η έξω από κάθε αρχή υποβολιμαία επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ («κόμμα του Μπόμπολα»), του στέρησαν γρήγορα τη λάμψη, άρχισε να ξεθωριάζει και τώρα τρεμοπαίζει στις δημοκοπήσεις.

Τα δύο κόμματα, εξ αιτίας της δικής του ανάγκης το καθένα, σκέφθηκαν να εισέλθουν εις γάμου κοινωνίαν, και να αποτελέσουν μια μικρή οικογένεια στην οποία είχε ενταχθεί η ΔΗΜΑΡ, και ήταν πρόθυμες προς ένταξη διάφορες ομάδες του κεντροαριστερού χώρου ή μεμονωμένες προσωπικότητες.

Γρήγορα άρχισαν να συγκεντρώνονται σύννεφα στον ορίζοντα, με υλικά τους την διαφορετική πολιτική κουλτούρα και τις διαφορετικές επιδιώξεις.

Ενώ την προηγούμενη βδομάδα φάνηκε να κατασιγάζουν οι τόνοι, να θέτουν στην άκρη διαφορές, να προσεγγίζουν κοινούς τόπους, ξάφνου άρχισαν τα νταούλια, οι διαρροές και οι αλληλοκαταγγελίες.

Λόγω των μικρών μεγεθών των δύο κομμάτων θα μπορούσε κανείς να μιλήσει περιπαικτικά για τρικυμία εν ποτηρίω. Ωστόσο ο ρόλος που καλείται να διαδραματίσει στο μέλλον ο χώρος στον οποίο κινούνται, με την διαφαινόμενη απομαζικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι αμελητέος. (Ίσως πολλοί βιάστηκαν να προβλέψουν ότι παγιώνεται εκ νέου το στερεότυπο του δικομματισμού, το οποίο καθόρισε την μεταπολίτευση).

Πολλοί ήλπισαν, και κυρίως το Ποτάμι, ότι θα αναστηθεί εν Ελλάδι το νέο Επινέ (το προάστιο του Παρισιού όπου συνεστήθη το νέο κόμμα της γαλλικής κεντροαριστεράς, σχεδόν από σχεδόν μηδενική βάση). Μόνο που: Πρώτον, τα ιστορικά παραδείγματα έχουν ιδιαιτερότητες και δεν μπορούν να μεταφερθούν εξ αντιγραφής από τον ένα τόπο στον άλλο. Το έδειξε και η αποτυχία της «Ελιάς» επί Βενιζέλου. Δεύτερο και ουσιαστικό: Στη Γαλλία υπήρχε ένας Μιττεράν που ανέλαβε την αρχηγία. Παρόλα αυτά η δημιουργία του νέου κόμματος διήρκησε κάνα τριάρι χρόνια.

Στην περίπτωσή μας, δεν είναι οι διαφορές που είναι αγεφύρωτες, αλλά η ανάγκη που οδήγησε αυτές οι διαφορές να δημοσιοποιηθούν προς τα έξω – κάτι που αφυδατώνει την προσπάθεια, δημιουργεί χάσματα και δυσχεραίνει τις γεφυρώσεις

Οι διαφορές

Σε μια σύντομη παρουσίαση οι διαφορές των δυο κομμάτων, όπως έχουν ήδη καταγραφεί:

Το Ποτάμι προτείνει την αυτοδιάλυση των δύο κομμάτων άμα τη εκλογή αρχηγού, ενώ το ΠΑΣΟΚ θέλει να διατηρήσουν τα δύο κόμματα την αυτοτέλειά τους, τουλάχιστον ως τις εκλογές.(Είναι φανερό ότι όσο και αν έχει αποδεκατιστεί η οργάνωσή του, εξακολουθεί να υπάρχει, να έχει συσσωρευμένη πείρα, στην οποία το κόμμα μπορεί να στηριχθεί, αν το πείραμα δεν ευοδωθεί και δε επιδοκιμαστεί εκλογικά).

Σημείο διαμάχης ήσσονος σημασίας είναι η δυνατότητα πολιτών να προσέλθουν και να ψηφίσουν στον δεύτερο γύρο – εφόσον υπάρξει- ακόμη και αν δεν έχουν ψηφίσει στον πρώτο (προφανώς ο κ. Θεοδωράκης ευελπιστεί την είσοδο της κοινωνίας στην ψηφοφορία, η κ. Γεννηματά επαφίεται στο κόμμα και το λεγόμενο «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ»).

Ο επικεφαλής του Ποταμιού θέλει η εκλογή να γίνει με ηλεκτρονική ψηφοφορία ενώ το ΠΑΣΟΚ προσανατολίζεται να αναδειχτεί ο νέος αρχηγός με συμβατικές κάλπες. (Ίσως το Ποτάμι φοβάται την φημολογούμενη στο παρελθόν εσωκομματική εκλογική δεινότητα – για τα το εκφράσουμε ευγενικά – του ΠΑΣΟΚ).

Ήσσονος σημασίας είναι και η διαφορά του πότε θα στηθούν οι κάλπες (ο κ. Θεοδωράκης θέλει περισσότερο χρόνο ώστε, όπως έχει δημοσίως δηλώσει, να κινητοποιηθεί η κοινωνία – κάτι που δεν διαφαίνεται).

Σημαντικότερη διαφορά είναι -και θα πρέπει να λυθεί πριν τα δύο κόμματα οδεύσουν σε κοινό δρόμο, αν οδεύσουν- οι συμμαχίες τους μετά τις εκλογές, εφόσον το εκλογικό αποτέλεσμα τους υποχρεώσει σε συνεργασίες. Ο κ Θεοδωράκης, εκσυγχρονιστής ων, είναι πιο δυσπρόσιτος σε μια συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η κα Γεννηματά, και το ΠΑΣΟΚ γενικότερα, διακατέχονται από την κουλτούρα των «λοιπών προοδευτικών δυνάμεων» και μάλλον θα ήταν θετικοί στην στήριξη μιας τέτοιας κυβέρνησης.

Οι διαφορές δεν είναι αξεπέραστες. Το πρόβλημα είναι ότι μετά τη διαμάχη που δημοσιοποιήθηκε χθες, θα είναι σαν δυο ξένοι στο ίδιο κόμμα!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr