* Ο Κωνσταντίνος Φραγκουλίδης είναι επιχειρηματίας  

Όταν κατανοήσουμε ότι όσο συνεχίζουμε να ζούμε στην καθημερινή ρουτίνα μεταξύ Δουλειάς και Χαλάρωσης τίποτα ουσιαστικά δεν πρόκειται να αλλάξει στη Ζωή μας, τότε θα αντιληφθούμε την απουσία του τρίτου συνθετικού …αυτού της καθημερινής Σκέψης σε Ησυχία!

Η Σκέψη είναι το Κλειδί που ανοίγει όλες τις Πόρτες των ερωτημάτων και εκΛογικεύει την πορεία στη Ζωή. Γιατί αν το αντιστρέψουμε, θα διαπιστώσουμε αυτό που λείπει τελευταία από τον κόσμο.. Η κοινή Λογική!

Αυτή είναι Πάντα Μία, είναι Αναγνώσιμη από τους πάντες, πλην όμως δύσκολη στη σύλληψη της. Κι αυτό γιατί απαιτεί Ωριμότητα απ᾽ τον επίκλιτο της, κάτι που επίσης σπανίζει αν αναλογιστούμε το ποσοστό των ατόμων που φεύγουν ανώριμοι απ᾽ αυτή τη Ζωή. Παράγοντες της Ωριμότητας είναι ο Εγωισμός και ο Θυμός, τα δύο θηρία που όλοι κρύβουμε μέσα μας κι είναι εξαιρετικά δύσκολη η χαλιναγώγισή τους. Η μη διαχείριση τους σε μεγαλύτερη ηλικία προδίδει την Ανωριμότητα, καθώς δεν διαφοροποιεί τον ενήλικα απ᾽το παιδάκι που παίζει, μαλώνει και θυμώνει στην αυλή του σχολείου του. Η διαχείριση των δύο αυτών παραγώγων της προσωπικότητας γίνεται μόνο αφού πρώτα διαβλεφθούν μέσα απ την Αυτογνωσία που γίνεται σε κατάσταση βαθιάς σκέψης σε ησυχία κι όχι χαλάρωσης με τον τρόπο που συνήθως κάνουμε.

Έχουμε μάθει λοιπόν να Χαλαρώνουμε ….ακούγοντας μουσική, βλέποντας τηλεόραση, κάνοντας γυμναστική, εξασκώντας τα χόμπυ μας, διασκεδάζοντας και δυστυχώς σε όλες αυτές μας τις εκδηλώσεις η Σκέψη δεν συχνάζει. Αναφέρομαι στην ουσιαστική Σκέψη, την Περισυλλογή κι όχι αυτή που λύνει προβλήματα, αλλά αυτή που τα αποτρέπει.

Αυτή η ποιότητα της Σκέψης ξεκινά απ την Αυτογνωσία και τα ερωτήματα που αναβλύζουν από την προσπάθεια νοερής περιήγησης σε χώρους δύσκολα κατανοητούς από την ανθρώπινη φύση και δοκιμάζεται σε ανταλλαγή απόψεων μέσα από γόνιμες συζητήσεις με ανάλογα άτομα. Διαμορφώνεται συνεχώς μέσα από την παρατήρηση συνανθρώπων, γεγονότων και καταστάσεων, εμπλουτίζεται διασταυρούμενη με απόψεις άλλων στοχαστών διατυπωμένες σε βιβλία, άρθρα ή συνεντεύξεις και ολοκληρώνει έτσι την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου.
Ο Θόρυβος είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής της σκέψης. Είναι ύψιστος ρύπος, δύσκολα αναγνωρίσιμος, που δόλια κατακάθεται στο υποσυνείδητο κι έτσι αισθανόμαστε μεν την ένταση, αλλά την επιρρίπτουμε σε παροδικές καταστάσεις της καθημερινότητας. Ως θόρυβο δεν εννοούμε απαραίτητα τον ηχητικό, αλλά και τις άχρηστες πληροφορίες που μας βομβαρδίζουν, οι οποίες δρουν αποδομητικά στην συγκρότηση λογικών σκέψεων.

Σπάνια αναγνωρισμένοι στοχαστές λειτούργησαν σε συνθήκες ανάλογες με αυτές που καθημερινά δημιουργούμε και βιώνουμε. Αυτοί κυρίως χαλάρωναν και σε ήρεμο και ήσυχο περιβάλλον σκέπτονταν ή συσκέπτονταν. Αν είχαν δε ανάγκη να εργασθούν, εργαζόταν, αλλά αυτή ήταν η τρίτη μεταβλητή κι όχι η πρώτη και κύρια που σήμερα εμείς αναγκαστικά ακολουθούμε.

Αυτό το άρθρο στόχο δεν έχει άλλον από την προτροπή στη Σκέψη, τον Στοχασμό, την Περισυλλογή(όχι απαραίτητα τον Διαλογισμό που όψιμα όλοι επικαλούνται), με σκοπό την ενδοσκόπηση και κατανόηση του Είναι μας, των Θέλω και των Μπορώ μας, την Αυτογνωσία μας σε πρώτη Φάση.

Η δεύτερη φάση, αυτή η πιό ενδιαφέρουσα, είναι ότι αφού γνωρίσουμε τον εαυτό μας, έρχεται η διαπίστωση του κατοπτρισμού των επιλογών μας. Θέλουμε ότι είμαστε και τούμπαλιν. Έτσι αρχίζει το ταξίδι και των επόμενων φάσεων, ένας δρόμος όπου μπορεί φαινομενικά να σκεφτόμαστε πράγματα άσχετα με τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά εντρυφώντας στα δύσκολα και μεγάλα μας ερωτήματα, μπορούμε τα απλά αυτά προβλήματα να τα ξεπεράσουμε με μεγαλύτερη ευκολία από πριν. Είναι κάτι σαν αυτόν που γνωρίζοντας ελληνικά, μια αντικειμενικά δύσκολη γλώσσα, πολλές άλλες του φαίνονται ευκολότερες.
Σ αυτό λοιπόν το εργαστήριο των πολλών και όλο και πιο πολύπλοκων σκέψεων σε συνδυασμό με την διασταύρωση τους και τον εμπλουτισμό τους με νέες, εκεί δημιουργείται η Λογική και η απλότητα της Σκέψης. Σαφώς απλές και λογικές αποφάσεις μπορούμε να παίρνουμε περιστασιακά, αλλά εδώ μιλάμε για την Λογική ως τρόπο Ζωής, ως φιλοσοφία,
Αυτή η φιλοσοφημένη θέαση της Λογικής δεν αποκλείει τις συναισθηματικές εκφράσεις όπως συνηθίζουμε να πιστεύουμε, τοποθετώντας την έτσι άκριτα και άδικα απέναντι από το Συναίσθημα. Αντίθετα μάλιστα, η λογική ενδυναμώνει το συναίσθημα, του δίνει νόημα και υπόσταση. Η δομημένη και φιλοσοφημένη Λογική επιτρέπει και δεν αποκλείει όπως είπαμε τις συναισθηματικές εκφράσεις του ατόμου στο μέγεθος που το επιθυμεί , ούτε τις παροδικές συνειδητές του επιλογές καταστάσεων έξω από την ρουτίνα του. Με δυο λόγια δέχεται τα Πάθη και τις Τρέλες του, ερμηνεύοντας έως και επιβάλλοντας τες ως εξισορρόπηση στις δυσκολίες της καθημερινότητας.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr