* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας  

Το περασμένο Σάββατο, χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και συμμετείχαν στο Gay Pride. Άριστα έπραξαν. Ύστερα από αιώνες, χιλιετίες καταδίωξης και καταπίεσης -“γενιές φαρμάκι” θα’γραφε ο Σεφέρης- οφείλουν να διατρανώνουν την ερωτική τους ταυτότητα και να διεκδικούν ισότιμη μεταχείριση από τον νόμο και την κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Κάθε εμπόδιο, κάθε αποκλεισμός ενός ανθρώπου που αφορμάται από τον τρόπο με τον οποίον αντιλαμβάνεται και απολαμβάνει το σώμα του, προσβάλλει σύσσωμη την ανθρωπότητα. Οδηγεί προσέτι σε ειδεχθή εγκλήματα όπως τα ροζ αστέρια στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε τραγωδίες σαν κι εκείνες που ξετυλίγονταν σε κάθε μικρό τόπο, διεθνώς.

Και αν η Εκκλησία έχει απόλυτο δικαίωμα να αρνείται διαρρήδην την ενώπιον της ένωση δύο ομοφύλων (πολύ ορθώς εφόσον η σεξουαλικότητα -κατά τη διδασκαλία της- υπηρετεί την αναπαραγωγή του είδους, ακόμα δε και οι προγαμιαίες σαρκικές σχέσεις καταδικάζονται), το κοσμικό κράτος πρέπει να αναγνωρίζει και να προστατεύει παντί τρόπω την ελεύθερη συμβίωση καθώς και την επιθυμία του ενός να κληρονομηθεί από τον σύντροφό του και όχι από απομακρυσμένους συγγενείς. Δοθέντος εξάλλου ότι στην υιοθεσία δεν αξιολογούνται από την πολιτεία οι οιεσδήποτε άλλες προτιμήσεις -πολιτικές, καλλιτεχνικές, αθλητικές- των επίδοξων θετών γονέων παρά με γνώμονα αποκλειστικό την καταλληλότητά τους για τον σπουδαίο ρόλο που διεκδικούν, ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι ασφαλώς και δικαιούται να μεγαλώσει ένα ή περισσότερα παιδιά σε περιβάλλον ψυχικής υγείας και αγάπης.
Αυτά είναι στοιχειώδη απότοκα του πολιτικού φιλελευθερισμού. Ας ολοκληρωθεί λοιπόν η θεσμοθέτησή τους, σε πείσμα των όποιων μισαλλόδοξων αντιδράσεων.

Την περασμένη Πέμπτη, πρωθυπουργός της Σερβίας διορίστηκε η Άνα Μπράνμπιτς. Η κυρία Μπράνμπιτς είναι δηλωμένη λεσβία. Ο ερωτικός της προσανατολισμός προβλήθηκε τόσο έντονα, ώστε απεκρύβη -εσκεμμένα;- το πολιτικό της στίγμα. Το γεγονός ότι θα υπηρετεί έναν εθνικολαϊκιστή πρόεδρο και θα προϊσταται μιας εθνικολαϊκιστικής προφανώς κυβέρνησης. Η παραπάνω άρα εξέλιξη δεν θα μπορούσε επ’ουδενί να χαρακτηριστεί θετική.

Μες στα ζητήματα που ταλανίζουν τους καιρούς μας, εξέχουσα θέση κατέχει η αναζήτηση από τον καθέναν μιάς ξεκάθαρης, αποκρυσταλλωμένης -ει δυνατόν και ξεχωριστής- ταυτότητας. Οι άνθρωποι απανταχού αναρωτιούνται αγωνιωδώς ποιοί είναι. Πού ανήκουν. Σε κοινωνίες ιδίως όπου το εθνικό φρόνημα είτε το παραδοσιακό θρησκευτικό συναίσθημα έχει ξεθωριάσει, θέλγουν και θάλλουν νεόκοπες ομάδες: Οι χορτοφάγοι, οι βίγκαν, οι γιόγκι, οι σαϊεντολόγοι. Προσέξτε – δεν μιλάω για διατροφικές, φιλοσοφικές ή μεταφυσικές προτιμήσεις. Αλλά για την προσχώρηση ψυχή τε και σώματι σε ένα κίνημα, το οποίο προσδίδει στη ζωή σου περιεχόμενο, σε αντιδιαστέλλει παράλληλα προς τους αμύητους, πόσω δε μάλλον προς τους εχθρούς.

Η στράτευση σε μια “μεγάλη” ιδέα αποτελεί γιά πάρα πολύ κόσμο αδήριτη ανάγκη.

Καταπολεμά τις εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις, προσφέρει αδρεναλίνη. Έχω -έχετε- δει ανθρώπους που βρίσκουν το νόημα της ζωής στην υποστήριξη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Κι άλλους, οι οποίοι -κόβοντας συνήθως το τσιγάρο- μεταμορφώνονται σε κυνηγούς καπνιστικών κεφαλών.

Το κόλπο, στην πραγματικότητα, είναι ασυναίσθητο ίσως πλην πονηρό: Ρίχνεις το βάρος στο ποιός είσαι και παύεις να προβληματίζεσαι με το τι κάνεις σε ετούτη τη ζωή. Διοχετεύεις την ενέργεια σου στην κατοχύρωση μιας ταυτότητας που τη φοράς σαν πανοπλία και αισθάνεσαι θωρακισμένος από αλλότριες απειλές. Ταυτίζεσαι ακόμα με σπουδαίους ανθρώπους, με τους οποίους δεν μοιράζεσαι -στα αλήθεια- παρά μία προτίμηση, μία ιδιαιτερότητα. Για να μην πω ότι σταδιοδρομείς σαν ακτιβιστής της τάδε ή της δείνα χειμαζόμενης κοινωνικής κατηγορίας.
Ο Μάνος Χατζιδάκις υπήρξε ένας σπουδαίος συνθέτης, ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Ήταν επίσης ομοφυλόφιλος. Ουδέποτε προέταξε ή διαφήμισε την ομοφυλοφιλία του, για να συνυπολογιστεί με το καλλιτεχνικό του έργο και την κοινωνική του δράση. Θα συμμετείχε -πιθανολογώ- στο Gay Pride ως ένας μέσα στους πολλούς πολίτες, δίχως να διεκδικεί ρόλο αυθεντικού εκφραστή κανενός κινήματος.

Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, θεμελιωτής της δυτικής μουσικής, αποτελούσε πρότυπο συμβατικού οικογενειάρχη. Έχει ειπωθεί ότι η μουσική του Μπαχ αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού. Δεν πιστεύω πως ο ίδιος ο Μπαχ θα ισχυριζόταν ποτέ ότι προικίστηκε με θεϊκό ταλέντο επειδή ήταν λευκός, λουθηρανός, ετεροφυλόφιλος, πολύτεκνος.

Η ανθρώπινη κατάσταση είναι δυναμική, όχι στατική. Καθένας μας καταξιώνεται ή απαξιώνεται στη συνείδηση των γύρω του με βάση τις πράξεις του, το πώς διαχειρίζεται, τοποθετεί, αξιοποιεί ανά πάσα στιγμή τον εαυτό του, τον θυσιάζει -εν ανάγκη- στο βωμό μιάς αξίας που τον υπερβαίνει. Η ταυτότητα αποτελεί ατομικό χαρακτηριστικό, που δεν προσφέρεται προς ομογενοποίηση. Πόσω δε μάλλον προς πολιτική, εμπορική ή άλλη εκμετάλλευση.

Απ’τη στιγμή που δεν με έλκεις ως πρόσωπο, αδιαφορώ παντελώς για τις ερωτικές σου προτιμήσεις. Εάν το καλλιτεχνικό σου έργο ή οι πολιτικές σου θέσεις μού είναι ανοίκειες έως και αποκρουστικές, όποια προτίμηση και αν μοιραζόμαστε, σε όποια κοινωνική μειονότητα είτε πλειονότητα και αν ανήκουμε, δεν θα στέρξω να σε θεωρήσω συγγενή μου. Φρόντισε η ιδιωτική σου σφαίρα να μην μπερδεύεται με τη δημόσια.

“Ξέρουμε τι είμαστε. Δεν έχουμε ωστόσο ιδέα τι θα μπορούσαμε να γίνουμε” λέει η Οφήλια στον Άμλετ. Ας γίνουμε λοιπόν!-

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr