Βαγγέλης Παυλίδης

Από τότε που ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την συγκρότηση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και ιδιαίτερα της εκλογής “αρχηγού” περισσεύουν οι δηλώσεις πως το νέο κόμμα αφήνει πίσω το παρελθόν και στήνεται πάνω σε βάση νέα, ηθική, διάφανη, χωρίς μηχανισμούς και φέουδα.

Πρόσφατα μάλιστα η κυρία Γεννηματά διακύρηξε με έμφαση πως δεν θα επιτρέψει βαρόνους στον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς.

Δεν μπορεί παρά να αγαλιάσει κανείς και να ανακράξει “Εύγε και ζήτω!”. Επιτέλους να ένα κόμμα σαν αυτό που όλοι ονειρευόμαστε – σ’ ό,τι αφορά τους βαρόνους τουλάχιστον (για να μην παρεξηγηθώ).

Ομολογώ όμως οτι προβληματίζομαι. Πρώτα γιατί οι “βαρόνοι” είναι κατά κάποιον τρόπο αυτοφυείς, γεννιούνται μέσα και κάτω απο συγκεκριμένες συνθήκες και νοοτροπίες και δεν ζητούν την άδεια κανενός, ούτε καν της κυρίας Γεννηματά. Πάνω σ’ αυτό, μαζί με τις δηλώσεις και τις εξαγγελίες, και ως στοιχείο απαραίτητο για την όποια αλλαγή, πολύ θα θέλαμε ν’ ακούσουμε κάποια αυτοκριτική, μια ανάλυση του πώς και γιατί το κάποτε κραταιό ΠΑΣΟΚ κατάντησε απολειφάδι του εαυτού του και πώς, πέρα απο τις γενικολογίες και τα ευχολόγια, πρόκειται να αποτραπεί στο μέλλον η εμφάνιση των περίφημων βαρόνων, των φανερών αλλά κι εκείνων που την έχουν στημένη στην γωνία περιμένοντας την ευκαιρία τους.

Τά παραπάνω γράφτηκαν πριν το τηλεοπτικό “debate”, όπως το αναφέρει η ΕΡΤ. Άκουσα όσο άντεξα, αρκετά όμως ώστε να επιβεβαιώσω τις παραπάνω απόψεις μου έτσι που να μη χρειαστεί να αλλάξω κάτι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr