* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Ο θεός να συγχωρήσει και να αναπαύσει τον Στάθη Ψάλτη αλλά ποτέ δεν με ενδιέφερε η περίπτωση του. Ούτε θετικά ούτε αρνητικά. Ούτε και τώρα θα έγραφα κάτι για το πολυσυζητημένο ταλέντο του επειδή ο αποθανών, ως γνωστόν, δεδικαίωται. Πόσο μάλλον που προσωπικά δεν πιστεύω στο ταλέντο αλλά στην ευαισθησία, την πειθαρχία, την ευφυΐα και την προσωπική στάση ως προς το τι είναι τέχνη και ποια η λειτουργία της. Τίθεται όμως με αφορμή τον θάνατο του δημοφιλούς κωμικού ένα θέμα ευρύτερο. Αυτό της κηδείας δημοσία ή και δημοτική δαπάνη (δοτικές). Επειδή αποδεικνύεται περίτρανα πως ως κοινωνία έχουμε απολέσει κάθε αξιολογικό κριτήριο και λειτουργούμε παρορμητικά και συναισθηματικά. Με τηλεοπτικές νόρμες. Χωρίς αίσθηση και τρόμο Ιστορίας. Χωρίς αισθητική τελικά.

Με δημόσια δαπάνη δεν τάφηκαν μεγέθη σαν του Βεάκη ή της Παξινού, του Χορν ή της Λαμπέτη. Αλλά και των μυθικών κωμικών Λογοθετίδη, Χατζηχρήστου, Βασιλειάδου, Βέγγου κλπ. Ούτε καν η “εθνική ” Αλίκη. Με ό, τι παιδαγωγικό σημαίνει αυτό για το ευρύτερο κοινό. Μύθοι και ” μύθοι “στο ίδιο τσουβάλι χωρίς την στοιχειώδη αξιοκρατία, αξιολόγηση, κριτική αποτίμηση. Και μάλιστα με συνεχείς εκπτώσεις και “ρουσφέτια “πραγματικά και συμβολικά. Δείγμα τρανό της περιρρέουσας παρακμής; Απόρροια του κυρίαρχου λαϊκισμού και της ελλειμματικής παιδείας; Συνέπεια της ειδωλοποιητικής τάσης που καλλιεργεί μεθοδικά, δεκαετίες τώρα, η πιο ηλίθια τηλεόραση της Ευρώπης; Οπωσδήποτε.

ΥΓ. Ο Δήμος Πειραιά ούτε μια ομιλία, ούτε μια επιμνημόσυνη δράση δεν οργάνωσε για τον Γιάννη Κουνέλλη. Η αμάθεια που σας έλεγα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr