(*Μπορούμε;)

Είναι κάποιες στιγμές μέσα στον ιστορικό χρόνο όπoυ τα συμβάντα έχουν το δικό τους φορτίο. Χθές στην Ισπανία συνέβη κάτι πρωτοποριακό. Στην χώρα όπου η ανεργια επιμένει 5 χρόνια άνω του 25%, χώρα όπου οι κατασχέσεις σπάνε κάθε ρεκόρ στην Ευρωζώνη, το κίνημα που γεννήθηκε απο τους indignados (αγανακτισμένοι) στις πλατείες της χώρας το 2011 (γυρω στο 1 εκατομμύριο άνθρωποι μαζεύτηκαν στην πλατεία Puerta De Sol), φιγουράρει στην πρώτη θέση των δημοσκοπήσεων με 28%, αφήνοντας πίσω το κυβερνητικό δεξιό κόμμα και τους σοσιαλιστές!

Είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ευρωπαική ιστορία που η “πλατεία” υπερτερεί των παραδοσιακών κομμάτων. Η πολιτική του ακομμάτιστου ακτιβισμού σπάει τα δεσμά στα οποία το δίπολο Δεξιά-Αριστερά εγκλώβιζε μια κοινωνία σε μακρόχρονες ιδεολογικές διχόνοιες. Και η Ισπανία δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα.Είναι το έθνος που μέσα στον προηγούμενο αιώνα αποτίναξε τον ζυγό της δικτατορίας του Φράνκο,με έναν βαρύ εμφύλιο, και που κατάφερε τελικά να ορθοποδήσει και να πρωτοστατήσει μέσα στην ευρωπαική οικογένεια.Χώρα βιομηχανική, παραδοσιακά εξαρτημένη απο πρωτογενή παραγωγή, χώρα με δομές και δημόσια διοίκηση που για χρόνια παρουσίαζε αξιοθαύμαστους δείκτες για την ευημερία του λαού της.

Μετά το 2008 όμως, οι τράπεζες της ήλθαν αντιμέτωπες με τον αχαλίνωτο δανεισμό πολλών ετών για στέγη και ακίνητα. Ως συνήθως, οι φούσκες σκάνε. Και η φούσκα των πιστώσεων στον οικοδομικό κλάδο συνάντησε την πανευρωπαική κρίση χρέους, παρά τα σχετικά καλύτερα δημοσιονομικά στοιχεία που είχε το ισπανικό δημόσιο σε σχέση πχ με το ελληνικό και το ιταλικό. Η ύφεση στην οικοδομή, έφερε ύφεση στην αγορά εργασίας και η ανεργία επιμένει να βρίσκεται στα ύψη. Το ιδιωτικό χρέος έπνιξε σχεδόν κάθε οικογένεια της μεσαίας τάξης και παρέσυρε σε βαθιά υφεση όλη την οικονομία.

Νέοι πτυχιούχοι, κυρίως άνεργοι έφτιαξαν πριν 3 χρόνια το Podemos. Διαμαρτύρονταν ειρηνικά στις πλατείες, ζητούσαν δουλειά και ευκαιρίες στην ζωή. Εκείνοι οι αγανακτισμένοι δεν λειτούργησαν όπως οι Έλληνες που συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα. Οι Ισπανοί που βγήκαν στις πλατείες χρησιμοποίησαν την ισχύ των social media και μέσα απο συνεχείς ιντερνετικές “πλατείες” και “συγκεντρώσεις”, δόμησαν τους Podemos. Με επικεφαλείς νέους των πανεπιστημίων και του ακτιβισμού. Ούτε Δεξιά, ούτε Αριστερά: απλώς είναι νέοι εγκλωβισμένοι στα όνειρα τους.

Για εμάς τους υπόλοιπους μοιάζουν ως αριστεροί, ως νεοκομμουνιστές, λόγω της συλλογικότητας και της μαζικότητας τους.Σε πολλούς μοιάζουν με τον ΣυΡιζΑ του οποίου ο αρχηγός έξυπνα έτρεξε να τους συμπαρασταθεί, θέλοντας να ταυτίσει στο υποσυνείδητο των Ελλήνων τους αγανακτισμένους με το κόμμα του. Σαφέστατα, οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος δεν ήταν μόνο ψηφοφόροι του ΣυΡιζα. Και σαφέστατα ο ΣυΡιζΑ δεν είναι υπερανω ιδεολογιών αφού εμφανώς ταυτίζεται με την ριζοσπαστική αριστερά.

Ο κινηματικός χαρακτήρας πάντως των Podemos και η δημοσκοπική του πρωτιά στην Ισπανία, δεν έχει καμία σχέση με το κόμμα διαμαρτυρίας του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία ουτε με την εθνικιστική ακροδεξιά της Λεπέν στην Γαλλία.Οι Podemos προβλέπεται οτι θα μείνουν στο ισπανικό πολιτικό παιχνίδι.Δεν προέρχονται απο καμία ανανεωτική ή ριζοσπαστική Αριστερά στην χώρα τους.Προέρχονται απο τους διαδηλωτές στις πλατείες.Από τους χρεωμένους, τους άνεργους, τους προδωμένους απο την Δεξιά και την Αριστερά στην χώρα τους.

Στην Ελλάδα, οι αγανακτισμένοι δεν ξαναβγήκαν στις πλατείες. Όσοι δεν μετανάστευσαν κάθονται παθητικά και αποδέχονται ότι για το καλό τους έπεσε ο βασικός μισθός, για το καλό τους πρέπει να πληρώνουν εξοντωτικούς φόρους, την ίδια ώρα που χρωστάνε σε τράπεζες, ταμεία, εφορίες. Την ίδια ώρα που οι γονείς τους εισπράττουν μειωμένες συντάξεις τις οποίες πλήρωσαν με τον ιδρώτα τους.

Απο χθές, η Ισπανία μπήκε σε νέους δρόμους καθώς εκεί η γενιά των 500 ευρώ, η χρεωμένη γενιά των ανέργων, της επισφάλειας και της απόγνωσης πήρε κεφάλι στις δημοσκοπήσεις. Ελάχιστα αυτό παίζεται απο τα συστημικά ΜΜΕ εδώ στην Ελλάδα και υποθέτω παντού στην Ευρώπη. Ο φόβος των μαζών ήταν πάντα ο πιό μεγάλος φόβος της Εξουσίας. Το ερώτημα απο χθές είναι ξεκάθαρο για όλους τους νέους της Ευρώζώνης που ανέχονται την γερμανική ηγεμονία, την πτωχοτραπεζοκρατία και την αυτοκαταστροφική λιτότητα : Podemos?

Ηλίας Καραβόλιας