Γιώργος Αρκουλής

Το περιστατικό που θα παραθέσω είναι αληθινό – μου το έχει διηγηθεί βετεράνος συνάδελφος του καλλιτεχνικού χώρου – και το κάνω για να δώσω το μέτρο της αυστηρότητας που επικρατούσε πριν χρόνια στα διάφορα φεστιβάλ και τις κρατικές σκηνές. Δηλαδή στα ‘κάστρα’ που δεν μπορούσε να περάσει τις πόρτες τους ο πάσα ένας (με την κάποια εφήμερη επιτυχία).

Εφτασε, λοιπόν, στο Θέατρο της Επιδαύρου η μεγάλη μας ηθοποιός Κατίνα Παξινού (που μετά από λίγο καιρό επρόκειτο να κερδίσει το μοναδικό –για την Ελλάδα- Oscar, χάρη στον ρόλο της στο «για ποιον χτυπά η καμπάνα»), προκειμένου να ξεκινήσει πρόβες για τραγωδία που θα ανέβαζε το Εθνικό Θέατρο. Ο Θυρωρός του Θεάτρου, πρώην τσομπάνης, δυστυχώς δε γνώριζε την Παξινού και μπαίνοντας μπροστά της φώναξε:

«Πού πάτε κυρία μου;»

«Πρέπει να περάσω γιατί με περιμένει ο σκηνοθέτης για πρόβα».

«Δεν περνάς»

«Μα είμαι η Παξινού»

«Δεν πα’ νάσαι και η Μάγια Μελάγια, δεν θα περάσεις».

Βέβαια εκείνη η εποχή έχει περάσει για πάντα. Πλέον, την πύλη στο αρχαίο αργολικό Θέατρο, έχει ‘περάσει’ κάθε καλός, κακός ή και μέτριος ηθοποιός, ενώ στην ‘Μικρή Επίδαυρο’, το όραμα που είχε ο μακαρίτης Χρήστος Λαμπράκης –δηλαδή έκθεση αγροτουρισμού και εξαιρετικές μουσικές συναυλίες- έχει ‘ξεθωριάσει’ εντελώς, αλλά ας όψεται η αδυναμία των ανθρώπων που διοικούν τα διάφορα κρατικά ιδρύματα Πολιτισμού να διατηρήσουν ένα ευπρεπές μέτρο.

Γύριζα προχθές βράδυ ένα ένα τα κανάλια στο χαζοκούτι (βλέπετε, αν και Σαββατόβραδο που να βρεθούν τα φράγκα για διασκέδαση εκτός των τειχών). Το ένα απογοητευτικότερο του άλλου. Το μόρφωμα της Νεριτ, μετέδιδε συναυλία από το Ηρώδειο (!) με την ντίβα του αρχοντορεμπέτικου Μαίρη Λίντα (ναι, της δεκαετίας του’ 60) και με σολίστ στο μπουζούκι τον Μανώλη Καραντίνη (σταρ των μπουζουκομάγαζων). Όπως έχει ανακοινωθεί αρμοδίως, σύντομα το ιστορικό θέατρο του ιερού βράχου θα υποδεχτεί τον…Λάκη Παπαδόπουλο και τους φίλους του!

Ελπίζω ο ροκάς καλλιτέχνης να εμφανιστεί με σωστό πανταλόνι και όχι ‘ψηλά τα ρεβέρ’!

Τελικά, την άραξα στη σιγουριά του ‘Αλφα’ και την δοκιμασμένη εκπομπή ‘Στην υγειά μας ρε παιδιά’, που φιλοξενούσε Πλιάτσικα-Στόκα-Μηλιώκα και μια νεαρή που την σύστησαν ως ‘μέγα ταλέντο’, αλλά την αδίκησε ένα ανύπαρκτο τραγούδι που τόλμησε…

Αυτή τη φορά, η δημοφιλής εκπομπή αστόχησε για τα καλά από οργανωτική άποψη. Διότι δεν είναι δυνατόν να παρατάσσεις, κύριε Σπύρο μας, κάπου είκοσι μαθητούδια Λυκείου οκλαδόν, όταν είναι βέβαιο πως αυτό το κοινό δεν είχε γεννηθεί όταν ξεκίνησε η καριέρα ων ‘Πυξ Λαξ’…

Αν άξιζε κάτι προβολής, ώστε να καθηλώσει το τηλεοπτικό κοινό, ήταν προχθές ο τελικός του Κυπέλλου Αγγλίας, που για πρώτη φορά έγινε βραδινή ώρα, αλλά κανένα από τα κανάλια μας δεν ενδιαφέρθηκε να αγοράσει δικαιώματα. Προφανώς οι καναλάρχες –που όλα τα θέλουν δικά τους, κυρίως τις άδειες σχεδόν τζάμπα από το κράτος- αδιαφόρησαν εντελώς για πρώτη φορά τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Προφανώς, τα ονόματα της Άρσεναλ και της Άστον Βίλα (του τελικού) θεωρήθηκαν αντιεμπορικά. Οπότε καλές ήταν οι ‘Επτά θανάσιμες πεθερές’. Μην τα θέλουμε όλα δικά μας!