Άρης Μαραγκόπουλος

«…αφού μας απαγορεύεται να ζούμε σαν άνθρωποι, ας βρούμε στα γρήγορα κάποιον τρόπο να πεθαίνουμε σαν άνθρωποι.»

Ουίλιαμ Μόρις, How We Live and How We Might Live, 1884.

«Αν η εργατική τάξη κατάφερνε να ξεριζώσει απ’ την καρδιά της τo κακό που την εξουσιάζει και ευτελίζει τη φύση της και ξεσηκωνόταν σ’ όλη την τρομερή της δύναμη, όχι για να διεκδικήσει τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που δεν είναι παρά τα δικαιώματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ούτε το Δικαίωμα στην Εργασία, που δεν είναι παρά το δικαίωμα στην εξαθλίωση, αλλά για να σφυρηλατήσει έναν ατσάλινο νόμο που θα απαγορεύει σε κάθε άνθρωπο να δουλεύει πάνω από τρεις ώρες τη μέρα, τότε η Γη, η γριά Γη, ριγώντας απ’ τη χαρά της, θα ένιωθε ν’ αναπηδάει εντός της ένας καινούργιος κόσμος…!»

Πολ Λαφάργκ, Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά, 1883.

ΣAN ΣΗΜΕΡΑ

Λόρα Μαρξ και Πολ την εποχή των ερώτων και των πρώτων αγώνων

Ήταν ένα Σάββατο, όπως απόψε: 25 Νοέμβρη του 1911, που ο Πολ Λαφάργκ με τη Λόρα Μαρξ, έτοιμοι από καιρό, πραγματοποίησαν με τον εκούσιο θάνατό τους το φοβερό άλμα προς την Ουτοπία. Λίγο πριν μπει στα 70 του αυτός, στα 66 της εκείνη. Στο σπίτι τους έξω από το Παρίσι, στο Ντραβέιγ.

Το ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε ο Πολ άρχιζε έτσι:

«Yγιής στο σώμα και στο πνεύμα, σκοτώνω τον εαυτό μου πριν τα ανελέητα γηρατειά αφαιρέσουν μία προς μία τις χαρές και τις απολαύσεις της ζωής, μου στερήσουν τις φυσικές και πνευματικές μου δυνάμεις, παραλύσουν την ενέργειά μου, σπάσουν τη θέλησή μου και με κάνουν άχθος στον εαυτό μου και στους άλλους.»

Τέλειωνε έτσι:

«Πεθαίνω με την υπέρτατη χαρά που μου δίνει η βεβαιότητα ότι στο κοντινό μέλλον η υπόθεση στην οποία αφοσιώθηκα εδώ και σαράντα πέντε χρόνια θα θριαμβεύσει. Vive le communisme, vive le socialisme international!»

Στο Πολ και Λόρα, ζωγραφική εκ του φυσικού, περισσότερα, πολύ περισσότερα…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr