Ακολουθεί διάλογος υποψήφιων φοιτητών στις πανελλαδικές. Και για αρκετά χρόνια συμμαθητών. Τυχαία συνάντηση μετά από έξι χρόνια κοινής φοίτησης στο δημοτικό.

«Έχω 19.500 μόρια»

«Πού περνάς;».

«Περνάω, όπου θέλω!»

«Ναι, αυτό σε ρωτώ, πού θέλεις να περάσεις»

«Νομική Αθήνας!».

Ερωτώ: την μύτη που έχει πιάσει ταβάνι, θα την πάρεις μαζί σου;

Να καμαρώσεις, κοριτσάκι μου. Να καμαρώσεις και συ και οι γονείς σου. Και οι γιαγιάδες και παππούδες σου. Και όλο σου το συγγενολόι, αν είναι τέτοιο που θα χαρεί πραγματικά την επιτυχία σου. Αλλά πες μου σε παρακαλώ, εσύ που έχεις βγάλει αυτή την καταπληκτική βαθμολογία, μελετώντας προφανώς την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, κατάλαβες την αξία της σεμνότητας; Το σπουδαίο μυαλουδάκι σου κατανόησε πως η αλαζονεία είναι η απόδειξη της πνευματικής κατωτερότητας; Αντιλαμβάνεσαι πως μπορεί να φαντάζεις ψηλός και σπουδαίος σε μια ξιπασμένη κοινωνία που στηρίζεται σε βαθμολογίες, καρέκλες και χρήματα, αλλά δεν γίνεσαι μεγάλος γιατί οι αληθινά μεγάλοι και σπουδαίοι είναι ταπεινοί;

Δεν φταις εσύ προφανώς, (και εξ ολοκλήρου), για την έπαρση που σε κάνει να μην καταλαβαίνεις ποια απάντηση ταιριάζει από ένα νέο και έξυπνο κορίτσι στην απλή ερώτηση «πού περνάς». Προφανώς και περνάς όπου θέλεις με τέτοια βαθμολογία. Προφανώς και δεν χρειάζεται να το τονίσεις. Προφανώς και έχεις δουλέψει σκληρά για να φτάσεις σε αυτό το αποτέλεσμα. Όπως, προφανώς και δεν άκουσες ποτέ από την οικογένειά σου ή από τους δασκάλους, πως η ταπεινότητα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των άξιων ανθρώπων και επιστημόνων, των αληθινά χρήσιμων στην κοινωνία, αυτών που θέλουν να συμβάλλουν ώστε να γίνει καλύτερος ο κόσμος. Ανθρωπινότερος και φωτεινότερος. Προφανώς και δεν πρόσεξες ποτέ τον Σωκράτη -αν τον συνάντησες τελικά- όταν δίδασκε το εξής: «το να περηφανεύεσαι όταν ευτυχείς, είναι το ίδιο με το να κάνεις αγώνα δρόμου σε δρόμο που γλιστρά».

Ό,τι αντιπαθητικότερο για τα δεδομένα μου είναι η αλαζονεία. Η αρρώστια της οίησης, της ξιπασιάς που χαρακτηρίζει μια κοινωνία που ανέθρεψε γενιές για να δηλητηριάζουν τις ψυχούλες τους χωρίς να το καταλαβαίνουν. Ο ηλίθιος εγωισμός που βρίσκει μόνο ομοίους του για να αλληλοστηριχτεί το σύστημα της αλαζονείας. Γιατί είναι ένα καλοστημένο ντόμινο. Αν αφαιρέσεις ένα κομμάτι, κατέρρευσε το σύμπαν. Το δικό τους δηλαδή. Γιατί υπάρχει -ευτυχώς- κι ένα άλλο παράλληλο. Αυτό των 18χρονων που η ταπεινοφροσύνη τους τούς υψώνει. Που είναι αληθινά σπουδαία παιδιά με 19.116 μόρια που, όταν τους λες, «έχεις 19.116 μόρια στη διάθεσή σου, ποια σχολή θα επιλέξεις;», απαντούν: «Απ’ ό,τι φαίνεται οι δυνατότητες επιλογής είναι πολλές…». Το αντιλαμβάνεσαι; «Απ’ ό,τι φαίνεται…». Όχι, περνάω όπου θέλω…». «Απ’ό,τι φαίνεται…». Λεπτομέρεια συγκλονιστική! Και ξέρεις, είναι συνομήλική σου. Το ποια είναι σοφότερη από τις δύο, θα σε αφήσω να το βρεις μόνη σου. Αν αποφασίσεις δηλαδή να διαβάσεις τις σκέψεις της. Αν η αλαζονεία σου σού επιτρέψει να δεις κάτι άλλο πέρα από την μύτη σου. Που, μεταξύ μας, θα προτιμούσα να ήταν του Πινόκιο.

Τζίνα Δαβιλά