* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Ένα παλιό κείμενο: Βερολίνο 24/05/15

Κύριε, όχι μ´ αυτούς.
Ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου.

Γ. Σεφέρης

Το πούρο του υπουργού μέσα στο άδειο μουσείο, όπου το κάπνισμα απαγορεύεται, η πρόταση του άλλου υπουργού για διπλό φπα στο ίδιο προϊόν, που αποδεικνύει άγνοια του κοινοτικού νόμου είναι δύο δηλωτικά παραδείγματα του αμοραλισμού, της άγνοιας και της προχειρότητας στην κυβέρνηση. Οι νόμοι και η γνώση των νόμων δεν είναι για μας, είναι για τους άλλους. Και να σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση αριστεράς, ένα όνειρο γενεών, μια δύναμη που επαγγέλλεται την υπέρβαση και την ανατροπή. Η εξουσία φθείρει και διαφθείρει, το ξέρουμε. Και η αριστερά ως μύθος λειτουργεί αλλιώς και αλλιώς ως διεκπεραίωση της πραγματικότητας. Το ζούμε.

Το έχω πει ξανά: ο Τσίπρας δημιούργησε ένα σοκ στην άρχουσα τάξη της συντηρητικής Ευρώπης και ο ίδιος ως προσωπικότητα κέρδισε ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι εντυπώσεων. Όμως και τα παιχνίδια και οι εντυπώσεις και η ευμετάβλητη κοινή γνώμη δε μπορούν για πάντα να διατηρήσουν το θετικό τους πρόσημο. Ο τρόμος της κρίσης και η ανασφάλεια κατατρώγουν τη ψυχή για να θυμηθούμε τον μεγάλο αιρετικό Φασμπίντερ. Μια πολιτική που σέρνεται άλλοτε απαιτώντας άλλοτε επαιτώντας χωρίς ουσιαστικές αντιπροτάσεις, χωρίς καν να έχει συνειδητοποιήσει το ιδεολογικοπολιτικό status quo των ευρωπαϊκών ελίτ, το οποίο και δεν πρόκειται να αλλάξει. Τουλάχιστον όχι τώρα, όχι έτσι, όχι με αυτό τον αφελή κλεφτοπόλεμο που μας έχουν παρασύρει έντεχνα το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες δυσφημώντας μας μεθοδικά με τα υποτελή τους ΜΜΕ. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι περιπτώσεις τύπου Βαρουφάκη με τη σοβαροφανή θεωρία και τον προκλητικό ναρκισσισμό αλλά και με την παντελή έλλειψη ενστίκτου ως προς το πολιτικώς δραν ήταν το εύκολο θύμα για όποια μιντιακή κλοουνερί αναζητεί έναν καινούριο κλόουν. Ο Βαρουφάκης γόνος πασοκικής αυλής και όχι μόνο αποτελεί τον ιδανικό συνδυασμό Τζορτζ Κλούνεϊ και πολιτικού κλόουν. Και μόνο το “Γιάνης” δείχνει πόσο μακριά είναι ο υπουργός της αριστεράς από την αριστερή αγωνιστική παράδοση. Με μια ομάδα μειρακίων διαχειρίζεται θέματα τα οποία είναι καταφωρο πια ότι τους ξεπρνούν οδηγώντας τις αντοχές του τόπου σε οριακότατο σημείο. Μα δε βλέπουν; Δεν έχουν συνείδηση της ιστορίας; Απαντήστε εσείς. Α,ξέχασα την έσχατη μετεγγραφή: Αυτόν τον σκοτεινό τύπο,τον Ρουμελιώτη,που από την αυλή του Αντρέα, του Γιωργάκη και του Βενιζέλου , αλλα και από τα μπούνκερ του ΔΝΤ στη Νέα Υόρκη επέστρεψε για να μας σώσει πάλι. Ξαναείπαμε: ο Σύριζα στη κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Μα τέτοια λειψανδρία στην αριστερά;

Κι όμως, ο κόσμος πιστεύει ακόμα. Ο πρωθυπουργός διατηρεί ακέραιο το πολιτικό του κεφάλαιο και εντός και εκτός ακόμα. Όμως τα χρονικά περιθώρια έχουν ηδη εξαντληθεί έστω κι αν δεν το παραδεχόμαστε. Στο εγχώριο τοπίο κυριαρχεί η ληθαργική νιρβάνα του δεν κάνω τίποτε, απλά περιμένω, (απλοελληνιστί διαπραγματεύομαι) εκτός κι αν περιμένουμε τον θεό του Μακρυγιάννη. Μόνο που η κυβερνώσα αριστερά έχει μικρή σχέση με τον πολιτισμό και την παράδοση αυτού του τόπου, ασχέτως του τι διατείνεται. Τι μέλλει γενέσθαι; Τι να σου κάνει και η Αγία Βαρβάρα; Πολιτικές αποφάσεις τώρα. Οι έξι μήνες απραξίας που έχουν διαρρεύσει έχουν αποδιαλύσει την ισοπεδωμένη αγορά, την εμιστοσύνη των παραγωγικών δυνάμεων, τις αντοχές της εργατικής τάξης ή των εκατοντάδων χιλιάδων απολυμένων και ανέργων. Δε ξέρω αν όλο αυτό το νεόκοπο προλεταριάτο εναι επιτυχία ή αποτυχία της αριστεράς. Αυτό που ξέρω είναι πως δεν αντέχει άλλο ο τόπος τις πόζες την κούφια ρητορία, την έλλειψη αποτελεσματικότητας. Πολιτική είναι αυτο το συχνά αντιαισθητικό και βρώμικο πράγμα που απαιτεί πρακτικές λύσεις έστω και με παραχωρήσεις και προχωρά μόνο μέσα σε κλίμα ηρεμίας. Αυτό δηλαδή που δραματικά ελλείπει αυτή τη στιγμή από τη χώρα… Ο χαμένος χρόνος στοιχίζει πανάκριβα και δεν αναπληρώνεται.

ΥΓ 1. Κάνε τον εαυτό σου πολύτιμο αν θες να γίνεις ο θησαυρός κάποιου.

ΥΓ 2. Και κάτι θετικό: Υπάρχουν σήμερα στην Ευρώπη πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικά στρώματα που βλέπουν θετικά την ελληνική ανταρσία. Ας μην τους απογοητεύσουμε με ανώριμους χειρισμούς και με μαξιμαλιστικές κορώνες. Εδώ στο Βερολίνο για παράδειγμα, η πλειονότητα των διανοουμένων και των καλλιτεχνών αντιλαμβάνεται απόλυτα τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η κεντρική κοινοτική πολιτική. Ο φασισμός των τραπεζών δεν είναι η λύση. Μπορεί να γίνει λύση η Αριστερά;

ΥΓ 3. Κι ο τελευταίος ορατότατος πια κίνδυνος: Η παρατεινόμενη ανασφάλεια και η αβεβαιότητα ενισχύουν τα συντηρητικά ανακλαστικά ενός λαού που έχει εθιστεί στην καταναλωτική παθητικότητα και το εύκολο κέρδος. Η ακροδεξιά ενισχύεται σταθερά. Ποιος δεν το αντιλαμβάνεται;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr