* Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος είναι αναγνώστης της Πόρτας.

Πλατεία Βικτωρίας

Η πλατεία γεμάτη μετανάστες. Προσευχές βραδύγλωσσες μ’ ένα δάκρυ της στιγμής. Το πιτσιρίκι, στη άκρη του δρόμου, με κοιτά. Προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω αυτό το κοίταγμα κι εκείνο το αμυδρό τρεμούλιασμα του κάτω χείλους.

Η κάμερα απαθανατίζει τον στόμφο του υποψήφιου Α’ Αθήνας. Τι ανθρωπιά! Τι μαχητικότητα είν’ αυτή! Θαυμασμός από παντού• ώσπου, ο οπερατέρ φωνάζει στοπ κι όλα γυρνούν στην αρχική βαρύθυμη στάση.

Το βλέμμα του παιδιού δεν έχει αλλάξει. Αποδέκτης παραμένω εγώ. Τι άραγε να θέλει να μου πει; Πιο κει αστυνομικοί με το αυτοκρατορικό τους υφάκι εποπτεύουν την πλατεία και πίνουν τον φραπέ τους.

Το κάτω χείλος τρεμοπαίζει πάλι. Ένας αναστεναγμός Και μιαν ιδέα φωνούλας να λέει…ΜΑΜΑ…

Ένα βλέμμα. Θλίψη.

                  Κι εκείνο το ΜΑΜΑ…
     

                                              …χρωματίζουν την πλατεία με το γκρίζο της εξαθλίωσης.