Φτωχότερος είναι από σήμερα ο κόσμος της δημοσιογραφίας, αφού ανήμερα των Χριστουγέννων ο Σεραφείμ Φυντανίδης έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μεγάλη παρακαταθήκη στο χώρο του Τύπου.

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στην Ευρωκλινική και στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, εξαιτίας καρδιολογικών προβλημάτων που μέρα με τη μέρα γίνονταν ακόμη πιο σοβαρά.

Η λεπτή χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε τον αποδυνάμωσε και το βράδυ των Χριστουγέννων παρουσίασε επιπλοκή και υπέστη ανακοπή καρδιάς.

Ο Σεραφείμ Φυντανίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Το 1960 αποφοίτησε από την ΑΣΟΕΕ. Αρχικά εργάστηκε στην εφημερίδα Έθνος ως συντάκτης την περίοδο 1957 – 1968. Στην περίοδο της Χούντας από το 1968 μέχρι το 1974 εργάστηκε στη Απογευματινή στην αρχή ως υπεύθυνος ύλης και αργότερα ως αρχισυντάκτης. Από το 1974 μέχρι τον Ιούνιο του 1976 υπήρξε διευθυντής σύνταξης στην Ακρόπολη. Από τον Ιούνιο του 1976 μέχρι τις 27 Απριλίου 2007, ήταν διευθυντής της Ελευθεροτυπίας. Τα τελευταία χρόνια ήταν συνεργάτης της κρατικής τηλεόρασης και παρουσιαστής εκπομπής. Τον Απρίλιο του 2013 ανέλαβε την διεύθυνση της εφημερίδας «6 ημέρες» ενώ το τελευταίο διάστημα ήταν πρόεδρος του καναλιού «Ε». Ήταν παντρεμένος, πατέρας δύο παιδιών.

 Ο δημοσιογράφος Γιάννης Παντελάκης γράφει…

Στον πέμπτο όροφο της οδού Κολοκοτρώνη 8, ένας άνθρωπος-μύθος πίσω από ένα μεγάλο γραφείο, γεμάτο χαρτιά, εφημερίδες, βιβλία και ένα τασάκι απ’ όπου ξεχειλίζουν τ’ αποτσίγαρα. Εγώ, ένας νεαρός ακόμα δημοσιογράφος στέκομαι αμήχανα απέναντί του. Μ’ έχει φωνάξει να δουλέψω στην Ελευθεροτυπία, μια εφημερίδα στην οποία ήθελαν να εργάζονται 9 στους 10 δημοσιογράφους. Όχι γιατί έδινε φοβερούς μισθούς, ούτε επειδή σ’ εκείνο το κτίριο υπήρχαν περίσσιες ανέσεις. Κανένα από αυτά δεν συνέβαινε.

Η αιτία που έκανε την πλειονότητα των ανθρώπων του τύπου να θέλουν να εργαστούν σ’ εκείνο το «μαγαζί», ήταν πολύ πιο σημαντική. Οι συντάκτες, είχαν την απόλυτη ελευθερία να γράφουν ό,τι νομίζουν χωρίς να έχουν τον κίνδυνο να λογοκριθεί το κείμενό τους. Και αυτό, για εκείνη την εποχή (δεκαετία ’80), ήταν μοναδικό. Όταν άφηνες ένα χειρόγραφο, ήξερες ότι θα δημοσιευτεί, ακόμα και αν όσα αναφερόντουσαν σ’ αυτό, ήταν κόντρα στην πολιτική γραμμή της εφημερίδας. Και πιστέψτε με, αυτό δεν ήταν (και μάλλον ακόμα δεν είναι), κάτι αυτονόητο για τα Ελληνικά μεσα ενημέρωσης.

Υπήρχε πάντα η πιθανότητα να συναντήσεις δίπλα από το κείμενό σου ένα άλλο με εντελώς διαφορετική πολιτική προσέγγιση, και αυτό ακριβώς ήταν και το μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της εφημερίδας. Πολλές και διαφορετικές απόψεις η μια πλάι στην άλλη. Και ο αναγνώστης, είχε να κρίνει ποια αλήθεια του ταίριαζε. Ένα πράγμα μόνο δεν δεχόταν να καταγράφει στις στήλες της. Αναφορές θετικές για τον φασισμό και την βασιλεία. Ολα τα υπόλοιπα, τα έβρισκες στις σελίδες της πρωτοποριακής για την εποχή της εφημερίδα, η οποία σε μεγάλο βαθμό, επηρέασε και τις πολιτικές εξελίξεις μεταπολιτευτικά.

Ένας απο τους ανθρώπους που είχε παίξει καθοριστικό ρόλο για να δημιουργηθεί αυτή η εφημερίδα, ήταν ο Σεραφείμ Φυντανίδης, ο άνθρωπος που ανήμερα Χριστουγέννων έφυγε απο την ζωή. Ο άνθρωπος που εκείνο το απόγευμα στο γραφείο του στην οδό Κολοκοτρώνη, μου έδωσε την ευκαιρία να νοιώσω στιγμές σχεδόν απόλυτης ελευθερίας στα γραπτά μου. Ο Σερ, οπως τον φωνάζαμε…

Πηγή: www.protagon.gr