Γιώργος Σαράφογλου

Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας», 

Nα σας εξηγήσω το σκίτσο.

Αγαπώ πολύ την θάλασσα και δεν την απολαμβάνω πουθενά όσο στην πατρίδα μας την οποία επισκέπτομαι ετησίως.

Έχω κολυμπήσει από την Χαβάη, το Μεξικό, την Φλώριδα και σε πολλά νησιά της Καραϊβικής, μιλάμε για κολύμπι, όχι…”τραμπολίνο” σαν μια φίλη μου! (όνομα και μη χωριό)!
Πουθενά τα καθάρια, κρυστάλλινα και βαθύ-μπλε νερά της Ελλαδίτσας μας!

Μου αρέσει να κάθομαι με τις ώρες μέσα και να βγαίνω μόνο όταν υπάρχει…”ανάγκη”…ποτέ μέσα στην θάλασσα!

Εφέτος για πρώτη φορά την βρήκα την θαλασσίτσα μας κομμάτι  “αφιλόξενη” σε δυο από τις 5-6 παραλίες που επισκέφθηκα μέχρι τώρα.

Δεν έχω ιδιαίτερo πρόβλημα να κολυμπάω με ψαράκια – όχι βέβαια πιράνχας -και ψάρια-στο μέγεθος τσιπούρας ας πούμε κι όχι καρχαρία ή barracuda-κι ας με ακουμπάνε. Έχω όμως μεγάλο πρόβλημα όταν με…”τρώνε”!!!

Αυτό συνέβη στις δυο αυτές παραλίες όπου τα ψαράκια λίαν ενοχλητικά με τσιμπολογούσαν συνέχεια και με κάποιον πόνο.
Σαν να μου έλεγαν “φύγε γιατί θα σε φάμε”!

Στην πρώτη παραλία στο Πόρτο Κάγιο άντεξα λιγότερο από μισή ώρα, ενώ στην δεύτερη στα Πλύτρα Μονεμβασιάς γύρω στις δυόμισι  ώρες αλλά με συνεχή κίνηση για να μην μου επιτίθενται τόσο πολύ.

Το απόγευμα μετά το μεσημεριανό φαγητό ήθελα πολύ να ξαναμπώ για ένα τελευταίο μπάνιο, αλλά δεν ήθελα να ξαναβιώσω την ίδια ταλαιπωρία. Κι έτσι αποκαρδιωμένος και εκδιωγμένος από τους “ιδιοκτήτες” της θάλασσας αποχώρησα.

Σειρά η Ελαφόνησος! Ίδωμεν.