Τζίνα Δαβιλά

Το zoosos.gr αναφέρει ότι ο παππούς- έχει και εγγόνια εκτός από κότες;- που σκότωσε χτυπώντας επανειλημμένες φορές ένα εννιάμηνο κουτάβι αθωώθηκε από το Πρωτοδικείο Ρόδου, λόγω προχειρότητας σύνταξης της έκθεσης κλπ.

Νομικά δεν γνωρίζω. Και για μένα η Δικαιοσύνη παραμένει αξία σ’ένα κόσμο που έχει ήδη καταρρεύσει. Στο νου μου. Και άλλο σκέψη, άλλο πραγματικότητα. Γνωρίζω όμως ότι όποιος κακοποιεί ζωντανό, σε κατάλληλες συνθήκες γι’ αυτόν θα κακοποιήσει και άνθρωπο. Πιο συχνά ανυπεράσπιστο άνθρωπο. Γιατί οι κυνικοί δίποδοι είναι και θρασύδειλοι.

Και δεν βγάζεις άκρη, αν μιλήσεις για τα ζώα. Γιατί όσοι εκρήγνυνται για την σφαγή των σκύλων στην Κίνα, στην Ελλάδα ίσως σφάζουν ή τρώνε σφαγμένο αρνί ή κατσίκι ή γουρούνι ή κότα όλο το χρόνο, ενώ το Πάσχα το σουβλίζουν κιόλας. Και όσοι έχουν σκύλους τους εκπαιδεύουν στο κυνήγι, τους εγκαταλείπουν αν δεν τους βγουν «σωστά» λαγωνικά – παράνοια είναι να πυροβολείς ό,τι πετά στον ουρανό για να το βάλεις στο πιάτο σου ή σκοτώνεις τον λαγό ή το ελάφι ή το άλογο ή την πάπια που ζουν στη φύση. Στην πραγματικότητα δεν είναι καλύτεροι αυτοί από τον παππού που σκότωσε με σωλήνα τον Κούπερ στις Καλυθιές της Ρόδου, ούτε από τον ταβερνιάρη της Εύβοιας που σκότωσε με καρέκλα την Μάγκυ. Βιαιότητα η μια βιαιότητα και η άλλη. Όπως φιλόζωοι [με την έννοια που ορίζει η Δικαιοσύνη] δεν είναι όσοι αλυσοδένουν τους σκύλους τους, τους χτυπούν για να τους εκπαιδεύσουν, τους αφήνουν σε ένα κιόσκι ταΐζοντάς τους χωρίς να αναπτύξουν σχέση μαζί τους. Θα μου πεις ότι το συναισθηματικό δέσιμο πονά στον αποχωρισμό. Τι να κάνουμε τότε; Να φοβόμαστε να νοιώσουμε;

Στο δια ταύτα. Αν τα σφαγεία ήταν γυάλινα, όλοι οι δίποδοι θα ήταν χορτοφάγοι. Και αν επέλεγαν να μην είναι, θα μου επέτρεπαν εμένα τουλάχιστον να τους χωρίσω σε εν δυνάμει τέρατα και εν δυνάμει θεούς. Αν ακόμα θέλουμε πραγματικά να μιλάμε για φιλοζωία, ας διαμορφώσουμε τουλάχιστον καλύτερες συνθήκες διαβίωσης των προς σφαγείν τετράποδων από αυτές που ήδη υπάρχουν. Ακόμα και ήπιο τρόπο θανάτωσης. Όχι αποκεφαλίζοντάς τα, χτυπώντας τα στο κεφάλι μέχρι να πεθάνουν ή … ό,τι κατέβει στο μυαλό του κάθε απολίτιστου. Διότι κανίβαλος είναι όποιος κυνηγά το ζωντανό για να το σκοτώσει. Και εν αγνοία του κανιβαλίζει και όποιος γνωρίζει τον τρόπο διαβίωσης και θανάτωσης του ζώου και το ευχαριστιέται τρώγοντάς το. Αρκεί να είναι αυτόπτης και παρών τουλάχιστον μια φορά στην θέα θανάτωσης ενός ζώου.

Α… και κάτι άλλο. Έχει περάσει η εποχή που το κυνήγι ήταν σπορ, η διαμονή στο σπίτι ενός σκύλου ή μιας γάτας ήταν κατάπτυστη και σχιζοφρενής και οι «Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες» δώριζαν αρνιά στους αρραβώνες και στους γάμους [ θυμάσαι την Βουγιουκλάκη ζαλωμένη με το αρνάκι πεσκέσι στη «Νεράιδα και το Παλικάρι»;]. Όπως επίσης έχει παρέλθει και η εποχή της κάθε απαίδευτη … που ξεφωνίζει στο δρόμο. Νόμιζα δηλαδή. Όλα αυτά είναι το ίδιο κοινωνικό κουβάρι: το κυνήγι ως σπορ, η μη τιμωρούμενη κακοποίηση των ζώων, η απαίδευτη της γειτονιάς που ξεφωνίζει-τσιρίζει. Είναι η σημερινή Ελλάδα. Της διαπλοκής, της αλαζονείας, της αναξιοπιστίας. Το βλέπεις, έτσι δεν είναι; Μετά απορείς γιατί η χώρα σου είναι έτσι και όχι αλλιώς.

Φαύλος κύκλος; Αυτό ήταν πάντα. Ένα κουβάρι ή μάλλον ένα ναρκοπέδιο. Νάρκες παντού.

Υγ: Το σκουλήκι αν δεν το πατήσεις όταν το δεις, θα το βρεις στο πιάτο σου. Ευτυχώς ακόμα κάποιες κάμπιες γίνονται πεταλούδες.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr